به گزارش ایراف، بر اساس داده‌های ردیابی پرواز، تاکنون بیش از ۲۰ فروند هواپیمای تانکر سوخترسان (Aerial Refueling Tankers) آمریکایی، در مسیرهای مختلف در حال پرواز شناسایی شده‌اند.
این تعداد به شکل مداوم در حال افزایش است و به نظر می‌رسد که هر چند دقیقه، یک پرنده جدید وارد عملیات می‌شود. چنین حجمی از پروازهای سوخت رسانی که معمولاً برای پشتیبانی از ناوگان گسترده جنگنده‌ها یا بمب افکن‌های دوربرد صورت می‌گیرد، بسیار کم‌سابقه است.
در عین حال، برخی منابع اشاره کرده‌اند که تعدادی از تانکرهای مستقر در خاورمیانه (حدود ۷ فروند) طی ساعات و روزهای گذشته به مقصد اروپا منطقه را ترک کرده‌اند. این مسئله می‌تواند نشان‌دهنده بخشی از یک چرخش نیروها یا جابه جایی برنامه‌ریزی شده باشد، اما شدت و تعداد پروازهای تازه وارد به منطقه خاورمیانه نشان می‌دهد که این تنها یک “تعویض معمولی” نیست، بلکه، محتمل‌تر آن است که پنتاگون در حال اجرای یک آرایش عملیاتی گسترده برای پشتیبانی از تحرکات نظامی در منطقه است.
این تحرکات در شرایطی صورت می‌گیرد که جنگ ایران و رژیم صهیونیستی وارد مرحله‌ای بحرانی شده و تل‌آویو بارها به‌طور رسمی از ایالات متحده درخواست مشارکت مستقیم در این درگیری کرده است. اگرچه هنوز واکنش قطعی کاخ سفید یا شخص دونالد ترامپ رییس جمهور آمریکا در این زمینه اعلام نشده، اما نشانه‌هایی از آماده‌باش عملیاتی ارتش این کشور به چشم می‌خورد که می‌تواند زمینه‌ساز ورود تدریجی یا سریع واشنگتن به این جنگ باشد.
پرسش مهم در این میان آن است که آیا این جابه‌جایی‌ها نشانه‌ای از مداخله مستقیم نظامی ایالات متحده در یک جنگ منطقه‌ای دیگر است، یا صرفاً تلاشی برای بازدارندگی، قدرت‌نمایی و مهار بحران پیش از آن‌که از کنترل خارج شود؟ در هر دو صورت، افزایش ناگهانی تعداد سوخت‌رسان‌های هوایی نشان می‌دهد که آمریکا در حال استقرار ظرفیت پشتیبانی لازم برای یک عملیات گسترده هوایی است – چه برای مقابله، چه برای حمله، و چه برای کنترل اوضاع.
چنین سناریویی، خطرات مداخله‌های گذشته ایالات متحده در خاورمیانه را زنده می‌کند: از جنگ خلیج فارس گرفته تا عراق و افغانستان. بار دیگر، احتمال “ملت‌سازی اجباری”، جنگ‌های فرسایشی و هزینه‌های هنگفت مالی و انسانی در افق دیده می‌شود. و این پرسش اساسی مطرح است: آیا آمریکا در آستانه ورود به دور تازه‌ای از درگیری‌های بی‌پایان در خاورمیانه قرار گرفته است؟ یا هنوز زمانی برای عقب‌نشینی از لبه پرتگاه باقی مانده؟
