به گزارش ایراف، به نقل از گزارش رسانه اندونزیایی Tempo، این حمایت تنها به اعلام مواضع سیاسی محدود نبود؛ بلکه هواپیماهای باری ترکی تجهیزات نظامی به پاکستان ارسال کرد، اگرچه دولت ترکیه آن را رسماً انکار کرده است.
به باور نویسنده این گزارش، این رویکرد تازه، تغییری محسوس در سیاست جنوب آسیایی ترکیه به شمار می‌آید؛ تغییری که نشان می‌دهد آنکارا امنیت را بر تجارت و ابهام دیپلماتیک ترجیح داده است.
بر اساس این گزارش، رجب طیب اردوغان، رئیس‌جمهور ترکیه، در سخنرانی‌های متعدد پس از این درگیری، بر حمایت کامل کشورش از پاکستان تأکید کرده است.
به عقیده نویسنده، چنین موضع‌گیری از دید ناظران، نه یک واکنش لحظه‌ای، بلکه نشانه‌ای از یک تغییر بنیادین و بلندمدت در نگاه ترکیه به منطقه جنوب آسیاست. ترکیه اکنون منطقه را از دریچهٔ «امنیتی شدن جنوب آسیا» می‌نگرد؛ یعنی منطقه‌ای که تحولات آن می‌تواند تأثیر مستقیمی بر امنیت ملی ترکیه داشته باشد.
گزارش افزود، از همین‌رو، حملات نظامی هند در خاک پاکستان به‌عنوان اقدامی تحریک‌آمیز و تهدیدآمیز در ترکیه تلقی شده است.
نگارنده در ادامه گفت: در دنیای پساجنگ سرد، هم ترکیه و هم پاکستان جایگاه سابق خود در ساختار امنیتی غرب را از دست داده‌اند. ترکیه به دلیل روابط نزدیک‌ترش با روسیه – از جمله خرید سامانهٔ دفاعی S-400 – از سوی متحدان ناتویی خود تحت فشار قرار گرفته و از دسترسی به فناوری‌های کلیدی دفاعی، از جمله جنگنده‌های F-35، محروم شده است.
از سوی دیگر، پاکستان نیز پس از کنار گذاشته شدن از سوی غرب، به‌طور کامل به صنایع دفاعی چین وابسته شده است. این وضعیت سبب شده که دو کشور به یکدیگر به چشم متحدانی در شرایط مشابه نگاه کنند.
بر پایه گزارش؛ حمایت ترکیه از پاکستان صرفاً در تقابل با هند تعریف نمی‌شود، اما در واقعیت، هزینه‌ای بزرگ برای روابط آنکارا با دهلی‌نو به‌همراه داشته است. در سال‌های اخیر، تقریباً تمامی کشورهای مسلمان کوشیده‌اند میان روابط خود با هند و پاکستان تعادل برقرار کنند.
عربستان سعودی و امارات، به طور خاص، موفق شده‌اند رابطه‌شان را با هر دو کشور بدون تقابل نگه دارند. اما ترکیه در این مسیر موفق نبوده است. تلاش‌های آنکارا برای جلب نظر هند از طریق طرح‌هایی برای صلح در کشمیر و عادی‌سازی روابط هند – پاکستان با شکست مواجه شد و منجر به تنش‌های رسانه‌ای و دیپلماتیک شدید میان دو کشور شد.
در سال ۲۰۲۲، حمایت ترکیه و پاکستان از آذربایجان در جنگ قره باغ باعث شد که ارمنستان به سرعت به هند نزدیک شود و تجهیزات نظامی مهمی از آن دریافت کند. به‌دنبال آن، هند روابط استراتژیک خود را با دشمنان و رقبای منطقه‌ای ترکیه – از جمله ایران، یونان، قبرس و اسرائیل – تقویت کرد. این روابط تازه بخشی از تلاش دهلی برای مهار نفوذ رو‌به‌افزایش ترکیه در منطقه بود.
در این گزارش آمده است: ترکیه با بازاریابی تهاجمی در حوزه دفاعی و تکیه بر میراث عثمانی، توانسته است نفوذ خود را در منطقه گسترش دهد و متحدان تازه‌ای پیدا کند. در مقابل، سیاست خارجی هند به سمت شعار «اول هند» حرکت کرده است، شعاری که در عمل به سیاست «هند تنها» بدل شده و هند را از همکاری‌های منطقه‌ای- از جمله سازمان سارک – فاصله داده است. به عقیده نگارنده، این انزواطلبی موجب شده که کشورهای همسایه هند بیشتر به‌سوی قدرت‌هایی مانند چین، ترکیه و حتی آمریکا گرایش پیدا کنند.
در نهایت، به باور نویسنده گزارش، به نظر می‌رسد پایان سیاست دوپهلو در قبال جنوب آسیا و تقویت همکاری‌های نظامی ترکیه با پاکستان، واقعیتی تازه و ماندگار در سیاست منطقه‌ای است. در حالی که ترکیه به‌روشنی راه خود را انتخاب کرده، هند هنوز فاقد سیاستی مشخص و فراتر از روابط مقطعی با آنکارا است. برای مقابله با نفوذ فزاینده ترکیه، هند شاید ناگزیر باشد از ظرفیت متحدانش در جهان اسلام، به ویژه ایران، عربستان سعودی و اندونزی بهره گیرد.
