به گزارش ایراف؛ این رویداد فاجعه‌بار نه تنها ولایت‌های کنر، ننگرهار و لغمان را تحت تأثیر قرار داد، بلکه یادآور شکنندگی زیرساخت‌های انسانی و مادی در یکی از فقیرترین مناطق جهان شد.
براساس گزارش‌های اولیه در این زلزله بیش از ۲هزارو ۲۰۰ نفر کشته و ۳هزارو ۶۴۰ نفر زخمی شدند. همچنین طبق آمارها ۲۱۲هزار کودک در این رویداد طبیعی آسیب‌دیده‌اند.
ولایت کنر با جمعیتی که عمدتا در روستاها زندگی می‌کنند و اقتصاد آنها وابسته به کشاورزی است و آنهایی که در مناطق کوهستانی صعب‌العبور زندگی می‌کردند، بیشترین ضربه را خورد و بیش از ۸هزار و ۴۹۰ خانه تخریب شد.
تأثیرات انسانی و مادی زلزله کنر
براساس آمارها حدود ۳۰۱هزار نفر آواره داخلی در مناطق آسیب‌دیده زندگی می‌کنند. افزون بر آن، ۱۱۲هزار آواره بازگشتی و ۳۷۶هزار مهاجر بازگشتی نیز در وضعیت آسیب‌پذیر قرار دارند.
در مجموع، با احتساب سایر گروه‌های درگیر، بیش از ۳.۷۶ میلیون نفر در افغانستان در شرایط آسیب‌پذیری شدید به‌سر می‌برند.
شش اردوگاه آوارگان موقت (IDP) در مناطق تحت‌لچک، پتان و زری‌بابا خاص‌کنر و وادر ستروال کنر ایجاد شده است.
اردوگاه زری‌بابا در نورگل، با ۷۸۳ خانواده ، چادرهای موقت بدون عایق‌بندی، کمبود آب آشامیدنی و خطر مین‌های باقی‌مانده از جنگ نمونه‌ای از شرایط بحرانی است.
قبل از زلزله، کنر با چالش‌های ساختاری روبرو بود، ۹۵ درصد خانه‌ها از گِل ساخته شده بودند، ۷۰ درصد جوامع به منابع آب غیربهداشتی وابسته بودند و ۳۸ درصد فاقد دسترسی به خدمات بهداشتی اولیه بودند.
زلزله این شکنندگی را تشدید کرد و حداقل ۲۱ مرکز بهداشتی را آسیب زد و در نتیجه، ۸۷۰ بیمار از جمله ۳۷۷ زن و ۱۵۹ کودک زیر پنج سال هنوز بستری هستند.
وضعیت فعلی، زندگی در لبه پرتگاه
دو هفته پس از زلزله، هزاران خانواده در چادرهای موقت یا سرپناه‌های دست‌ساز زندگی می‌کنند، جایی که سرما، گرسنگی و بیماری در کمین است.
در اردوگاه‌های کنر، تراکم بالا منجر به شیوع بیماری‌های عفونی مانند عفونت تنفسی حاد، اسهال حاد، اسهال خونی، مالاریا و موارد مشکوک سرخک و عفونت‌های پوستی WHO شدند، از ۲ تا ۱۷ سپتامبر، ۴هزارو ۷۵۷ مورد بیماری عفونی را ثبت کرده است. زنان و کودکان بیشترین آسیب را می‌بینند.
حدود ۱۱هزار زن باردار در مناطق آسیب‌دیده وجود دارند که بدون دسترسی به خدمات مامایی ایمن هستند که ممکن است در چادرها زایمان کنند.
یونیسف هشدار داده است که ۲۰ درصد کودکان زیر پنج سال قبل از زلزله دچار سوءتغذیه حاد بودند و حالا با از دست رفتن معیشت‌ها، این رقم رو به افزایش است.
در ۳۰ درصد جمعیت ناامنی غذایی در سطح بحران پیش‌بینی می‌شود. از نظر آموزشی، ۷۳ درصد جوامع فاقد معلم و لوازم آموزشی بودند و حالا با تخریب مدارس، کمتر از ۲۵ درصد دختران در مقطع ابتدایی حضور دارند.
نیازهای فوری و کمک‌های ارائه‌شده
نیازهای اصلی شامل سرپناه عایق‌دار، مواد غذایی، آب سالم، خدمات بهداشتی، حمایت روانی و اقلام زمستانی است WHO تا ۱۸ سپتامبر، ۵۲ تن تجهیزات پزشکی از جمله ۲۳ کیت بیماری‌های غیرواگیر و ۸هزارو ۵۴۵ مشاوره بهداشتی ارائه کرده که ۱۲۸۹ مورد تروما بوده است.
یکهزارو ۵۶۸ مشاوره حمایت روانی-اجتماعی (MHPSS) و ۱۶۲۸ جلسه آگاهی با تمرکز ۴۲ درصدی بر زنان انجام شده است.
به ۳هزارو ۳۷۵ خانواده اقلام غیرغذایی (NFI) مانند چادر و پتو تحویل داده و ۳۵۶ خانواده را با پول نقد برای NFI حمایت کرده است.
تیم‌های سیار بهداشتی IOM به ۱۵۷۷ نفر مشاوره داده و ۲۵۴ نفر را با حمایت روانی فوری پوشش داده‌اند.
همچنین، پاکسازی جاده‌ها و مدیریت اردوگاه‌ها در جریان است. دفتر زنان سازمان ملل بر نیازهای زنان تمرکز دارد و درخواست ۲.۵ میلیون دلار برای ۳۰۰۰۰ زن و دختر، شامل سرپناه، لباس، غذا، پول نقد، خدمات بهداشتی و حمایت حفاظتی داشته است.
یونیسف بر کودکان تأکید دارد و ارزیابی‌های مشترک را برای واکسیناسیون و تغذیه اولویت‌بندی کرده است.
چالش‌ها و شکاف‌های پاسخ‌رسانی با وجود تلاش‌ها، شکاف‌ها عمیق هستند.
کاهش ۵۰ درصدی کمک‌های بین‌المللی آمریکا پیش از زلزله، ظرفیت پاسخ را تضعیف کرد و ۹۷ درصد جوامع گزارش کاهش کمک‌ها را دادند.
محدودیت‌های جنسیتی، مانند ممنوعیت کار زنان در نهادها و نیاز به محرم برای سفر، دسترسی زنان به خدمات را محدود کرده است.
دسترسی فیزیکی به دره‌های دیواگل بسیار پر چالش است و ۲۵ درصد جوامع بدون شبکه موبایل و ۸۰ درصد بدون برق هستند. WHO برای ۶.۹ میلیون دلار درخواست کرده، اما ۶ میلیون دلار کمبود دارد. IOM نیز ۱۶.۸ میلیون دلار برای یک سال نیاز دارد.
قطع اینترنت در کنر، به جای تمرکز بر کمک، وضعیت را بدتر کرده است.
آغاز فصل سرما، تهدیدی مرگبار
زمستان در کنر، با دمای زیر صفر و برف سنگین، فاجعه را دوبرابر می‌کند. سازمان ملل هشدار می‌دهد که بدون کمک فوری، هزاران نفر زمستان را تحمل نخواهند کرد.
خانواده‌ها در چادرهای بدون عایق، با کمبود پتو، لباس گرم و سوخت، روبرو هستند. خطر عفونت‌های تنفسی و مرگ‌ومیر اضافی، به ویژه برای کودکان و سالمندان، بالاست. UN Women تأکید دارد که اقلام زمستانی مانند پتو و ظروف پخت‌وپز حیاتی است، اما انزوای بین‌المللی افغانستان، تأمین را دشوار کرده است.
زلزله کنر، بیش از یک ماه پس از وقوع، هنوز زخم‌های باز دارد. کمک‌های ارائه‌شده توسط WHO، IOM و شرکا، مرهمی بر درد است، اما کافی نیست.
آمارها نشان می‌دهد که نیازها تا حد زیادی تأمین نشده است، ۹۹ درصد خانه‌های آسیب‌دیده در مناطق روستایی یا کاملاً ویران شده یا به شدت آسیب دیده‌اند، صدها نفر نیازمند کمک بهداشتی فوری و میلیون‌ها در ناامنی غذایی بسر می برند وکاهش کمک‌های جهانی، محدودیت‌های محلی و وعده‌های توخالی، فاجعه را به فراموشی کشانده است.
افغانستان نیاز به اقدام فوری مانند افزایش بودجه، تسهیل دسترسی و تمرکز بر نیازهای مردم در زمستان دارند. در غیر این صورت زمستان پیش رو نه تنها سرما، بلکه قاتل خاموشی خواهد بود. جامعه جهانی باید این فاجعه را فراموش نکند وگرنه، تاریخ تکرار خواهد شد.
