رقابتی که جای خود را به رفاقت داد؛ درس اخلاق از فوتسال ایران و افغانستان

دیدار اخیر تیم‌های ملی فوتسال ایران و افغانستان، تنها یک مسابقه ورزشی نبود؛ صحنه‌ای از بلوغ فرهنگی، اخلاق ورزشی و دوستی میان دو ملت هم‌زبان و هم‌دل بود.

16 عقرب/آبان 1404

به گزارش ایراف، در حالی که چند روز پیش، بازی دو تیم فوتسال زیر ۱۷ سال ایران و افغانستان در مسابقات آسیایی و حواشی آن در فضای مجازی و رسانه‌ها جنجال‌برانگیز شده بود، بازی بزرگسالان دو کشور چهره‌ای کاملاً متفاوت از رقابت ورزشی را به نمایش گذاشت؛ چهره‌ای که در آن “رفاقت” بر “رقابت” غلبه کرد.

در ثانیه‌های پایانی بازی قبلی، تنش و ناراحتی به اوج خود رسید و پس از اتمام بازی نیز این ناراحتی‌ها در فضای رسانه‌ای و شبکه‌های اجتماعی ادامه یافت.

از سوی دیگر، دشمنان دو ملت نیز بیکار ننشسته و تا جایی که توانستند، “آتش بیار معرکه شدند” و به حاشیه‌ها دامن زدند. تا جایی که این حواشی می‌توانست تاثیر منفی بر روابط اجتماعی دو کشور بگذارد.

پیش از بازی بزرگسالان، بسیاری از فعالان اجتماعی دو کشور نگران نتیجه بودند و این‌گونه احساس می‌‌شد که در صورت برنده شدن هر یک از دو تیم، ناراحتی‌ها ادامه یابد، اما نتیجه این بازی شگفتی آفرید و به تمام حاشیه‌ها پایان داد.

2-2 مساوی یا نتیجه‌ای برد – برد؟

دیدار بزرگسالان ایران و افغانستان با نتیجه مساوی به پایان رسید، اما نتیجه بازی کم‌اهمیت‌ترین بخش ماجرا بود، چرا که رفتار ورزشی و جوانمردانه بازیکنان و کادر فنی دو تیم به گونه‌ای بود که نشان می‌داد هر دو تیم برنده‌اند.

پس از سوت پایان، بازیکنان دو تیم در فضایی صمیمی همدیگر را در آغوش گرفتند، پیراهن‌هایشان را به نشانه دوستی با یکدیگر تعویض کردند و عکس یادگاری گرفتند؛ تصویری که از هر نتیجه‌ای ماندگارتر شد، صحنه‌ای از دوستی، احترام و اخلاق ورزشی میان دو ملت هم‌زبان و هم‌دل.

وحید شمسایی، سرمربی تیم ملی ایران، در پایان مسابقه با فروتنی گفت: بازیکنان ما از قبل خود را برنده میدان می‌دانستند، اما افغانستان بهتر جنگید. باید یاد بگیریم هیچ حریفی را دست‌کم نگیریم.

چنین سخنانی، که از زبان یکی از بزرگ‌ترین چهره‌های فوتسال ایران بیان شد، نشان از درک عمیق‌تری از روح ورزش دارد؛ روحی که فراتر از مرز و نتیجه است.

از سوی دیگر مجید مرتضایی، سرمربی ایرانی تیم ملی افغانستان نیز گفت: ما در زمین رقیب هستیم، اما بیرون از زمین رفیقیم.

این سخنان بزرگان فوتسال دو کشور باعث شد تا راه هر گونه حاشیه‌‌ای بسته شود و نقشه آنها که به دنبال تخریب روابط دو کشور و تحریک احساسات عمومی مردم علیه یکدیگر بودند، نقش بر آب شود.

ورزش، زبان مشترک دو ملت

فوتسال ایران و افغانستان در این چند روز به ما یاد داد که رقابت می‌تواند زیبا باشد اگر با احترام و دوستی همراه شود. ایران و افغانستان، با پیوندهای تاریخی، زبانی و فرهنگی عمیق، می‌توانند از ورزش به عنوان پلی برای نزدیکی بیشتر استفاده کنند.

تصویر بازیکنان با پیراهن‌های عوض‌شده‌شان، پیامی است به همه: ورزش، جایی برای دشمنی نیست؛ میدانی است برای رفاقت، فروتنی و احترام.

نتیجه‌ای که از هر بردی ارزشمندتر است

در دنیایی که خبرهای منفی و درگیری‌ها اغلب صدر اخبار را می‌گیرند، صحنه‌های ساده اما پرمعنای این بازی، یادآور معنای حقیقی رقابت ورزشی بود. سوای این موضوع، مردم ایران و افغانستان در طول تاریخ، همسایگان محترم و دلسوز یکدیگر بوده و در وقت نیاز به یاری هم شتافته‌اند.

این مسابقه نه تنها تساوی ۲–۲ میان دو تیم، بلکه پیروزی اخلاق و منش جوانمردی و بلوغ فرهنگی هر دو تیم بود. صحنه‌های پایان بازی، تا ابد در قلب و ذهن مردمان افغانستان و ایران خواهد ماند تا یادگاری از رفاقت در میدان رقابت باشد.