به گزارش ایراف، نجیب بارور در واکنش به اتفاقات اخیری که برای مهاجران افغانستانی در ایران رخ داده نوشته است:
هم‌وطنان عزیز!
نخست از آوارگی و بدبختی مردم بی‌دفاع که نه حکومتی دارند و نه بزرگی نهایت متأثر و متأسف هستم. ثانیاً از آنجایی که در هر اتفاق و حادثه‌یی در قلمرو فارسی، دست شما و یخن ماست؛ خواستم توضیحاتی به محضر مبارک شما ارائه کنم:
۱- ما در ساحهٔ فرهنگی به یگانگی باور داریم و پیام ما پیام آشتی و صلح است. اینکه در این راستا چه مقدار مؤفق خواهیم بود، زمانه و آینده پاسخ خواهد گفت.
۲- پس از سقوط افغانستان، ایران تنها کشوری بود که «بیشترین» پناهنده را در آغوش کشید. شما دیدید که کشورهای دیگر مبتنی بر یک راهبرد خاص نخبگان سیاسی، فرهنگی و رسانه‌ای را دست‌چین کردند، اما ایران بدون هیچ ملاحظه‌یی بخش اعظم پناهندگان را پناه داد.
۳- اتفاق‌های اخیر که به همه روشن است، جامعهٔ ایرانی را وارد یک جنگ تحمیلی کرد. در چنین شرایطی، متأسفانه تعدادی از هم‌وطنان ما در آشوب‌گری سیاسی وسیلهٔ دست دشمنان ایران شدند که جامعهٔ میزبان را وادار به بازنگری در امور پناهندگان فاقد مدرک ساخت. در شرایط جنگی، وقتی در امور امنیتی یک کشور دخالت کنید، طبیعی است که شورای امنیت آن برای حفظ وحدت و امنیت درونی خود تصمیمی خواهد گرفت.
۴- هیچ کشوری در روی زمین به اندازهٔ ایران میزبان مهاجران بدون مدرک نبوده است. از میان انبوهی از مهاجران افغانستانی، اکثریت کامل آن فاقد هر نوع مدرک شناسایی هستند که با هیچ معیار حقوقی سازوار نیست. ایران در شرایط صلح این مهاجران را فضا داد تا با اشتغال در کارهای گوناگون لقمه نانی به خانواده‌های بی‌بضاعت خود فراهم کنند.
۵- با گذشت نزدیک به چهارسال، هیچ‌گونه اعتمادسازی در داخل افغانستان برای بازگشت مهاجرین صورت نگرفت. رژیم طالبان برعکس، از برگشت‌کنندگان از ایران بازجویی می‌کرد. گذشته از این، هر روز نسبت به روز دیگر فرار از افغانستان به کشورهای همسایه بیشتر می‌شد. نبود حکومت مسئول و پاسخگو باعث شد که همسایه‌ها فشار بیشتر در اخراج مهاجرین اعمال کنند.
۶- گذشته از همهٔ اینها، نه ایران عامل مهاجرت مردم ماست که شرایط بد داخلی باعث چنین بحران شده است. سیاست‌های نادرست آمریکا و حضور وحشیانهٔ طالبان سبب شد که بخشی از جمعیت افغانستان آواره شود. ما چرا به جای اصل این مسأله توقع داریم که ایران تا ابد میزبان میلیون‌ها مهاجر باشد؟ آنقدر که علیه ایران امروز موضع‌گیری می‌کنیم علیه عاملین اصلی این بدبختی صدایی از ما بیرون نمی‌آید!
۷- مهاجرت یک امر تحمیلی است، هیچ‌کسی جز خاک خودش ساعتی دوست ندارد که در ملک دیگران به سر ببرد، سرزمینی امروز به دست یک گروه قومی است که تمام امکانات سیاسی را مطابق میل فاشیستی خود حیف و میل می‌کند، آنگاه با ایجاد فضای ترس و وحشت بار دوش خود و مسئولیت خود را به دوش همسایه‌ها می‌اندازد، اگر به جای ایران اینقدر واکنش‌ها را علیه طالبان می‌داشتیم، امروز صف قابل ملاحظه‌یی برای دادخواست سیاسی داشتیم. مقصران اصلی را فراموش می‌کنیم و توقع داریم ایران باردوش طالبان و اشتباهات آمریکا را متحمل شود.
۸- با تمام این، باید از خود توقع داشته باشیم. دادخواهی برای خود کنیم. مخصوصاً غرب‌نشینان به جای ایران یقهٔ آمریکا و شرکای آن را بگیرد. رهبران بزدل را وادار کنید که علیه طالبان بسیج شوند و «مسأله ملی» را یا از راه گفت‌وگو و یا از راه جنگ حل کنند. علت مهاجرت را حل کنیم بهتر است تا اینکه هیاهو بر سر معلول مهاجرت کنیم.
