به گزارش ایراف، این تحلیلگر سرشناس غربی نوشت: در ژنو، ایران موضع خود را روشن بیان کرد: تا زمانی که جنگنده‌های اسرائیلی در آسمان هستند، خبری از مذاکره نیست؛ برنامه موشکی قابل بحث نیست و در زمینه غنی‌سازی هم هیچ امتیازی داده نمی‌شود. سید عباس عراقچی وزیر خارجه ایران نه‌تنها دست نداد، بلکه کل این نمایش دیپلماتیک را نادیده گرفت و با بی‌اعتنایی کامل با روندی برخورد کرد که شایسته همین بی‌اعتنایی بود.
کیت در ادامه گفته: آژانس بین‌المللی انرژی اتمی هیچ جایگاهی برای مطالبه از ایران ندارد. سران این نهاد، بارها در هماهنگی مستقیم با اسرائیل دیده شده‌اند؛ کشوری که سلاح هسته‌ای دارد، عضو NPT نیست، هیچ‌وقت بازرسی نشده و هیچ‌گاه پاسخ‌گو نبوده است.
به باور کیت، این تماس‌ها هم اتفاقی یا غیررسمی نبودند؛ بلکه تبادلاتی سازمان‌یافته شامل نامه‌نگاری، جلسات و اسناد هماهنگ‌شده بوده‌اند، میان یک قدرت هسته‌ای اعلام‌نشده و نهادی که قرار است وظیفه نظارت جهانی را دارد.
همین واقعیت، هر ادعای بی‌طرفی از سوی آژانس را از بین می‌برد. این فعال رسانه تصریح کرد: این نهاد دیگر ناظر نیست؛ بلکه بازوی اجرایی نظمی است که برای متحدان استثناء قائل می‌شود و منتقدان را تنبیه می‌کند. اینکه چنین نهادی از ایران بخواهد شفاف باشد، در حالی که زرادخانه اسرائیل را پنهان نگه داشته، نه‌تنها ریاکاری است، بلکه یک فریب نهادینه‌شده است. هر بیانیه‌اش بی‌اعتبار است، هر خواسته‌اش ریشه در دوگانگی دارد. آژانس نه‌فقط بی‌طرف نیست، بلکه کاملاً تسخیر شده است.
او در ادامه نگاشته: نظمی که این نهاد(آژانس) نمایندگی می‌کند، یعنی «نظم مبتنی بر قواعد»، در عمل فقط یک شبکه از معافیت‌هاست: یک مجموعه قواعد برای کشورهایی که زیر فشارند و مجموعه‌ای دیگر برای دولت‌های هم‌پیمان. اسرائیل زرادخانه کامل هسته‌ای دارد، اما نه بازرسی می‌شود، نه فشاری برای خلع سلاح دارد، نه پیامدی در کار است. در مقابل، ایران که عضو پیمان است و همکاری کرده، باید بازدارندگی‌اش را کنار بگذارد، آن‌هم در حالی که تحت تهدید واقعی است.
در چنین شرایطی به اعتقاد کیت؛ نه مشروعیتی وجود دارد، نه سازوکاری که ارزش مشارکت داشته باشد. آنچه به‌عنوان «فرآیند دیپلماتیک» معرفی می‌شود، چیزی جز یک راهبرد مهار نیست. وقتی نهادها در خدمت دشمن باشند، نباید به آن‌ها پاسخ داد؛ وقتی نظامی طراحی شده تا حاکمیت‌ات را از بین ببرد، نباید در چارچوب آن بازی کرد. باید از چنین روندی بیرون آمد و دیگر به آن بازنگشت.
