به گزارش ایراف، نویسنده با استناد به منابع رسمی و تحلیل‌های کارشناسی، این روند را «جنگ آبی» توصیف کرده و آن را تهدیدی مستقیم علیه امنیت ملی پاکستان دانسته است.
در ابتدای گزارش، نویسنده با نقل قولی از حضرت علی (ع) — «اگر به کسی نیکی کردی، از شرّ او برحذر باش» — به روابط تاریخی پاکستان و افغانستان اشاره می‌کند و می‌نویسد: «دهه‌هاست که پاکستان دست دوستی و سخاوت به‌سوی همسایه غربی خود دراز کرده و پناه، عزت و فرصت به او بخشیده است… اما اکنون در چرخشی تلخ و عجیب، همان کسانی که با مهربانی پرورش یافتند، به نظر می‌رسد در کنار دشمنان نیکوکار خود ایستاده‌اند.»
بر اساس گزارش اسلام‌آباد پُست، حکومت طالبان افغانستان در همکاری با هند قصد دارد مجموعه‌ای از سدها را بر رودخانه‌هایی احداث کند که مستقیماً به پاکستان می‌ریزند.
این اقدام، به تعبیر نویسنده، «حمله‌ای نه با تفنگ و تانک، بلکه با کنترل آب، خون حیاتی یک ملت» است.
به گفته او، هند پس از ناکامی‌های نظامی، خصومت خود را به حوزه‌ای تازه منتقل کرده است: «جنگ آبی، از طریق خاک افغانستان.»
در ادامه، نویسنده به توافق میان کابل و دهلی‌نو برای ساخت سد بزرگی بر رود «کنر» اشاره می‌کند و می‌نویسد: «هدف از این طرح، کاهش یا حتی قطع جریان آب به‌سوی پاکستان است. در مقابل، هند وعده داده است یک میلیارد دلار کمک مالی فراهم کند و کارشناسان فنی خود را برای ساخت چند سد دیگر از جمله نغلو، درونته، شاه‌توت، شاه‌وعروس، گنبری و بغداره اعزام کرده است.»
اقبال هشدار می‌دهد که چنین پروژه‌هایی می‌تواند پیامدهای ویرانگری برای امنیت آبی پاکستان داشته باشد، چرا که رود کابل سالانه حدود ۱۶٫۵ میلیون ایکر-فوت آب به پاکستان می‌رساند و معیشت میلیون‌ها نفر در مناطق حاصل‌خیز پیشاور، چارسده و نوشهره به آن وابسته است.
او تأکید می‌کند که این اتحاد نوظهور میان هند و طالبان افغانستان «تنها چالشی فنی نیست، بلکه تهدیدی راهبردی است» و می‌افزاید: «در چنین چارچوبی، آب به ابزار فشار سیاسی و نظامی تبدیل می‌شود.»
نویسنده با اشاره به آنچه سابقه هند در نقض «پیمان آب‌های سند» در مصوب ۱۹۶۰، خوانده، می‌نویسد: «هند بارها روح و مفاد آن را نقض کرده است… پروژه‌های بزرگی مانند سد بگلیهار بر چناب، کیشنگنگا بر جهلم، و راتله و پکل‌دول بر حوضه سند، همگی به‌طور یک‌جانبه و بی‌توجه به اعتراض‌های پاکستان و احکام داوری بین‌المللی اجرا شده‌اند.»
در پاسخ به این تهدید، اسلام‌آباد پُست از تدوین یک راهبرد جامع دفاعی توسط دولت پاکستان خبر می‌دهد که محور آن «پروژه انحراف رود چترال» است.
این طرح شامل منحرف‌کردن مسیر رود چترال به حوضه رود سوات، پیش از ورود آن به خاک افغانستان است و اهدافی چون حفظ جریان آب، تولید انرژی پاک، احیای زمین‌های بایر و افزایش ظرفیت ذخیره سدها را دنبال می‌کند.
نویسنده تأکید می‌کند که این اقدام «کاملاً در چارچوب حقوق حاکمیتی پاکستان و مطابق با قوانین بین‌المللی آب» است و هدف آن «دفاع از منابع آبی در برابر سوءاستفاده سیاسی» است.
در پایان، محمد محسن اقبال با لحنی هشدارآمیز می‌نویسد: «آب تنها یک منبع طبیعی نیست، بلکه شریان حیات پاکستان است. دفاع از آن یک انتخاب نیست، بلکه وظیفه‌ای است در برابر نسل‌هایی که این سرزمین را به ارث خواهند برد… زمان بیداری، اتحاد و اقدام قاطع فرارسیده است تا هیچ دشمنی، چه نزدیک چه دور، نتواند رودخانه‌های زندگی را به سلاح نابودی بدل کند.»
