به گزارش ایراف، مردم افغانستان پس از کودتای هفتم ثور 1357 و روی کارآمدن حکومت کمونیستی در این کشور، دست به قیام و جهاد مسلحانه برضد دولت زدند که در آن تاریخ، رهبری آن را سران حزب دموکراتیک خلق افغانستان به عهده داشت.
مجاهدین افغانستان موفق شدند که پس از 14 سال مبارزه در هشتم ثور 1371 به پیروزی رسیده و حکومت دست نشانده شوروی را سقوط دهند.
تا هنوز آمار دقیقی از شهدای جهاد مردم افغانستان وجود ندارد؛ اما براساس به گفته برخی منابع، در سال‌های جهاد، هزاران نفر کشته شده و میلیون ها افغانستانی دیگر مجروح، معلول، آواره و بی خانمان شدند.
اما بعد از پیروزی مجاهدین، مردم افغانستان شاهد کشمکش‌ها و اختلاف‌های قومی و گروهی میان جریان‌های مختلف جهادی از سال 1371 تا 1375 بودند.
این درگیری‌های خشونت بار، ضمن کشته و آواره ساختن هزاران شهروند این کشور زمینه ساز ورود طالبان (دوره اول) به افغانستان شد.
مجاهدین پس از پیروزی، تدبیری برای مدیریت نداشتند. آنها ایدئولوژي زدگانی بودند که خوب می‌جنگیدند؛ اما برای نظام سازی، دولت داری و مدیریت شرایط پس از جنگ، برنامه ای نداشتند.
از سوی دیگر، اصول وحدت بخشی که آنها را در مبارزه علیه دشمن مشترک یعنی کمونیزم، متحد می‌کرد، پس از فروپاشی رژيم کمونیستی متلاشی شد و مجاهدینی که دیروز برادر همدیگر بودند، در برابر همدیگر قرار گرفتند. مذهب و ارزش های مقدس آن به محاق رفت و قومیت و کسب قدرت، جای آن را گرفت. وضعیت حتی به اندازه ای حاد شد که الگوی واگرایی های همستیزانه قومی به سرعت به نزاع های مرگبار درون‌قومی و میان‌گروهی کشیده شد و به این ترتیب، یک نهضت پیروز و برنده، با استفاده بی‌رحمانه و جنون آمیز از نیروهای درونی خود، علیه خویش قیام کرد و کمر به حذف خود بست.
