به گزارش ایراف، خانواده‌ها از روستاهای دره کشرو، سنگ‌شوره، دهن‌غوری، نرم‌تاب، جیره‌گک و حاجی‌آباد کوچانده شده‌اند. طالبان هشدار داده‌اند که در صورت عدم ترک خانه‌ها، با برخورد شدید مواجه خواهند شد.
پیش از این وعده داده شده بود که به هر خانواده دو جریب زمین در مرکز شهرستان داده شود، اما این وعده عملی نشده و مردم ناراضی‌اند.
منابع محلی و دیپلمات‌های افغان این اقدام را تصفیه قومی و تغییر بافت جمعیتی منطقه دانسته‌اند.
از سوی دیگر تجمع‌های اعتراضی محلی نیز در واکنش به این فرمان طالبان برگزار شده که ثمری نداشته است.
طالبان دلیل این کوچ را «حل منازعه قومی» میان ساکنان تایمنی و سردارخیل عنوان کرده‌اند، اما مردم محل می‌گویند که این یک اقدام سیاسی و هدفمند برای تصفیه قومی و تغییر بافت جمعیتی منطقه است.
منابع محلی می‌گویند که «طالبان به ساکنان این روستاها هشدار داده‌اند که اگر ظرف چند ساعت خانه‌های خود را ترک نکنند، با اقدامات شدید امنیتی روبه‌رو خواهند شد. افراد طالبان از سلاح استفاده کرده و اموال خانه‌ها را نیز مصادره کرده‌اند.»
گفته می‌شود فرمان اصلی این کوچ اجباری از سوی احمدشاه دین‌دوست، والی پیشین طالبان در غور و فرمانده ارتش ۲۰۵ البدر صادر شده است.
شایان ذکر است که این نخستین بار نیست که طالبان اقدام به کوچ اجباری ساکنان محلی می‌کنند. در سال‌های اخیر، موارد مشابهی در ولایات دیگر نیز گزارش شده است.
طالبان پس از تسلط بر افغانستان، صدها خانواده را در ولایت دایکندی در شهرستان‌های گیزاب و خدیر، مجبور به ترک خانه‌های خود کردند در حالی که گزارش‌ها از مصادره اموال و تهدید به مرگ حکایت دارند.
در ولایت‌های بلخ، سمنگان، سرپل، پنجشیر، اندرابهای ولایت بغلان، قوش تپه در ولایت جوزجان، مواردی در ولایت هرات و کوچاندنِ جمعیت انبوهی از تاجیک‌های شهرستان خواجه بهادالدین ولایت تخار نمونه‌های دیگر کوچ اجباری در افغانستان در قریب 4 سال گذشته است.
هرچند سیاست کوچ اجباری در پوشش دعاوی حقوقی از سوی طالبان تبلیغ می گردند، اما با این حال تحلیلگران اذعان می‌نمایند که در این کوچاندن‌ها و جا به جایی‌های اجباری تحت هیچ شرایطی دعوای حقوقی وجود ندارد، بلکه این اقدامات از اهداف استراتژیک در قبال اقوام غیر پشتون است.
منیژه باختری، سفیر افغانستان در اتریش، در واکنش به کوچ اجباری مردم غور آن را «قصه تلخ و تکرارشونده تاریخ افغانستان» خوانده و تأکید کرد که تغییر اجباری بافت جمعیتی، زخم‌های ناسور به‌جا می‌گذارد. او گفته: «ستم و زورگویی پایدار نخواهد ماند».
نصیراحمد فایق، سرپرست نمایندگی افغانستان در سازمان ملل نیز از طالبان خواست که پیش از آن‌که دیر شود، به این سیاست‌ها پایان دهند. او همچنین به مواردی چون بازداشت زنان بدون محرم و کشتار هدفمند در بادغیس اشاره کرده و گفت که نبود عدالت و نظام پاسخگو، کرامت انسانی را تهدید می‌کند.
بیشتر بخوانید:
استاندار خراسان رضوی: افغانستان بزرگترین همسایه ماست و در جنگ با رژیم صهیونیستی در کنار ما بود
تاکید طالبان و سازمان ملل بر «ادغام مجدد» مهاجران بازگشته به افغانستان
