به گزارش ایراف، بر اساس این گزارش، در سال ۱۹۵۰ تنها یک نفر از هر ۲۰ افغان در شهرها زندگی می‌کرد، اما این رقم در سال ۲۰۲۲ به یک نفر از هر چهار نفر رسیده و پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۶۰، نیمی از جمعیت افغانستان، یعنی ۵۰ درصد، در مناطق شهری ساکن شوند.
این نهاد بین المللی با ارائه نمودارهایی از رشد جمعیت شهری در سال‌های ۱۹۵۰، ۲۰۲۲ و ۲۰۶۰، تأکید کرد که شهرهای افغانستان هنوز آمادگی لازم برای پذیرش این افزایش جمعیت را ندارند.
این نهاد به رشد انفجاری سکونتگاه‌های غیررسمی به‌عنوان نشانه‌ای از کمبود زیرساخت‌ها و برنامه‌ریزی مناسب اشاره کرد و هشدار داد که بدون اقدام فوری، این وضعیت می‌تواند چالش‌های جدی به دنبال داشته باشد.
برنامه اسکان بشر سازمان ملل بر ضرورت استفاده از شهرنشینی به‌عنوان فرصتی برای تحول و توسعه پایدار تأکید کرده است.
این در حالی است که به باور ناظران، ناکارآمدی مدیریتی حکومت‌های پیشین و فعلی افغانستان در توسعه زیرساخت‌ها و برنامه‌ریزی شهری، یکی از دلایل اصلی گسترش این بحران می‌تواند باشد.
آنان می‌افزایند، در چهار سال گذشته طالبان هم به دلیل بی‌توجهی به نیازهای اساسی جوامع شهری و فقدان سیاست‌های مؤثر، نتوانسته است از این چالش به‌عنوان فرصتی برای توسعه پایدار بهره‌برداری کند.
بیشتر بخوانید:
