به گزارش ایراف، فضل‌الرحمان اوریا، نماینده این انستیتو در گفت‌وگو با رسانه‌ها اظهارداشت که هدف از این کنفرانس، بررسی جایگاه افغانستان در پروژه “یک کمربند و یک جاده” چین است.
وی افزود که این برنامه به تحلیل فرصت‌ها و چالش‌های موجود برای افغانستان در این پروژه پرداخته و راه‌های بهره‌برداری بهینه از فرصت‌ها و کاهش چالش‌ها را بررسی می‌کند.
بربنیاد گزارش رسانه‌های افغانستان، در این نشست، شخصیت‌های علمی، متخصصان، مقامات طالبان از جمله نورالدین عزیزی، سرپرست وزارت صنعت و تجارت طالبان، و دیپلمات‌هایی از کشورهای چین، ایران، روسیه، ترکیه و پاکستان حضور داشتند و درباره ابعاد مختلف این پروژه بحث و تبادل نظر کردند.
پروژه “یک کمربند، یک جاده” چین را توسط شبکه‌ای از جاده‌ها، راه‌آهن‌ها، خطوط برق، بنادر، خطوط لوله، خطوط فیبرنوری و سایر زیرساخت‌ها به اروپا و آفریقا متصل می‌کند.
این طرح بلندپروازانه چین نیازمند سرمایه‌گذاری ۸ تریلیون دلاری می‌باشد. این طرح دو سوم جهان و حدود ۴.۴ میلیارد نفر در ۶۵ کشور جهان تحت پوشش قرار می‌دهد.
این پروژه به علت رقابت اقتصادی بین آمریکا و چین، مورد مخالفت آمریکا قرارگرفته است.
گفتنی‌است که با توجه به موقعیت ژئوپلتیک افغانستان در قلب آسیای میانه، پتانسیل بالای آن برای تبدیل شدن به مرکز ترانزیت منطقه‌ای همچون چهارراه مواصلاتی شرق، غرب، شمال و جنوب آسیا و کمک‌های بسیار جامعه بین‌المللی به افغانستان همچنان از فقر، بیکاری و ناامنی گسترده رنج می‌برد. در سال‌های اخیر، پروژه‌های گوناگونی در منطقه در حال شکل‌گیری هستند که افغانستان می‌تواند در آنها نقش محوری ایفا کرده و شرایط سیاسی، امنیتی، اقتصادی و فرهنگی خود را ارتقا بخشد.
هم‌اکنون افغانستان افزون بر پروژه”یک کمربند و یک جاده” در درون سه پروژه بزرگ منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای دیگر قرار دارد که عبارت اند از:
۱-پروژه “راه ابریشم جدید” به ابتکار آمریکا که در تقابل با پروژه “یک کمربند، یک جاده” چین مطرح شده است ولی تا کنون جزئیاتی از آن منتشر نشده است.
۲-پروژه بندر چابهار که افغانستان را از طریق بندر چابهار ایران به آب‌های آزاد می‌رساند. این پروژه با مشارکت هند، افغانستان و ایران در اواخر سال ۱۳۹۷ به بهره‌برداری رسید.
۳-پروژه “راه لاجورد” که با ابتکار افغانستان و مشارکت کشورهای ترکمنستان، آذربایجان، گرجستان و ترکیه در سال ۱۳۹۷ گشایش یافت. این مسیر جدید در کنار بندر چابهار، وابستگی افغانستان به بنادر پاکستان برای واردات و صادرات را کاهش داد. از طریق راه لاجورد محصولات افغانستان به بازارهای اروپا راه پیدا کردند.
