به گزارش ایراف، در این گزارش که امروز (پنجشنبه، ۱۵ آبان) در وب‌سایت الاماره طالبان منتشر شد، آمده است که شهر الفاشر در سودان این روزها در آتش جنگ می‌سوزد و مردم آن با گلوله و گرسنگی تحمیلی کشته می‌شوند.
فجایعی که از نظر شدت و هولناک‌بودن، چیزی کمتر از غزه نیستند. اما برخلاف غزه، جهان نسبت به سودان واکنشی نشان نداده و وجدان عمومی در برابر این فاجعه خاموش مانده است.
دلایل بی‌توجهی جهانی به بحران سودان از نگاه گزارش:
1. نبود نماد و رمز مشترک در روایت سودان: برخلاف قضیه فلسطین که با مقدسات، مظلومیت تاریخی و ابعاد جهانی گره خورده، بحران سودان فاقد نمادهای برانگیزاننده احساسات عمومی است.
2. روایت مبهم از جنگ سودان: بیشتر تحلیل‌ها، درگیری سودان را جنگ داخلی معرفی کرده‌اند که در آن قربانی و جلاد مشخص نیست. این ابهام باعث شده احساسات عمومی برانگیخته نشود.
3. ضعف رسانه‌ای و سانسور شدید: نیروهای «پشتیبانی سریع» با اعمال سانسور گسترده، مانع انتشار واقعیت‌ها شده‌اند. در مقابل، ارتش ملی سودان نیز در زمینه رسانه‌ای بسیار ضعیف عمل کرده است.
4. مواضع متناقض کشورهای عربی و منطقه‌ای: برخی کشورها از نیروهای «پشتیبانی سریع» حمایت می‌کنند، برخی دیگر به‌صورت محدود از ارتش ملی سودان پشتیبانی دارند، و گروهی نیز سکوت اختیار کرده‌اند. این اختلاف‌نظرها باعث شده رسانه‌های داخلی این کشورها نیز مواضع مبهمی اتخاذ کنند.
5. فرسودگی عاطفی ملت‌های عربی: ملت‌های عربی پس از مواجهه با بحران‌های پی‌درپی در سوریه، یمن، لیبی و فلسطین، دچار خستگی احساسی شده‌اند و دیگر توان واکنش به فجایع جدید را ندارند.
6. انزوای فرهنگی و رسانه‌ای سودان: سودان با وجود پیوندهای عربی، اسلامی و آفریقایی، در فرهنگ، رسانه‌ها و نظام‌های آموزشی کشورهای عربی حضور کمرنگی داشته و همین امر موجب انزوای عاطفی و بی‌توجهی به بحران‌های آن شده است.
در بخش‌هایی از گزارش، جنایات شبه‌نظامیان «پشتیبانی سریع» با اقدامات صهیونیست‌ها و صرب‌ها مقایسه شده و آمده است: «این چه معنی دارد که از شهروند ناتوان خواسته شود تا خودش را در گور دفن کند؟! یا زنان تا دم مرگ به درختان آویزان شوند؟!»
رسانه‌های عربی نیز به بی‌توجهی و سهل‌انگاری در پوشش بحران سودان متهم شده‌اند.
گزارش تأکید می‌کند که این رسانه‌ها هنگام پوشش اخبار سودان، تنها از واژگان خشک و بی‌روحی چون «درگیری‌ها» و «اوضاع وخیم انسانی» استفاده می‌کنند و هیچ نام، چهره یا داستانی از قربانیان ارائه نمی‌دهند.
در پایان، گزارش خواستار خیزشی مردمی و فرهنگی برای بازگرداندن جایگاه سودان در وجدان امت اسلامی شده و تأکید می‌کند: «سودان به رسانهٔ عربی آزادی نیاز دارد تا جنایت‌ها را فاش کند، واقعیت‌ها را بی‌پرده بیان کند و ماهیت واقعی درگیری را شفاف‌سازی نماید.»
این در حالی‌است که بربنیاد گزارش منابع معتبر، کشورهای عربی از جمله امارات متحده عربی متهم به حمایت مالی و تسلیحاتی از نیروهای «پشتیبانی سریع» در سودان است؛ گروهی که به ارتکاب جنایات جنگی و نسل‌کشی در دارفور متهم شده‌اند.
این حمایت‌ها، به‌ویژه ارسال پهپاد و تجهیزات نظامی، نقش مستقیمی در تشدید بحران انسانی و پاکسازی قومی داشته‌اند. سکوت در برابر این حمایت‌ها، همدستی با جنایت تلقی می‌شود.
