به گزارش ایراف، به نقل از وبسایت The Friday times، نشست سه‌جانبه وزیران امور خارجه پاکستان، طالبان و چین در تاریخ ۲۱ می ۲۰۲۵ در پکن برگزار شد و در آن طرفین خواستار گسترش پروژه «کریدور اقتصادی چین-پاکستان» (CPEC) به افغانستان شدند. این اقدام بازتاب دهنده همکاری سه‌جانبه در منطقه است که با هدف تقویت پیوندهای اقتصادی و همکاری های منطقه‌ای انجام می‌گیرد.
قرار است ششمین نشست سه‌جانبه وزیران امور خارجه در کابل برگزار شود.
افغانستان دهه‌ها درگیر جنگ بوده و به میدان رقابت قدرت‌ها تبدیل شده است. این کشور در دوران جنگ سرد نیز صحنه رقابت‌های ژئوپولیتیکی بود. پس از سال ۲۰۰۰، تروریسم به چالش جهانی تبدیل شد و به منظور نابودی القاعده، ائتلاف تحت رهبری ایالات متحده پناهگاه‌های تروریستی در افغانستان را هدف قرار داد.
با این حال، این‌که استقرار نیروهای خارجی در افغانستان توانسته باشد تروریسم را شکست دهد یا ثبات را به ارمغان آورد، همچنان محل تردید است.
واقعیت‌های میدانی نشان می‌دهد که افغانستان هنوز از نظر اقتصادی ضعیف است و تروریسم همچنان پابرجاست. این پدیده در طول سال‌ها تکامل یافته و به سراسر منطقه گسترش یافته است.
با در نظر گرفتن سیاست‌ها و اقدامات گذشته برای مقابله با بی‌ثباتی افغانستان، نمی‌توان دستاورد قابل توجهی مشاهده کرد. اما گنجاندن افغانستان در پروژه‌های اتصال منطقه‌ای، تغییری چشم‌گیر نسبت به رویکردهای قبلی محسوب می‌شود.
افغانستان حلقه‌ای حیاتی برای پیوند با آسیای مرکزی است و یک افغانستان باثبات می‌تواند به بازیگری کلیدی در ادغام اقتصادی آسیای جنوبی و مرکزی تبدیل شود. این ویژگی، اهمیت افغانستان را در بستر منطقه‌ای برجسته می‌سازد.
با پیوستن افغانستان به پروژه‌های اتصال منطقه‌ای، کشوری که همواره از زاویه جنگ و تروریسم دیده می‌شد، اکنون از منظر توسعه نگریسته خواهد شد. اتصال منطقه‌ای به رهبری سی پیک، فرصتی برای رشد اقتصادی افغانستان و دستیابی به ثبات فراهم می‌کند.
در جریان نشست سه‌جانبه، «وانگ یی»، وزیر خارجه چین، از سه کشور خواست تا «با همه اشکال تروریسم مخالفت کنند و به طور مشترک با نیروهای تروریستی مبارزه کنند.»
ثبات افغانستان به سود کل منطقه است
این نشست سه‌جانبه که با هدف تقویت اتصال منطقه‌ای میان افغانستان، پاکستان و چین برگزار شد، می‌تواند به عنوان موفقیتی در دیپلماسی چین تلقی شود.
چین در افغانستان سرمایه‌گذاری‌هایی دارد، از جمله معدن مس عینک در ولایت لوگر که حدود ۱۱ میلیون تُن مس ذخیره دارد. «سونگ ون‌بینگ»، رئیس پروژه معدن مس عینک، گفته است این پروژه برای نزدیک به سه هزار افغان فرصت شغلی ایجاد خواهد کرد. همچنین چین پیشنهاد سرمایه‌گذاری ۱۰ میلیارد دلاری در ذخایر لیتیوم افغانستان را مطرح کرده و قصد دارد دسترسی بدون تعرفه به بازار خود را برای افغانستان فراهم آورد، که می‌تواند برای بخش‌های انرژی و ساخت‌وساز افغانستان فرصت‌های قابل توجهی ایجاد کند.
تصمیم برای گسترش سی پیک به افغانستان، افزون بر منافع اقتصادی برای افغانستان، تأثیرات منطقه‌ای نیز خواهد داشت. نقش اقتصادی چین در منطقه به طور قابل توجهی افزایش خواهد یافت.
کشورهای جنوب آسیا به چین و شرق آسیا برای توسعه روابط تجاری نگاه خواهند کرد. این ادغام اقتصادی در سطوح منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای، توازن قدرت در جنوب آسیا را دگرگون خواهد کرد. هند که مدعی هژمونی منطقه‌ای است، در برابر موج اتصال منطقه‌ای و رشد اقتصادی، موقعیت خود را از دست خواهد داد.
سی پیک بخشی از طرح کلان «ابتکار کمربند و جاده» چین است. پیشرفت این ابتکار در مناطق مختلف جهان، نشان از محبوبیت این طرح در میان کشورهای توسعه‌یافته و در حال توسعه دارد. پیش از آن‌که هند نسبت به سی پیک اعتراض کند، باید در سیاست‌های خود بازنگری نماید. در جهانی که منطقه‌گرایی و وابستگی متقابل اقتصادی در حال گسترش است، پویایی های منطقه‌ای جنوب آسیا نیز در حال تغییر است.
اگر هند می‌تواند برای منافع اقتصادی و سیاسی خود به آسیای جنوب شرقی و آسیا – پاسیفیک روی آورد، چرا اقتصادهای جنوب آسیا نتوانند به آسیای مرکزی و شرق آسیا متصل شوند؟ این روندهای نوظهور، جهت‌گیری‌های سیاسی کشورها را باز تعریف می‌کنند.
