به گزارش ایراف، امروز (یکشنبه، 13مهر)، ۱۰ ماه پس از سقوط سوریه توسط گروه‌های شورشی به رهبری احمد الشرع، سوریه اولین انتخابات پارلمانی خود را برگزار می‌کند.
برخی معتقدند این رای‌گیری نماینده تمام مردم نیست و الشرع از آن برای تقویت قدرت خود استفاده می‌کند، زیرا یک‌سوم از ۲۱۰ عضو پارلمان را مستقیماً منصوب خواهد کرد.
این انتخابات در سراسر سوریه برگزار نمی‌شود. بخش‌هایی از استان‌های رقه و حسکه تحت مدیریت خودمختار کردها و استان سویدا که شاهد درگیری‌های شدید میان قبایل بادیه‌نشین و اقلیت دروزی بود، شامل انتخابات نمی‌شوند.
سوری‌ها به دلیل چالش‌های اداری مانند فقدان کارت شناسایی و آوارگی، مستقیماً به نامزدها رأی نمی‌دهند. دولت الشرع یک کمیته انتخاباتی تشکیل داده که بدنه‌های منطقه‌ای را منصوب کرده است. این بدنه‌ها اعضای شورای‌های محلی انتخاباتی را انتخاب می‌کنند که نامزدها را بررسی کرده و روز یکشنبه برای دو سوم اعضای پارلمان رأی می‌دهند.
الشرع ۷۰ نماینده باقی‌مانده را مستقیماً منصوب خواهد کرد و نتایج انتخابات روز دوشنبه اعلام می‌شود.
کمیته انتخاباتی تصمیم گرفته افرادی که با دولت پیشین مرتبط بوده‌اند، سابقه کیفری دارند، زیر ۲۵ سال هستند، در سازمان‌های دولتی مشارکت داشتند، از جدایی‌طلبی حمایت کرده‌اند یا پیش از سال ۲۰۱۱ شهروند سوریه نبوده‌اند، از شرکت در انتخابات محروم شوند.
دولت خودمختار کردها این انتخابات را تلاشی برای تکرار سیاست‌های محروم‌کننده می‌داند و معتقد است نماینده واقعی مردم نیست.
سامی عکیل، پژوهشگر مؤسسه تحریر واشنگتن، می‌گوید انتخابات شتاب‌زده است و مشخص نیست پارلمان جدید تا چه حد بر قدرت الشرع نظارت خواهد داشت. همچنین انتصاب مستقیم اعضای پارلمان می‌تواند راهی برای پاداش به افراد سیاسی وفادار باشد.
با این حال، برخی گروه‌های جامعه مدنی که در آموزش شوراهای انتخاباتی مشارکت داشتند، این فرآیند را تحت شرایط موجود بهترین گزینه می‌دانند.
عبدالله الحافی، مدیر واحد شوراهای محلی، می‌گوید: «همه امیدواریم انتخابات آزاد برگزار شود، اما کشور زیرساخت‌های لازم مانند ثبت متحد یا قوانین رأی‌گیری را ندارد. این وضعیت ایده‌آل نیست، اما شرایط فعلی امکان‌پذیر است.» او اشاره کرد که مدل مشابهی در کشورهای دیگر با موفقیت نسبی استفاده شده است.
اگرچه هنوز مشخص نیست پارلمان جدید تا چه حد اختیار واقعی در قانون‌گذاری خواهد داشت، این انتخابات می‌تواند نقطه عطفی تاریخی برای کشوری باشد که از دهه‌ها دیکتاتوری و جنگ داخلی بیرون آمده است.
