به گزارش ایراف، بر اساس تحقیق نشریه تایمز آسیای مرکزی، مهاجرت قزاق‌ها به افغانستان سابقه‌ای بیش از یک قرن دارد. نخستین گروه‌ها در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم از طریق سین‌کیانگ چین وارد افغانستان شدند و موج‌های بعدی در دهه ۱۹۳۰ به دلیل قحطی و سرکوب‌های استالینی در شوروی رخ داد.
برآوردها نشان می‌دهد تا میانه قرن بیستم حدود ۲۰ تا ۲۴ هزار قزاق در افغانستان زندگی می‌کردند، اما پس از فروپاشی شوروی و آغاز برنامه‌های بازگشت، این رقم به‌تدریج کاهش یافته است و از زمان استقلال قزاقستان تاکنون، نزدیک به ۱۳ هزار قزاق افغان‌تبار به کشور بازگشته‌اند.
به گفته وزارت خارجه قزاقستان و سفارت این کشور در کابل، هم‌اکنون حدود ۲۰۰ تن از قزاق‌ها معادل ۱۵ خانواده، در افغانستان باقی مانده‌اند.
این رقم در تضاد با ادعاهای مطرح‌شده از سوی برخی مراکز غیررسمی و کاربران شبکه‌های اجتماعی است که از «هزاران خانواده» سخن می‌گویند.
سفارت قزاقستان در کابل نیز تأکید کرده که شناسایی دقیق افراد قزاق‌تبار دشوار بوده و با چالش‌هایی روبرو است.
درج اختیاری قوم قزاق در شناسنامه (تذکره) و سوء استفاده‌های احتمالی، ازدواج‌های بین‌قومیتی و ادغام فرهنگی در میان ازبک‌ها، ترکمن‌ها و تاجیک‌ها از جمله مسائلی است که شناسایی قزاق‌های اصیل را پیچیده‌تر کرده است.
برخلاف پیشنهاد برخی کاربران اینترنت، استفاده از آزمایش DNA برای تعیین قومیت از نظر حقوقی و اخلاقی مردود است. نهادهایی چون کمیساریای عالی پناهندگان سازمان ملل (UNHCR) و سازمان بین‌المللی مهاجرت (IOM) تأکید دارند که قومیت باید بر اساس اسناد، مصاحبه‌ها، زبان و پیوندهای خانوادگی مشخص شود، نه داده‌های ژنتیکی.
تحقیق تایمز آسیای مرکزی نتیجه می‌گیرد که هیچ مدرک معتبری وجود ندارد که نشان دهد دولت قزاقستان هزاران قزاق قومی را در افغانستان رها کرده است. آنچه باقی مانده، جمعیتی کوچک و پراکنده است که همچنان تحت حمایت و نظارت سفارت قزاقستان قرار دارد.
تلویزیون اینترنتی ایراف آغاز به کار کرد
آخرین اخبار افغانستان را در ایراف بخوانید:
سامان‌دهی کارگران مهاجر؛ به کمک فناوری با مسئولیت کارفرما
غریب‌آبادی در کابل، صدر در تهران؛ روابط ایران و افغانستان در اوج تنش‌های منطقه‌ای
سفر یوسف وفا به تاجیکستان؛ معادلات امنیتی شمال و سرنوشت جبهه مقاومت
