یک منبع موثق به ایراف می‌گوید که روزانه بین ۱۰۰ تا ۵۰۰ کامیون حامل مهاجران بیگانه از کابل به ولایت‌های شمالی افغانستان، اعزام می‌شوند. او همچنین می‌گوید که بخشی از این کامیون‌ها به مقصد شهرستان‌های استالف، شکردره و گل‌دره حرکت می‌کنند؛ جایی که بسیاری از ساکنان آن‌ها فارسی‌زبان و تاجیک‌تبار هستند و همین امر، حساسیت‌ها درباره چرایی انتقال مهاجران بیگانه به این مناطق را تشدید کرده است.
یکی از ساکنان محلی از روستای «مرادبیگ» شهرستان شکردره در شمال کابل به ایراف می‌گوید: نیمه‌شب از عروسی برمی‌گشتم، بیش از ۵۰ کامیون حامل مهاجران پاکستانی را دیدم که از ایست بازرسی خروجی کابل به سمت شمال، عبور می‌کردند.
همچنین یک منبع محلی در شهرستان «ده صلاح اندراب» ولایت بغلان نیز به ایراف می‌گوید که دست‌کم ۶۰ خانواده از مهاجران پاکستانی در این منطقه، جابه‌جا شده‌اند. آن‌ها بومی این منطقه نیستند و به همین دلیل، مردم به شدت نگران هستند.
ده صلاح یکی از مناطقی بود که در سال‌های گذشته، از کانون‌های مقاومت علیه طالبان به حساب می‌آمد؛ اما فرماندهان و افراد وابسته به «جبهه مقاومت ملی» در این منطقه، کشته یا به شدت سرکوب شدند و اکنون به نظر می‌رسد که با انتقال مهاجران پاکستانی، تغییر بافت جمعیتی منطقه در دستور کار حکومت طالبان قرار گرفته است.
بربنیاد گزارش‌ها طالبان در ولایت‌های بلخ، سمنگان، فاریاب، بدخشان، تخار و غزنی، ده‌ها شهرک مسکونی را احداث کرده‌اند و مهاجران پاکستانی در این شهرک‌ها اسکان داده می‌شوند.
بخشی از این افراد به شهرستان بگرام ولایت پروان منتقل می‌شوند؛ جایی که به دلیل وجود پایگاه هوایی بگرام، از اهمیت استراتژیک فراوانی برخوردار است.
از طرف دیگر، این ولایت‌ها و مناطق، غالبا غیرپشتون‌نشین هستند؛ اما مهاجران تازه‌وارد، یا پشتون هستند و یا اساسا با زبان‌های محلی افغانستان آشنایی ندارند و کاملا اردو یا پنجابی صحبت می‌کنند. همین امر، موجب نگرانی گسترده ساکنان بومی این مناطق شده و در برخی موارد به بروز اعتراضات محدود نیز منجر شده که به سرعت مهار و سرکوب گردیده است.
اگرچه هنوز به درستی مشخص نیست که در میان افرادی که به این مناطق منتقل می‌شوند، نیروهای تی‌تی‌پی و خانوادههای آنان نیز حضور دارند یا نه؛ اما پاکستان پیش از این بارها از حکومت طالبان خواسته بود که اعضای تی‌تی‌پی را از مناطق مرزی به عمق خاک افغانستان و جایی دور از مرزهای پاکستان، منتقل کند تا ناامنی‌ها کاهش یابد و خطر نفوذ تروریست‌های مسلح از خاک افغانستان به مناطق قبایلی پاکستان، از میان برود.
یک شاهد عینی اما به ایراف می‌گوید که حضور افرادی با موهای بلند و ظاهری ژولیده که به شبه نظامیان تی‌تی‌پی شباهت دارند در میان مهاجرانی که به شمال افغانستان منتقل می‌شوند، به نگرانی‌ها درباره انگیزه‌های امنیتی این پروژه دامن زده و واکنش جوامع محلی را برانگیخته است.
لازم به ذکر است که تغییر ترکیب جمعیتی مناطق شمالی و مرکزی افغانستان که اغلب ساکنان آن، تاجیک، ازبک و هزاره هستند، یک پروژه تاریخی است که در تاریخ افغانستان از آن با عنوان «ناقلین» یاد می‌شود که براساس آن، شاهان و سلاطین پشتون‌تبار با انتقال سازمان‌یافته خانوادههای پشتون از جنوب و شرق این کشور، تلاش می‌کردند مناطق خوش آب و هوا و حاصلخیز را در اختیار آنان قرار دهند و از جانب دیگر، خطرات امنیتی قدرت‌گیری اقوام غیرپشتون علیه حکومت‌های پشتون را مدیریت کنند.
در این میان اما مشخص نیست که آیا این پروژه در دوره طالبان، احیا شده یا نه؛ اما حتی در دوره جمهوریت نیز گزارش‌هایی درباره احیا و ادامه آن، منتشر می‌شد.
