به گزارش ایراف، ششی تارور، معاون پیشین دبیرکل سازمان ملل و نماینده فعلی پارلمان هند، در مقاله‌ای که روز دوشنبه ۵ مه، در وبسایت Project Syndicate، منتشر شده، اظهار داشته است که پاکستان که زمانی طالبان را ابزاری استراتژیک برای مقابله با هند می دانست، اکنون پس از پیروزی طالبان در افغانستان با دشواری‌های فزاینده‌ای در مهار این گروه مواجه است.
تارور نگاشته که پاکستان برای دهه‌ها حمایت مالی و لجستیکی از طالبان را به عنوان راهی برای ایجاد «عمق استراتژیک» در افغانستان و گسترش نفوذ منطقه‌ای خود به ویژه علیه هند، در دستور کار داشت. با این حال، او بر این باور است که همان‌گونه که معمولاً در مورد «هیولاهایی» که انسان خلق می‌کند اتفاق می‌افتد، کنترل پاکستان بر طالبان از دست رفته و این گروه از نفوذ اسلام‌آباد فاصله گرفته است.
محکومیت اخیر حمله به گردشگران در کشمیر توسط طالبان، نمونه‌ای از شکاف فزاینده میان دو طرف است.
تارور به تنش‌های رو به افزایش میان طالبان و پاکستان طی یک سال گذشته اشاره کرده و درگیری‌های مرزی و فشارهای دیپلماتیک را نشانه‌هایی از کاهش قدرت پاکستان بر طالبان عنوان کرد.
تارور تأکید می‌کند که سازمان اطلاعات ارتش پاکستان سال‌ها طالبان را به مثابه امتداد قدرت خود در افغانستان تلقی می‌کرد، اما این رابطه اکنون دچار تنش شده است. ایدئولوژی طالبان و تمایل آن‌ها به استقلال، این گروه را به نیرویی غیرقابل کنترل تبدیل کرده، به گونه‌ای که حتی شادی اولیه پاکستان از سقوط کابل به دست طالبان در اگست ۲۰۲۱ نیز اکنون اقدامی زودهنگام و نابخردانه جلوه می‌کند.
به گفته او، وضعیت به جایی رسیده که برخی مقام‌های پاکستانی خواهان کمک ایالات متحده برای هدف قرار دادن مواضع شبه‌نظامیان در افغانستان با استفاده از پهپاد شده‌‌اند. او این وضعیت را طنزآمیز می‌داند، زیرا سیاست‌های گذشته پاکستان در افغانستان که ماهیتی ضدآمریکایی داشت، اکنون ممکن است اسلام‌آباد را به سوی همان قدرت‌هایی بکشاند که زمانی با آن‌ها مخالفت می‌کرد.
تارور در ادامه می‌گوید که افغانستان به یک باتلاق استراتژیک برای پاکستان تبدیل شده است. پیوندهای ایدئولوژیک میان طالبان افغانستان و گروه‌های همفکر آن در پاکستان، به ویژه تحریک طالبان پاکستان، تهدیدی جدی برای حاکمیت و ثبات داخلی پاکستان به شمار می‌رود. این سیاستمدار سرشناس هندی افزود که افغانستان دیگر برای پاکستان یک دارایی استراتژیک نیست، بلکه باری سنگین بر دوش آن است.
او در پایان نوشت که هند باید با دقت نظاره‌گر باشد و ببیند این نمایش پرهیاهو در مرزهای غربی‌اش چگونه به پایان می‌رسد.
