به گزارش ایراف، زهرا زاهدی در نشست «سیاست بازگشت و آینده زنان و دختران مهاجر افغانستان» که به میزبانی عمارت بلخ برگزار شد، گفت: ما وقتی واژه سیاست را به کار می‌گیریم مسلم است از یک چارچوب و سلسله اقدامات صورت می گیریم که باید مورد واکاوی قرار گیرد.
زاهدی خاطرنشان کرد: انزوای اجتماعی زنان پس از اخراج و بازگشت به ایران موضوعی است که کمتر به آن پرداخته شده است، قبل از این هدف خود را باید مشخص کنیم ما صرفا نمی خواهیم زنان را از مردان مجزا کنیم و از حقوق زنان دفاع کنیم، در افغانستان موضوع خیلی وخیم تر از آن چیزی است که تصور می کنیم، زنان حق تحصیل، کار، فعالیت سیاسی و … ندارند، بخشی از زنان مهاجر سرپرست خانوار هستند که وقتی به افغانستان برمیگردند نمی توانند برای خود زمینه درآمد ایجاد کنند.
این شاعر و فعال فرهنگی افغان خاطرنشان کرد: اگر بخواهیم یک بررسی عملی تر داشته باشیم باید نگاهی به سابقه زنان ایرانی داشته باشیم که به تبع زنان افغان هم از آن متاثر می شوند، ما در خلال سیاست هایی که در خلال این چهار دهه در خصوص مهاجران افغان در ایران مطرح شده را باید مورد بررسی قرار دهیم زیرا این سیاست ها منجر به تبعات متعددی شده است.
زاهدی عنوان کرد: بخش بسیاری از جامعه مهاجر از خدمات آموزشی و بهداشتی استفاده می کنند و در بسیاری از نقاط کشور فارغ از مجاز یا غیر مجاز بودن از خدمات بهداشتی بهره‌مند شده‌اند، اما همه خدمات بهداشتی هم برای مهاجران رایگان نیست و بسیاری از زنان افغان در منزل زایمان می کنند، گاهی اوقات ترس از انگ اجتماعی باعث می شود که افغان در مراجع درمانی حضور پیدا نکنند.
وی افزود: به رغم اینکه گفته می شود خدمات آموزشی رایگان برای اتباع افغان ارائه می شود اما بسیاری از افغان در ایران تحصیل نکرده‌اند، زنان افغان مشکل خیلی حادی در جامعه ایران دارند و آن به خشونت جنسی و کلامی برخی در جامعه ایران برمی‌گردد، در جنگ دوازده روزه بسیاری از افغان ها جرعت حضور در صف نانوایی را نداشتند، زیرا مورد ضرب و جرح قرار می گرفتند و همه این مسائل منجر به افسردگی زنان افغان شده است.
