به گزارش ایراف، وی می‌نویسد: دونالد ترامپ آشکارا قاعده «زور حرف اول را می‌زند» را تبلیغ می‌کند. شعار «اول آمریکا» یا «دوباره آمریکا را به عظمت برسانیم» که ترامپ و طرفدارانش سر می‌دهند و با این شعار پوپولیسی خود را به قدرت رسانده‌اند در حقیقت همان معنای «زور حرف اول را می‌زند» است.
به باور ترنبول، اقدامات ترامپ از جمله بی‌اعتنایی به معاهدات، فشار بر اوکراین و نزدیکی به خودکامگان جهانی باعث شده بسیاری از متحدان سنتی ایالات متحده آمریکا، مانند کشورهای اروپایی و آسیا-پاسیفیک، نسبت به قابلیت اتکای واشنگتن در امور امنیتی تردید کنند.
به اعتقاد نویسنده، متحدان آمریکا باید خود را با واقعیت تازه‌ای وفق دهند و برای دفاع مستقل تلاش کنند. این امر تقویت ظرفیت‌های نظامی بومی، افزایش خوداتکایی راهبردی و توسعه همکاری با دیگر کشورهایی را شامل می‌شود که ارزش‌های مشترک دارند.
نخست وزیر پیشین استرالیا افزوده، در اروپا، تهدید روسیه باعث شده است برخی رهبران مانند دونالد توسک در لهستان خواستار کاهش وابستگی به ایالات متحده شوند. برنامه‌های دفاعی جدید اروپا و کاهش خرید تجهیزات آمریکایی، مانند جنگنده‌های F-35، نمونه‌هایی از تلاش برای دستیابی به «خودمختاری حاکمیتی» است. در آسیا، وضعیت پیچیده‌تر است. هرچند ترامپ فعلاً تعهدی به ترک متحدان آسیایی چون ژاپن و استرالیا نداده اما در مورد تایوان مواضع متناقضی داشته و حتی از این کشور به دلیل صنایع نیمه‌رسانایش انتقاد کرده است.
به باور این نویسنده، این تردیدها ممکن است کشورهای مهمی مانند ژاپن و کره‌جنوبی را به توسعه بازدارندگی مستقل، حتی هسته‌ای، سوق دهد. البته ترامپ خود از آغاز دور دوم ریاست جمهوری‌اش با این کشورها نیز خوش‌رفتاری نکرده و همچون یک متحد با آنها برخورد نکرده است.
به عقیده نگارنده، کشورهای آسیای جنوب‌شرقی نیز، که میان چین و آمریکا در نوسان هستند، مثل مالزی، اندونزی، فیلیپین، تایلند و ویتنام در صورت عقب‌نشینی آمریکا احتمالاً به حوزه نفوذ چین تبدیل خواهند شد. فیلیپین که دارای پیمان دفاعی با آمریکاست، در برابر تهدیدات پکن در دریای چین جنوبی تنها مانده و همین مسئله نشانه کاهش نقش بازدارنده آمریکا در منطقه است و شاید این کشور نتواند بیش از این در برابر فشارهای چین که فراتر از طاقت و توانایی آن است، دوام بیاورد.
ترنبول، نتیجه‌گیری می‌کند که کشورهای متحد آمریکا، به‌ویژه دموکراسی‌های غربی، باید از وابستگی بیش‌ازحد به آمریکا عبور کنند و امنیت خود را با همکاری و تولید قدرت بومی تضمین کنند، چرا که عصر «اول آمریکا» به معنای پایان ضمانت امنیتی آمریکا برای جهان است.
