به گزارش ایراف، دونالد ترامپ، رئیسجمهور آمریکا، بهتازگی اظهارنظرهایی کرده که روزهای ریاستجمهوری نیکولاس مادورو، رئیسجمهور ونزوئلا، به شماره افتاده است. او همچنین از احتمال حملات زمینی به این کشور خبر داده و با انتشار پستی در شبکههای اجتماعی اعلام کرد که حریم هوایی اطراف این کشور آمریکای جنوبی باید بسته شود. در مقابل، ونزوئلا این اظهارات را بهعنوان یک «تهدید استعماری» مغایر با قوانین بینالمللی محکوم کرد. در بیانیه دولت ونزوئلا آمده است: «پست ترامپ نشاندهنده یک اقدام خصمانه، یکجانبه و خودسرانه است که با اصول حقوق بینالملل سازگار نیست.»
طی هفتههای اخیر، تنش میان آمریکا و ونزوئلا بالا گرفته است؛ بهطوریکه حالا احتمال سقوط دولت مرکزی توسط حمله نظامی از سوی آمریکا جدیتر شده است. چرا که ترامپ بزرگترین ناو هواپیمابر، دو ناوشکن موشکانداز و یک کشتی عملیات ویژه را در نزدیکی ونزوئلا مستقر کرده است. افزون بر این، آمریکا در فرودگاه توباگو در کشور ترینیداد و توباگو، در نزدیکی ونزوئلا، رادار نصب کرده است. این اقدامات، احتمال وقوع یک درگیری این بار به بهانه مبارزه با قاچاق مواد مخدر و با هدف سرنگونی دولت مرکزی ونزوئلا را بالا برده است. به اعتقاد ناظران، این اقدامات برای مبارزه با مواد مخدر، پوششی برای سرنگونی، اشغال و تسلط بر منابع نفتی است.
در همین رابطه، برخی ناظران میگویند در حالیکه صدای جنگافروزی ترامپ در کارائیب بلندتر میشود، اهداف این برنامه همچنان مبهم است. چنانکه آنچه ظاهراً بهعنوان کمپینی برای جلوگیری از ورود مواد مخدر غیرقانونی به سواحل ایالات متحده آغاز شد، بهطور فزایندهای به تلاش برای مجبور کردن نیکولاس مادورو به دست کشیدن از قدرت ختم شده است.
گروه بینالمللی بحران در گزارشی نوشته است: خصومت کاخ سفید با مادورو و حملات موشکی واشنگتن به قایقهای ماهیگیری به بهانه مقابله با قاچاقچیان مواد مخدر تنها میتواند به این دو سؤال پاسخ دهد: برکناری مادورو چقدر سخت است و ترامپ تا چه حد حاضر است برای رسیدن به این هدف پیش برود؟
در این گزارش آمده است که علاقه واشنگتن به برکناری مادورو چیز جدیدی نیست. ترامپ در طول دوره اول ریاستجمهوری خود، کمپینی را برای سرنگونی دولت ونزوئلا موسوم به «فشار حداکثری» راه انداخت؛ اما حالا حضور تجهیزات گسترده نظامی در دریای کارائیب آنهم تنها به بهانه مبارزه با «قاچاق مواد مخدر» مبهم است. حملات موشکی مرگبار علیه کشتیهای مظنون به قاچاق مواد مخدر در کارائیب، سنت دیرینه آمریکا برای رهگیری و توقیف کشتیهای حامل قاچاق مواد مخدر را نقض کرده است. بنابراین، به نظر نمیرسد تنها نگرانی ایالات متحده موضوع قاچاق مواد مخدر باشد، بلکه هدف فراتر از مبارزه با «مواد مخدر» است.
خطر یکجانبهگرایی آمریکا بر سر دولت مرکزی ونزوئلا
پس از پایان جنگ جهانی دوم و نظام تکقطبی که آمریکا در رأس آن با یکجانبهگرایی به فربه شدن آن کمک کرد، بارها به بهانههای مختلف با استفاده از حملات نظامی، اشغال، کودتا و جنگهای مستقیم در صدد برآمده است که دولتهای مرکزی را ساقط کند. تجربه تلخ ایالات متحده در نمونههای تاریخی چون افغانستان و عراق، با ادعاهایی که بعدها نادرستی آن مشخص شد، تنها جنگهای طولانی را رقم زد که بینتیجه در یک زمین سوخته رها شد.
منتقدان آمریکایی میگویند طراحان سیاست آمریکا مسئول فجایعی هستند که در این کشور از اواخر دهه ۱۹۷۰ انجام دادند؛ زیرا آنها نمیخواستند یا نمیتوانستند فراتر از بینی خود را نگاه کنند. در نتیجه، سیاست آنها با عواقب وخیمی نتیجه معکوس داد.
ایالات متحده که به بهانه مبارزه با تروریسم به افغانستان حمله کرد، ۲۰ سال بعد این کشور را به دست همان گروهی داد که متهم به حمایت از القاعده بود. از طرف دیگر، حالا براساس گزارشهای بینالمللی مختلف، افغانستان به پناهگاه امن گروههای تروریستی تبدیل شده است؛ بهطوریکه پس از حاکمیت طالبان، ایمن الظواهری، رهبر القاعده، در قلب کابل هدف قرار گرفت و کشته شد.
مشابه این وضعیت در عراق نیز رخ داد. دیک چنی، سیاستمدار محافظهکار و جمهوریخواه آمریکایی، به موازات حمله ۱۱ سپتامبر در آمریکا گفته بود که آماده است تا انتقام حملات القاعده را بگیرد و قدرت آمریکا را در سراسر خاورمیانه با تغییر رژیم و جنگ پیشگیرانه نشان دهد؛ سیاستی که براساس پژوهش دانشگاه براون، ۸۰۰ هزار کشته و بیش از ۸ تریلیون دلار خسارت برجای گذاشت. این توسعه طلبی او بهعنوان هدایتکننده سیاست خارجی آمریکا در آن زمان، منجر به حمله این کشور به عراق با سه بهانه شد: وجود سلاحهای کشتار جمعی، ارتباط با القاعده و تجهیز تروریستها به سلاحهای مرگبار. ادعایی که بعدها در گزارشهای کنگره آمریکا نادرستی آن اثبات شد.
اما حالا به نظر میرسد این بلا دامن ونزوئلا را گرفته است؛ کشوری که همواره موی دماغ ایالات متحده بوده و اکنون ترامپ، برخلاف ادعایش مبنی بر پایان دادن به جنگهای آمریکا و تمایل به صلح در جهان، به دنبال درگیری دیگری با هدف تغییر رژیم یا حداقل فشار برای تغییر مواضع دولت مرکزی کاراکاس نسبت به ایالات متحده است؛ ولو اگر این خواسته دوباره آمریکا را به دام هزینههای تریلیون دلاری با پیامدهای فاجعهبار بکشاند.
