به گزارش ایراف، حسین فخری در سال ۱۳۲۸ خورشیدی در دهکده بینی‌سنگِ ولسوالی جُغَتو از توابع ولایت غزنی به دنیا آمد و آموزش‌های ابتدایی را در مدرسه نادریه کابل گذراند.
فخری وارد دانشکده پلیس شد و در سال ۱۳۵۲ فارغ‌التحصیل شد و سپس در همان‌جا به تدریس پرداخت. تا سال ۱۳۷۱ معاون دادستان کل کشور و دادستان عمومی نیروهای مسلح افغانستان بود.
بعد از سال ۱۳۷۲ خورشیدی به خاطر جنگ‌ها به پاکستان مهاجرت کرد و مدت‌ها به عنوان مدیرمسئول نشریه «تعاون» فعالیت کرد. بعد از تحولات یازدهم سپتامبر به کابل بازگشت و در همان شغل سابق خود، رئیس حوزه هفتم امنیت کابل، مشغول به کار شد.
او که از دوران نوجوانی می‌نوشت، آثارش را از سال ۱۳۵۷ به بعد در مطبوعات به چاپ رساند و به عنوان یکی از نویسندگان پرکار شناخته شد.
کتاب‌های «ملاقات در چاه آهو» (۱۳۶۴)، «اشک کلثوم» (۱۳۶۶)، «تلاش» (۱۳۶۷)، «گرگ‌ها و دهکده» (۱۳۶۸)، «مصیبت کلنگان» (۱۳۶۹) که همگی در کابل منتشر شدند، و همچنین «در انتظار ابابیل» (۱۳۷۵)، «شوکران در ساتگین سرخ» (۱۳۷۸) و «اهل قصور» (۱۳۸۱) از دیگر آثار او هستند. مجموعه نقدهایش بر داستان‌های معاصر افغانستان با نام مستعار «حسین گل‌کوهی» تحت عنوان «داستان‌ها و دیدگاه‌ها» (۱۳۷۴) منتشر شد و چاپ دوم آن با نام خود او در پیشاور به چاپ رسید.
آخرین مجموعه داستانش با نام «خروسان باغ بابر» (کابل، ۱۳۸۷) از سوی خانه ادبیات افغانستان منتشر شده و «الفبایی بر لوح این زمانه» (کابل، ۱۳۸۹) جدیدترین اثر اوست که دربرگیرنده مقالات، نقدها و یاد یارانش است.
