به گزارش ایراف، به نقل از خبرگزاری «ای‌مَک» (AMAC)، ایالات متحده آمریکا به‌همراه ائتلافی از متحدان خود عملیات «آزادی پایدار» را علیه طالبان و شبکه القاعده آغاز کرد. این عملیات، نخستین واکنش نظامی آمریکا به حملات یازدهم سپتامبر بود و هدف آن نابودی زیرساخت‌های القاعده، بازداشت اسامه بن‌لادن و سرنگونی حکومت طالبان عنوان شد—حکومتی که در آن زمان پناهگاه امنی برای تروریست‌ها فراهم کرده بود.
در نخستین ساعات عملیات، هواپیماهای آمریکایی و انگلیسی مواضع طالبان و القاعده را در شهرهای کابل، قندهار، جلال‌آباد، قندوز و مزارشریف هدف قرار دادند. هم‌زمان، کمک‌های بشردوستانه نیز میان غیرنظامیان افغان توزیع شد.
با پشتیبانی نیروهای ویژه غربی، جبهه شمال در میدان نبرد پیشروی کرد. تا دوازدهم نوامبر، طالبان از کابل عقب‌نشینی کردند و اندکی بعد، قندهار نیز سقوط کرد.
ملا محمد عمر، رهبر طالبان، به مخفیگاه رفت و در منطقه کوهستانی تورا بورا، نیروهای آمریکایی و افغان پایگاه‌های القاعده را هدف قرار دادند. با وجود فشارهای سنگین، بن‌لادن موفق به فرار شد.
بر اساس گزارش «ای‌مک»، این درگیری‌ها به‌تدریج از یک عملیات ضدتروریستی به جنگی فرسایشی برای ساخت دولت و مقابله با شورش تبدیل شد.
با وجود دو دهه حضور نظامی، تلاش‌ها برای ایجاد ثبات پایدار ناکام ماند. بن‌لادن در ماه مه ۲۰۱۱ در پاکستان کشته شد، اما طالبان و القاعده در مناطق مرزی دوباره سازماندهی شدند و حملات چریکی را از سر گرفتند.
در سال ۲۰۲۱، آمریکا تصمیم به خروج کامل گرفت و تا اواسط آگوست، طالبان بار دیگر کابل را تصرف کردند.
رئیس‌جمهور اشرف غنی کشور را ترک کرد و در سی‌ویکم آگوست، آخرین نیروهای آمریکایی افغانستان را ترک کردند. این پایان رسمی جنگی بود که میلیون‌ها نفر را آواره کرد و هزاران کشته بر جای گذاشت.
طبق داده‌های منتشرشده توسط «ای‌مک»، بیش از ۳۵۰۰ نظامی ائتلاف کشته شدند، هزاران نفر زخمی شدند، ده‌ها هزار نیروی امنیتی افغان و غیرنظامی جان باختند و میلیون‌ها نفر مجبور به ترک خانه‌هایشان شدند.
عملیات «آزادی پایدار» نه‌تنها ساختار سیاسی افغانستان را دگرگون کرد، بلکه بحث‌های گسترده‌ای درباره مشروعیت مداخله خارجی، هزینه‌های انسانی، و آینده حکمرانی در منطقه به‌جا گذاشت؛ میراثی که همچنان در سیاست و جامعه افغانستان سایه افکنده است.
