خواجه آصف، وزیر دفاع پاکستان به تازگی در مصاحبه با شبکه اسکای نیوز اعتراف کرد که دولت پاکستان در سه دهه گذشته از گروه های تروریستی حمایت می‌کرده است. این مقام ارشد نظامی پاکستانی در پاسخ به این پرسش که آیا کشورش سابقه ای طولانی در پشتیبانی، آموزش و تامین مالی گروه های تروریستی دارد، اعتراف کرد: «پاکستان سه دهه است که این کارهای کثیف را برای آمریکا و غرب از جمله بریتانیا انجام داده است.» او با اشتباه خواندن این سیاست افزود: به همین دلیل است که اکنون این مسائل به ما نسبت داده می شود.
نسخه تجویزی غرب برای منطقه با صحنه گردانی پاکستان
آصف در این گفتگو تصریح کرد که اگر کشورش در جنگ افغانستان و شوروی و بعدتر در تحولات 11 سپتامبر شرکت نکرده بود، کارنامه پاکستان از اتهامات تروریستی پاک بود و بهای سنگینی از این سیاست متقبل نمی شد. این اظهارات درحالی مطرح می شود که پاکستان بیش از سه سال گذشته، روزهای سخت و دشوار امنیتی را تجربه کرده که به نظر می رسد مهار آن از کنترل دولت و ارتش خارج و استیصال و درماندگی را در میان مقام های ارشد دولتی و امنیتی تقویت کرده است؛ مساله ای که در صحبت های آصف خود را نشان داده است. امری که ریشه آن به گفته وزیر دفاع پاکستان پیاده سازی نسخه تجویزی غرب برای حمایت از گروه های تروریستی بوده است که احتمالا پاکستان از قبل آن به دنبال تحقق رویای عمق استراتژیک در کشورهای هدف از جمله افغانستان بوده است. اما این این مساله نه تنها هیچگاه برای دولت اسلام آباد محقق نشد بلکه اکنون خود متاثر از سیاست اشتباهی است که دنبال کرده است. وضعیت دشوار امنیتی پاکستان در این روزها موید این ضرب المثل فارسی است که «که از هر دست بدهی از همان دست می گیری».
حمایت از تروریسم؛ آتشی که دود آن به چشم افغانستان رفت
سیاست حمایتی پاکستان از گروه های تروریستی که وزیر دفاع این کشور به آن اعتراف کرده تاثیر مستقیمی بر افغانستان و به تبع آن منطقه داشته است.جنگ در افغانستان حداقل پس از خروج شوروی از این کشور و آغاز درگیری های داخلی اگر یک عامل مشخص خارجی داشت، نام اسلام آباد مسلما به عنوان متهم ردیف اصلی برده می شد. این اتهام به ویژه در دو دهه اخیر و جنگ میان دولت افغانستان و طالبان پررنگ تر و برجسته تر شد. اسلام آباد که برای مدت ها از هر حمایتی به طالبان دریغ نکرده بود؛ با تقویت و فربه تر کردن این گروه چه از مسیر نظامی و فراهم آوری کمک های تسلیحاتی و مالی چه از روش به جلو راندن سیاسی طالبان از گذرهای دیپلماتیک و به موازات آن تداوم چرخه خشونت و درگیری گمان کرد که با به دام انداختن دولت افغانستان در منجلاب بی ثباتی های امنیتی، با روی کار آمدن طالبان رویای نفوذ را تحقق می بخشد.
اما برخلاف این خوشبینی اسلام آباد، حمایت آی.اس.آی نه تنها طالبان را به وفاداران فرمانبردار اسلام آباد تبدیل نکرد بلکه اکنون کابل به یک چالش پیچیده و یک بحران هزارتو برای این کشور مبدل شده است.
بیرون زدن تحریک طالبان پاکستانی از آستین طالبان و فعالیت روبه فزاینده آنها درپاکستان در کنار دیگر گروه های مسلح مخالف دولت مرکزی پاکستان عرصه را در شرایطی که بحران سیاسی و اقتصادی نیز این کشور به سطوح رسانده مقامات پاکستانی را آشفته کرده است.
آشفته بازاری که هیچ یک از راه های رفته اسلام آباد از جمله فرستادن میانجیگران منطقه ای چون چین، دست همکاری به سوی مخالفان طالبان، اخراج مهاجران افغان، بستن گذرگاه های مرزی، رد و بدل آتش در مناطق مرزی و امید دوباره به همکاری غرب در عرصه «تروریسم» نتوانسته اسلام آباد را از منجلابی که سال ها پیش خود به تجویز غرب ساخته بود، رها کند و همچنان در این باتلاق درحال دست و پا زدن است.
به نظر می رسد که اکنون مسیر رفته بی ثباتی منطقه و افغانستان با دستورالعمل غرب حالا این کشور را در راس ناامنی های منطقه ای قرار داده است.به گونه ای که همان گروه های پرورشی و تولید شده تروریستی حالا مدعیان جدی قدرت در پاکستان و برهم زنندگان اصلی امنیت هستند.
اما این تنها پیامد پیروزی از این سیاست نبود؛ اسلام آباد حالا نه تنها متحدان افراط گرای دیروز خود را در کنار خود ندارد بلکه حالا حداقل در مورد طالبان این گروه از آدرس حاکمان کابل در طرف مقابل پاکستان قرار گرفته است. حداقل باید گفت که پاکستان اکنون بیش از هر زمان دیگری احساس تنهایی در منطقه می کند به ویژه آنکه آمریکا نیز با دیپلماسی فشار در سایه به دنبال تحقق منافع خود از کانال های مستقیم بدون حضور به نیاز اسلام آباد حداقل درمورد افغانستان است.
