به گزارش ایراف، این سفر در حالی انجام می‌شود که روابط هند و پاکستان پس از برخورد نظامی ماه مه ۲۰۲۵ به آستانهٔ تقابل هسته‌ای رسید و حتی در رقابت‌های ورزشی نظیر کریکت نیز بازتاب داشته است.
خصومت دیرینه میان این دو کشور از زمان تأسیس در سال ۱۹۴۷ تاکنون، نه‌تنها بر مناسبات دوجانبه بلکه بر روابط آنها با کشورهای همسایه، از جمله افغانستان، تأثیرگذار بوده است.
افغانستان که در همان سال استقلال هند را به رسمیت شناخت، تنها کشوری بود که با عضویت پاکستان در سازمان ملل مخالفت کرد.
از آن زمان، مسئله خط دیورند به یکی از محورهای اختلاف میان کابل و اسلام‌آباد بدل شد و روابط افغانستان و هند، به جز در دوره‌های خاص، عمدتاً دوستانه باقی مانده است.
نصرالله استانکزی در تحلیل خود می‌گوید: «طالبان با نزدیکی به هند، هم در پی کسب مشروعیت بین‌المللی هستند و هم می‌خواهند از فشارهای یک‌جانبهٔ اسلام‌آباد رهایی یابند. این نزدیکی می‌تواند برای پاکستان به منزله ضربه‌ای استراتژیک باشد.»
او با اشاره به فعالیت‌های دیپلماتیک هند در کابل در چهار سال گذشته، این سفر را نتیجهٔ تلاش‌های مستمر دهلی‌نو برای بازسازی مناسبات با حکومت طالبان می‌داند و هشدار می‌دهد: «تجربه نشان داده مدیریت روابط میان هند و پاکستان همواره یکی از حساس‌ترین موضوعات برای کابل بوده و نزدیکی به دهلی، اسلام‌آباد را به افزایش مداخلات در افغانستان واداشته است.»
او افزوده است که اکنون پرسش کلیدی این است که طالبان چگونه میان روابط سنتی با پاکستان و مناسبات نوظهور با هند تعادل برقرار خواهند کرد، به‌ویژه در شرایطی که بی‌اعتمادی میان کابل و اسلام‌آباد رو به افزایش است و منطقه در آستانهٔ تحولات ژئوپلیتیکی تازه‌ای قرار دارد.
این در حالی‌است که به باور ناظران، در دو دههٔ اخیر، افغانستان به میدان رقابت ژئوپلیتیکی هند و پاکستان بدل شده است.
هند با سرمایه‌گذاری‌های عمرانی و دیپلماتیک، تلاش کرده جایگاه توسعه‌محور خود را تثبیت کند، در حالی که پاکستان بیشتر از طریق شبکه‌های امنیتی و مذهبی نفوذ داشته است.
با بازگشت طالبان به قدرت در افغانستان، هند برخلاف انتظار از صحنه خارج نشد و با حفظ ارتباطات دیپلماتیک، به دنبال بازتعریف نقش خود در کابل است.
این تحولات در شرایطی رخ می‌دهد که اسلام‌آباد با بحران‌های داخلی مواجه است و نزدیکی طالبان به دهلی‌نو می‌تواند توازن نفوذ منطقه‌ای را دگرگون کند.
