سمیع یوسف‌زی، خبرنگار برجسته افغانستانی مقیم پاکستان، در حساب رسمی خود در ایکس از سفر ناگهانی هیئتی به رهبری صدر ملامحمد ابراهیم، معاون ارشد وزارت کشور (داخله) طالبان، به هند خبر داد. او نوشت که صدر، که از مخالفان سرسخت پاکستان به شمار می‌رود، از افراد نزدیک و مورد اعتماد هبت‌الله آخوندزاده، رهبر طالبان است. یوسف‌زی همچنین آورده است که این سفر محرمانه، که علت آن تاکنون مشخص نشده، در شرایطی صورت گرفته که تنش میان هند و پاکستان بالا گرفته است.
آقای یوسف‌زی در یادداشتی اختصاصی برای ایراف، به طالبان در مورد رابطه با هند هشدار می‌دهد. او نوشته است که هر رژیمی در کابل باید با احتیاط به رابطه‌اش با هند نگاه کند.
زنگ خطر برای روابط کابل و اسلام‌آباد
هر رژیمی در کابل باید با احتیاط به رابطه‌اش با هند نگاه کند. سوابق تاریخی نشان می‌دهد که چنین هم‌پیمانی‌هایی می‌تواند واکنش‌های شدید قدرت‌های همسایه را برانگیزد. در سال ۲۰۰۱، زمانی که نیروهای آمریکا و ناتو ائتلاف شمال—به‌ویژه پنجشیری‌ها—را تقویت کردند، آن‌ها به‌سرعت با هند هم‌راستا شدند. این اقدام پاکستان را به‌شدت خشمگین کرد و در واکنش، این کشور همکاری و حمایت خود از کابل را متوقف کرد. این شکاف، پیامدهای بلندمدتی برای ثبات منطقه‌ای و سیاست داخلی افغانستان داشت.
امروز طالبان بر لبه‌ی تیغ مشابهی گام برمی‌دارند. اگرچه بسیاری از افغان‌ها به‌دلیل دخالت‌های پیشین از پاکستان ناامید شده‌اند، واقعیت ژئوپلیتیک همچنان پابرجاست: پاکستان بازیگری کلیدی است. پیشروی بیش از حد طالبان در روابط با هند، می‌تواند واکنش تند اسلام‌آباد را برانگیزد. پاکستان ممکن است در پاسخ، به‌طور پنهانی از عناصر ضد طالبان حمایت کرده و به آن‌ها پناه و منابع دهد. این امر می‌تواند زمینه‌ساز شورشی دوباره از درون مرزهای پاکستان شود؛ چیزی که طالبان در این مرحله تاب تحمل آن را ندارند.
طالبان هنوز در جایگاهی نیستند که روابط دیپلماتیک یا راهبردی خود با هند را فراتر از تعاملات محدود و سنجیده گسترش دهند. ابراز احساسات طرفدارانه نسبت به هند شاید احساسات ملی‌گرایانه را ارضا کند، اما هزینه‌اش می‌تواند به کابوسی راهبردی بدل شود. واقع‌گرایی سیاسی حکم می‌کند که طالبان در روابط خارجی خود توازنی ظریف را حفظ کنند؛ به‌ویژه با توجه به شکنندگی داخلی افغانستان و پویایی ناپایدار منطقه.
