به گزارش ایراف، به نقل از سی ان ای، پس از روی کار آمدن طالبان در افغانستان و دستور ممنوعیت انجام تمامی رشته‌های ورزشی برای زنان و دختران در این کشور برخی از این زنان ورزشکار افغان؛ برای رسیدن به اهداف ورزشی خود دست به مهاجرت زدند و برخی در استرالیا ساکن شدند.
تیم پراکنده کریکت زنان افغانستان؛ آرزوی دوباره متحد شدن
فیروزه امیری، کریکت‌باز ۲۱ ساله و عضو پیشین تیم ملی زنان افغانستان یکی از این ورزشکاران می‌باشد.
وی به همراه ۱۸ کریکت‌باز دیگر زن افغان که با ویزای بشردوستانه اضطراری به استرالیا آمده‌اند، در باشگاه کریکت «داندانونگ» ملبورن به تمرین ادامه می‌دهد.
ورونیکا مک‌لیود، مربی این تیم، از انگیزه و جدیت بالای فیروزه در این رشته ورزشی و تأثیر آن روی دیگر بازیکنان می‌گوید.
از طرفی برای فیروزه و هم‌تیمی‌هایش، کریکت تنها یک بازی نیست؛ ابزاری برای اعتراض و مبارزه است.
با ورود به استرالیا، اعضای تیم کریکت زنان در دو شهر ملبورن و کانبرا پراکنده شدند.
با این حال، آن‌ها اخیراً در یک اردوی تمرینی در هند — که هم‌زمان با جام جهانی کریکت زنان برگزار شد — بار دیگر گردهم آمدند.
رویای آن‌ها این است که روزی دوباره به عنوان یک تیم رسمی و تحت حمایت شورای بین‌المللی کریکت (ICC) به میدان بروند. اما از آنجا که طالبان تیم ورزشی زنان را به رسمیت نمی‌شناسد، ICC نیز از این تیم حمایت نمی‌کند.
زنان تکواندوکار افغانستانی در مهاجرت و دوری از خانواده
به نقل از این گزارش، علاوه براین در ملبورن نیز، دو تکواندوکار به نام‌های طیبه اکبری و خدیجه رضایی — که هر دو در هرات موفق به دریافت کمربند مشکی شده‌اند — تمرینات خود را از سر گرفته‌اند.
این دو ورزشکار اکنون تحت حمایت باشگاه جهانی تکواندو ملبورن و مربی‌گری علی رحیمی علیرغم دوری از خانواده، به مسیر خود ادامه می‌دهند.
به گفته پژوهشگران، ورزش به ابزاری برای مقاومت و تلاش برای رسیدن به رویاهای ورزشی زنان ورزشکار افغانستان است.
