به گزارش ایراف، اجمل نیمروزی، پژوهشگر حوزه روابط بین الملل در نشست آنلاین «مناقشه آبی بین ایران و افغانستان، راهکارها، ریشه ها و پیامدها» تصریح کرد: وقتی که افغانستان از ایران جدا شد چیزی به نام جمهوری اسلامی ایران وجود نداشت و آن ایران یک ایران بزرگ است که همه ما جزئی از آن هستیم.
وی افزود: تصویری که من در دوره نوجوانی دارم، این است که منطقه نیمروز شدیدا دچار سیلاب بود و هیچ بندی بر روی هیرمند وجود نداشت، وضعیت به قدری فجیع بود که می ترسیدیم زرند را سیل با خود ببرد.
این کارشناس حوزه بین الملل تصریح کرد: تصویر دومی که از منطقه نیمروز وجود داشت خشکسالی گسترده و فجیع در آن منطقه است که به دوره اول طالبان بر می‌گردد، به طرزی که ما حتی آب هم برای خوردن نداشتیم این درحالی است که برادران ایرانی وضعیت آبی خیلی خوبی داشتند.
اجمل نیمروزی خاطرنشان کرد: در دوره طالبان اول وضعیت خشکسالی خیلی بد بود و مردم دو منطقه یعنی سیستان و بلوچستان و نیمروز تاب آوری زیادی داشتند و با هم دیگر نهایت همکاری را داشتند تا مشکلات یکدیگر را رفع کنند.
وی افزود: هزاران ایرانی و افغانی در شبکه‌ای حضور داشتند که امروز به آن شبکه قاچاق می گویند، اما این شبکه تنها راه و مسیر عبور مردم دو منطقه از مشکلاتشان بود. معتقدم که امروز حذف مردم از روند حل مشکلات باعث شده است مشکلات افزایش پیدا کند. مسئولان در تهران و کابل تصمیم می گیرند برای مردم در سیستان و نیمروز که نه تنها مشکلات را رفع نمی کند بلکه افزایش می دهد.
این کارشناس حوزه بین الملل تصریح کرد: مباحثی که کارشناسان محترم عنوان می کنند غالبا تکراری است و پیشتر عنوان شده است، من معتقدم که حضور مردم و دخالت دادن مردم در حل مشکلات راهگشای مسائل است.
وی افزود: فکر نمی کنم حکومت های ایران و افغانستان بتوانند مشکلات سیستان و بلوچستان و نیمروز را حل کنند و از سوی دیگر نیز بخش عمده مشکلات نیز به خشکسالی ها برمی گردد، نمی توانیم منکر این شویم که خشکسالی در بروز این مشکلات بی تاثیر بوده باشد.
اجمل نیمروزی تصریح کرد: در صورتی که مرز بین سیستان و نیمروز باز شود با تجارت محلی مردم دو منطقه به راحتی می توانند زیست مشترک داشته باشند، البته که دو کشور باید سعی کنند حداقل آب شرم مردم دو منطقه را تأمین کنند در اینصورت است که مردم می توانند زندگی کنند و جلوی مهاجرت گرفته شود.
