به گزارش ایراف، به نقل از نشریه مدرن دیپلماسی، در این دور تاریخی، حضور وزیر خارجه چین، پیامی فراتر از دیوارهای سالن کنفرانس داشت: پکن آماده است روی احیای افغانستان از میدان نبرد به یک اقتصاد پل‌گونه سرمایه‌‌گذاری کند.
به باور نویسنده این نشست در کابل تکرار مراسم‌های خسته کننده دیپلماتیک نبود، بلکه لحظه‌ای بود که افغانستان رسماً به طرح اقتصادی چین و پاکستان (CPEC) پیوست؛ اتفاقی که آینده این کشور و ژئوپلیتیک منطقه را به طور اساسی تغییر می‌دهد.
نگارنده افزود، با پیوستن افغانستان به این ابتکار، پاکستان و چین به طالبان فرصتی کم نظیر بخشیدند تا از انزوا خارج شود، مشروعیت بی‌المللی کسب کند و ظرفیت اقتصادی را فعال نماید.
برای کشوری گرفتار تحریم‌ها و بیکاری گسترده، سی پک فقط جاده و خط لوله نیست؛ بلکه نوید اشتغال، تجارت و تبدیل شدن به حلقه حیاتی اتصال آسیای مرکزی و جنوبی است.
در این مقاله آمده: دیپلماسی پاکستان نقشی کلیدی در تحقق این روز داشت. برای اسلام‌آباد، این اقدام بیش از آنکه نمادی از حسن نیت باشد، یک محاسبه امنیتی سخت بود. با وارد کردن کابل به سی پک، پاکستان عملاً راه نفوذ بازیگران خارجی ـ به ویژه هند ـ از طریق افغانستان را محدود می‌کند و در عین حال موقعیت خود را به عنوان مرکز ژئواکونومیک منطقه تثبیت می‌سازد.
به این ترتیب، به عقیده نگارنده، بی‌ثباتی افغانستان از یک بار امنیتی به مسئولیتی جمعی تبدیل شده است و سرمایه چین پشتوانه مالی آن خواهد بود.
چین نیز با نقشی دوگانه به کابل آمده بود: میانجی‌گری و مدیریت ریسک. نویسنده به این باور است که پکن می‌داند تا زمانی که ثبات در افغانستان برقرار نشود، پروژه‌های ابتکار کمربند و جاده (BRI) در معرض تهدید قرار دارند. این تهدیدات واقعی هستند؛ گروه های تروریستی مانند تحریک طالبان پاکستان(TTP)، داعش خراسان(ISKP)، القاعده و جنبش اسلامی ترکستان شرقی(ETIM) مستقیماً امنیت شهروندان چین، پروژه‌های سی پک و ثبات داخلی سین‌کیانگ را تهدید می‌کنند.
دیدار وانگ‌یی وزیر خارجه چین نشان داد که پکن قصد دارد تعهدات اقتصادی خود را با اقدامات امنیتی به همان اندازه سختگیرانه همراه کند. تشکیل مرکز مشترک عملیات ضدترور، تبادل اطلاعات در زمان واقعی، و سازوکارهای واکنش به حوادث مرزی بیانگر این است که موضوع فقط افتتاح پروژه ها نیست، بلکه ایجاد سازوکارهای سخت و قابل اجرا برای همکاری است.
نگارنده می‌افزاید، برنامه‌ریزی ارائه شده در کابل نیز به همان اندازه جاه‌طلبانه بود: در یک سال نخست، گمرکات دیجیتال، تسهیلات تجاری سریع و پست های امنیتی مرزی مشترک عملیاتی خواهند شد.
در سه سال، بزرگراه ها، خطوط راه آهن باری، کریدورهای انرژی و شبکه‌های فیبر نوری افغانستان را به زنجیره‌‌های تأمین منطقه‌ای متصل می‌کند.
در مقاله آمده: در پنج سال، مناطق صنعتی و مراکز لجستیکی در شهرهای افغانستان ایجاد خواهند شد تا کشور بتواند فراتر از مواد خام، تولید و اشتغال پایدار داشته باشد.
برای نخستین بار در دهه‌های اخیر، افغانستان به جای اتکا به کمک‌های خارجی، مسیری به سوی مشارکت اقتصادی پایدار دریافت کرده است. این چشم انداز بر یک فرمول ساده اما دشوار استوار است: امنیت + اتصال = صلح. بدون امنیت، هیچ کریدوری ایمن نخواهد بود. بدون اتصال، هیچ اقتصادی رونق نخواهد گرفت.
نگارنده گفت که نشست کابل این واقعیت را با تعیین شاخص‌های قابل اندازه‌گیری پذیرفت: از کاهش سالانه ۳۰ درصدی تروریسم تا تضمین اینکه دست کم ۴۰ درصد مشاغل مرتبط با سی پک به افغان ها اختصاص یابد. این ها شعار نیستند، بلکه وعده‌هایی همراه با جدول زمانی‌اند که به مردم افغانستان نشان می دهند صلح می تواند به نان و کرامت ترجمه شود.
در ادامه نویسنده نگاشته: منتقدان خواهند گفت این برنامه بیش از حد جاه‌طلبانه است، طالبان اصلاح پذیر نیست و عوامل خارجی آن را برهم خواهند زد. اما تاریخ اغلب در لحظاتی تغییر کرده که ریسک‌ها به فرصت بدل شده اند.
نگارنده افزوده، نشست کابل یکی از همین نقاط عطف بود. این نشست اعلام کرد که آینده افغانستان نباید تکرار گذشته اش باشد. با تضمین‌های پاکستان، سرمایه‌گذاری‌های چین و مشارکت کابل، منطقه قمار خود را روی همکاری به جای منازعه گذاشته است.
به باور نگارنده، حضور وانگ یی در کابل فقط نمادی از قدرت مالی چین نبود، بلکه پیامی روشن بود: پکن افغانستان را نه به عنوان طرد شده، بلکه به عنوان شریک می‌بیند؛ نه به عنوان کانون بی‌ثباتی، بلکه به عنوان پلی بالقوه در قلب آسیا. برای پاکستان، این اثباتی بود که دیپلماسی مسئولانه نتیجه می‌دهد. برای افغانستان، گامی بود به سوی خروج از انزوا.
در پایان مقاله تاکید شده که اگر تعهدات نشست کابل عملی شوند، این روز به عنوان لحظه‌ای تاریخی در یاد خواهد ماند که سرزمینی جنگ زده مسیر خود را به سوی اتصال منطقه‌ای آغاز کرد.
