به گزارش ایراف، طارق عقیل، مورخ پاکستانی، با مرور تاریخ روابط طالبان و پاکستان، از «رسیدن به مرزهای صبر» سخن می‌گوید.
به گفته وی، روابط پاکستان با همسایه غربی خود افغانستان، از نخستین روزهای استقلال با چالش‌هایی روبرو بوده است.
عقیل به ریشه‌های تاریخی تنش‌ها، از جمله اختلاف بر سر مرز «دیورند» و طرح ایده «پشتونستان» توسط افغانستان اشاره می‌کند. به گفته او، سیاست «عمق استراتژیک» پاکستان برای داشتن حکومتی دوست در کابل نیز عمدتاً شکست خورده است.
به نوشته این کارشناس، در دوران دوم حکومت طالبان، این تنش شدت یافته و کابل به «پناهگاه دشمنان پاکستان» تبدیل شده است. وی می‌افزاید: «امروز پاکستان به مرزهای صبر و خوش‌رفتاری خود رسیده و بسیاری معتقدند زمان پاسخ با زبان زور و اسلحه فرارسیده است.»
نویسنده معتقد است پاکستان برای محافظت از منافع خود، اهرم‌های قدرتمندی از جمله توانایی قطع مسیرهای تجاری حیاتی برای اقتصاد افغانستان و استفاده از نفوذ خود در کشورهای عربی برای کاهش حمایت از کابل را در اختیار دارد.
این تحلیل تاریخی به نقش پاکستان در میزبانی از بیش از چهار میلیون افغانستان در دوران جنگ شوروی و همچنین دوران حضور آمریکا اشاره می‌کند، اما تأکید دارد که این کمک‌های انسان‌دوستانه هیچ‌گاه با قدردانی طالبان روبرو نشده است.
بن‌بست امنیتی: تی‌تی‌پی و نزدیکی کابل به دهلی نو
یکی از بحران‌های فعلی، استفاده گروه «تحریک طالبان پاکستان» از پناهگاه‌های امن در افغانستان عنوان شده است. این موضع قاطع پاکستان علیه تی‌تی‌پی، به نزدیکی بیشتر کابل به هند دامن زده و امنیت مرزهای غربی پاکستان را با تهدید مواجه کرده است.
این تحلیل در نهایت، خروج از بن‌بست کنونی را در گروی تغییر راهبرد می‌داند و پیشنهاد می‌کند: پاکستان باید تعامل مردمی را الویت قرار دهد و پیام دوستی به مردم افغانستان ارسال کند.
همچنین محیطی مناسب برای تجارت و سرمایه‌گذاری، از جمله تشویق تاجران افغانستانی به سرمایه‌گذاری در پاکستان ایجاد کند.
علاوه‌براین از اخراج گسترده افغان‌ها که به تقویت لابی ضدپاکستانی می‌انجامد خودداری کند.
نویسنده در پایان نتیجه می‌گیرد که گسترش روابط دوستانه به نفع هر دو کشور است و می‌تواند پایه‌ای برای امنیت پایدار در مرز غربی پاکستان ایجاد کند.
