به گزارش ایراف، در افغانستان ابتدایی‌ترین زمینه‌های پرداختن به این نیاز اساسی وجود ندارد و جای خالی روانشناسان و مشاوران احساس می شود.
افغانستان از ناامن‌ترین کشورهای جهان دانسته می‌شود؛ پیامدهای آسیب‌های روانی بیش از چهار دهه جنگ، نا‌امنی اجتماعی، خشونت‌های خانوادگی، مهاجرت، بحران هویت و اشتغال، آمار بالای خودکشی و خودسوزی باعث شده است تا افغانستان کشور مناسبی در زمینه امنیت و بهداشت روانی شناخته نشود.
از سوی دیگر پس از تسلط طالبان در افغانستان و ممنوعیت تحصیل و کار دختران و زنان، بر شمار افرادی که با ناامیدی و افسردگی دست به گریبان اند، افزوده و سازمان جهانی بهداشت و دیگر نهادهای حامی در این مورد ابراز نگرانی کرده اند.
با این حال وزارت بهداشت این کشور که اکنون تحت کنترل طالبان است به‌عنوان متولی بهداشت جامعه هیچ مصوبه قانونی در مورد صدور مجوز برای کلینیک های روانشناسی نداشته و خدماتی در این مورد به شهروندان داده نمی شود.
از سوی دیگر وزارت تحصیلات عالی نیز هیچ اقدام موثری در این زمینه نداشته و رشته‌های روانشناسی تنها در برخی دانشگاه‌های دولتی مانند دانشگاه کابل دایر است که عملا ارتباط معناداری با ارائه خدمات روانشناسی در مراکز درمانی ندارد.
فقدان سواد بهداشت روانی، شرم و ناآگاهی در جامعه ایجاب می‌کند تا مقامات وزارت بهداشت افغانستان هر چه زودتر دست به کار شده و در مورد مشکلات روانی و راه های برطرف ساختن آن برای شهروندان اطلاع‌رسانی و ارائه خدمات کنند.
