به گزارش ایراف، به نقل از اسکای نیوز، این بیمارستان در شمال‌شرق افغانستان به نمادی از بحران انسانی تبدیل شده است؛ بحرانی که سوءتغذیه، فقر و کاهش کمک‌های جهانی آن را به مرز فاجعه رسانده‌اند.
طبق اعلام سازمان ملل، بیش از ۴.۷ میلیون زن و کودک افغان نیازمند درمان فوری سوءتغذیه‌اند و ۹۰ درصد کودکان زیر پنج سال در فقر غذایی به سر می‌برند.
اسکای نیوز می‌نویسد که تنها در سه ماه گذشته، هر سه روز یک نوزاد در این بیمارستان جان باخته است؛ آماری تکان‌دهنده که نشان از افزایش ۵۰ درصدی مرگ‌ومیر کودکان نسبت به سال گذشته دارد.
در بخش اطفال، کودکانی با وزن‌های غیرطبیعی، بدن‌های استخوانی و چشمانی بی‌رمق بستری‌اند.
فیصل، نوزاد ۱۲ ماهه، دچار سوءتغذیه شدید، اسهال حاد و هیدروسفالی است. مادرش که پیش‌تر سه فرزند خود را به دلیل سوءتغذیه از دست داده، با صدایی لرزان می‌گوید: «نمی‌دانم چه خواهد شد. سه فرزندم را از دست داده‌ام؛ یکی در هشت سالگی و دوتای آنها نیز دو سال و نیم سن داشتند.»
اسما، نوزاد ۱۳ ماهه دیگر، با وزنی کمتر از ۴ کیلوگرم، شب را به سختی زنده می‌ماند. پزشکان نگران‌اند که او دوام نیاورد، اما پس از اتصال به اکسیژن، نشانه‌هایی از بهبود دیده می‌شود.
مادرش با چشمانی اشک‌بار به خبرنگار اسکای نیوز می‌گوید: «خیلی می‌ترسم. از پزشکان بسیار سپاسگزارم که بچه‌ام را زنده نگه داشتند.»
در روزهای اخیر، ۲۰ نوزاد برای تنها ۱۲ تخت بستری شده‌اند. خانواده مسعوده، نوزاد تازه‌وارد، ۱۳ ساعت سفر کرده‌اند و تمام پس‌انداز خود را صرف رسیدن به این مرکز کرده‌اند. او نیز به اکسیژن نیاز دارد و پزشکان نگرانند که زنده نماند.
اسکای نیوز در ادامه گزارش خود به کاهش شدید بودجه‌های بین‌المللی اشاره می‌کند؛ از جمله توقف تقریباً کامل کمک‌های ایالات متحده که فشار مضاعفی بر نظام سلامت افغانستان وارد کرده است.
محدودیت‌های طالبان در زمینه آموزش و اشتغال زنان نیز مانعی جدی برای ارائه خدمات درمانی و جذب کمک‌های خارجی بوده است.
دانیل تیم، مسئول ارتباطات یونیسف، در گفت‌وگو با این رسانه هشدار می‌دهد: «وضعیت تغذیه کودکان در افغانستان بسیار جدی است. بیش از ۳.۵ میلیون کودک زیر پنج سال دچار سوءتغذیه حاد هستند و ۱.۴ میلیون نفر از آنها در معرض خطر مرگ قرار دارند. کاهش بودجه، به افزایش مرگ‌های قابل پیشگیری منجر می‌شود.»
در مناطق روستایی، فقر شدید و محدودیت‌های اجتماعی، دسترسی خانواده‌ها به درمان را دشوارتر کرده است. کلینیک سلامت لیابا، یکی از معدود مراکز فعال، با اتاق‌های انتظار پر از مادران نگران، تلاش می‌کند تا جان نوزادان را نجات دهد.
طالبان بحران سوءتغذیه را نتیجه دهه‌ها جنگ می‌دانند و از برنامه‌ای پنج‌ساله برای مقابله با چالش‌های اجتماعی خبر داده‌اند. اما در عمل، زنان دیگر نمی‌توانند به عنوان پزشک، پرستار یا ماما آموزش ببینند.
در این شرایط، فعالان اجتماعی مانند هریرا، که پروژه‌اش بخشی از بودجه یونیسف را دریافت می‌کند، به خانه‌های روستایی می‌روند، نوزادان را بررسی می‌کنند، خانواده‌ها را آموزش می‌دهند و در صورت نیاز، آنها را به مراکز درمانی منتقل می‌کنند. این اقدام، زندگی کودکانی مانند فیصل را نجات داده است.
در بدخشان، مبارزه برای زنده نگه داشتن کودکان، هر روز ادامه دارد. والدینی مانند نصرالله و جمیله، در کنار نوزادان دوقلوی خود، غم از دست دادن فرزند قبلی را نیز با خود حمل می‌کنند.
مرگ‌های خاموش کودکان در بسیاری از جوامع ثبت نمی‌شود، اما اسکای نیوز به نقل از ساکنان محلی می‌نویسد که این بحران هر روز گسترده‌تر می‌شود.
