به گزارش ایراف، نشریه فارین پالیسی گزارش میدهد که کوگلمن در مقاله‌ای با عنوان «فرماندهان پاکستانی اعتبار تازه‌ای به دست آورده اند»، به بررسی نحوه‌ی بهره‌‌برداری ارتش پاکستان از این بحران می‌پردازد.
کوگلمن نشان میدهد که چگونه یک جنجال محدود نظامی، بدون آنکه به یک جنگ تمام عیار منتهی شود، توانست زمینه را برای استیلای بیشتر ژنرال‌‌های پاکستانی بر عرصه داخلی فراهم آورد.
در این تحلیل آمده است که آغاز تنش از یک حمله خونین در کشمیر تحت کنترل هند بود که در تاریخ ۲۲ آوریل ۲۰۲۵ رخ داد و طی آن، ۲۶ نفر جان باختند و هند به سرعت مسئولیت این حمله را متوجه گروه‌‌های مستقر در پاکستان دانست و با انجام حملات هوایی به مناطقی در خاک پاکستان پاسخ داد.
نویسنده در این تحلیل اشاره می‌کند که ارتش پاکستان در پاسخ، عملیات متقابل خود را با نام «بنیان مرصوص» – برگرفته از آیه‌‌ای از قرآن – در تاریخ ۱۰ می ترتیب داد. روایت رسمی پاکستان از این عملیات حکایت از سرنگونی چندین جنگنده هندی دارد، هرچند اطلاعات مستقل این ادعا را تأیید نمی کند.
آنچه کوگلمن در این تحلیل فارغ از جنبه نظامی ماجرا برجسته می سازد، بهره برداری سیاسی ارتش از این درگیری است.
ارتش پاکستان که در سال‌‌های اخیر به ویژه پس از کشمکش با طرفداران عمران خان مورد انتقاد افکار عمومی قرار گرفته بود، با این عملیات موفق شد حمایت گسترده‌‌ای از جامعه و رسانه‌‌ها به دست آورد.
نویسنده در این تحلیل به نظرسنجی مؤسسه گالوپ پاکستان اشاره کرده که حاکی از آن است، بیش از ۹۳ درصد پاسخ دهندگان، عملکرد ارتش را مثبت ارزیابی کرده‌‌اند.
در چرخشی قابل توجه، حتی چهره‌‌هایی چون عمران خان که در گذشته، ارتش را عامل بی‌‌ثباتی سیاسی می‌‌دانستند، از ارتش تقدیر کردند.
در این تحلیل گفته شده که در مرکز این ارتقای جایگاه، شخص ژنرال عاصم منیر قرار دارد. او پیشتر ریاست دو نهاد استخباراتی کلیدی پاکستان – سازمان استخبارات ارتش (MI) و سازمان استخبارات نظامی (ISI) – را برعهده داشته و از معدود فرماندهان ارتش است که حافظ کل قرآن محسوب می‌‌شود.
وجهه مذهبی او، همراه با رویکردی سخت‌‌گیرانه و ایدئولوژیک موجب شده که حمایت جریان‌‌های اسلام‌‌گرای ملی‌‌گرا و حتی بخشی از جامعه سنتی‌‌تر را نیز جلب کند.
پس از عملیات بنیان مرصوص، دولت پاکستان در اقدامی نادر او را به رتبهٔ «فیلد مارشال» ارتقا داد، درجه‌‌ای که پیشتر تنها ایوب خان در دهه ۱۹۵۰ موفق به دریافت آن شده بود.
تحلیل کوگلمن اما تنها به تحسین یا انتقاد از این رخدادها محدود نمی‌‌شود. او این روند را نشانه‌‌ای از بازگشت آشکار ارتش به عرصه سیاست می‌‌داند، آن هم در شرایطی که ساختار سیاسی پاکستان دچار بحران مشروعیت و فقدان رهبران مدنی مقتدر است.
ژنرال منیر با تاکید بر «تمایز ایدئولوژیک میان پاکستان اسلامی و هند هندو» و تأکید بر ساخت «دولت سخت» عملا در حال شکل‌دادن به گفتمانی تازه در سیاست پاکستان است، گفتمانی که می تواند منجر به بازتعریف نقش دین، ارتش و ملت در نظم آینده کشور شود.
در نهایت، کوگلمن هشدار می دهد که ارتقای چهره نظامی گری در پاکستان، به ویژه در زمینه روابط با هند، ممکن است پیامدهای نگران‌کننده ای در پی داشته باشد. فضای احساساتی و ملی گرایانه پس از موفقیت نظامی، به ارتش فرصت می دهد که نه تنها در سیاست داخلی دست بالاتری پیدا کند، بلکه در حوزه سیاست خارجی نیز رویکردی تهاجمی تر اتخاذ کند.
از نظر کوگلمن، این روند ممکن است به کاهش شانس دیپلماسی و افزایش احتمال تقابل های بعدی با هند منجر شود – آن هم در منطقه‌‌ای که هر دو کشور به سلاح‌‌های هسته‌‌ای مجهز هستند.
