به گزارش ایراف، محمد صفا، با انتشار تصویری از تهران، خطاب به کسانی که از بمباران این شهر سخن می‌گویند، نوشت: «تهران یک بیابان خالی نیست؛ شهری پر از خانواده‌ها، کودکان و مردم زحمتکش است. کسانی که آرزوی ویرانی آن را دارند، بیمارند.»
این واکنش در پی حمله اسرائیل به تلویزیون دولتی ایران بود. محمد جبران نصیر، حقوقدان پاکستانی، این حمله را بخشی از مأموریت اسرائیل برای اختلال در ارتباطات داخلی و ایجاد هرج‌ومرج خواند. او به شجاعت سحر امامی، گوینده خبری اشاره کرد که با وجود هشدار موشکی، پخش زنده را ادامه داد و دقایقی پس از اصابت، دوباره روی آنتن رفت.
این حمله تنها نمونه‌ای از تاکتیک‌های تروریستی اسرائیل علیه رسانه‌هاست. ایوا کارنه بارتلت، ژورنالیست نشریه اینگازا، تأکید کرد که اسرائیل پیش از این بیش از ۲۰۰ خبرنگار فلسطینی را در غزه کشته و حتی در سال ۲۰۰۹ نیز ساختمان رسانه‌ای در غزه را بمباران کرده بود.
اکانت «سوسیالیست ویس» در واکنش به حملات اخیر اسرائیل به شبکه تلویزیونی ایران، اعلام کرد که رژیم صهیونیستی به خبرنگاران بین‌المللی اجازه می‌دهد درباره حملات ایران گزارش دهند، اما از ورود آن‌ها به غزه جلوگیری می‌کند؛ منطقه‌ای که اسرائیل در آن مرتکب نسل‌کشی شده است.
کریس هازارد، عضو مجلس نمایندگان ایرلند، با محکومیت حمله اسرائیل به تلویزیون ایران، گفت: «پس از کشتار بی‌سابقه خبرنگاران در غزه، اسرائیل این بار یک شبکه تلویزیونی را در ایران بمباران کرده که طبق قوانین بین‌المللی جنایت جنگی محسوب می‌شود.» او از رسانه‌های غربی پرسید: «آیا بالاخره این حملات را جنایت جنگی می‌خوانند یا باز هم فقط روایت اسرائیل را تکرار می‌کنند؟»
مهدی حسن، مجری و تحلیلگر سرشناس بریتانیایی، با اشاره به واکنش متفاوت غرب به حملات روسیه و اسرائیل، گفت: «اگر حملات پیشگیرانه روسیه به اوکراین، از جمله بیمارستان‌ها و خبرنگاران را محکوم می‌کنید، اما حملات مشابه اسرائیل به ایران را نه، پس شما واقعاً با حملات روسیه مخالف نیستید؛ فقط طرفدار یک جبهه هستید.»
کارشناسان این اقدام را نقض ماده ۷۹ پروتکل الحاقی اول کنوانسیون ژنو می‌دانند که از خبرنگاران در مناطق جنگی محافظت می‌کند. با این حال، اسرائیل همچنان به نقض قوانین بین‌المللی ادامه می‌دهد.
