به گزارش ایراف، کارخانه نساجی گل‌بهار، یکی از مراکز مهم تولید پارچه در افغانستان، اکنون به ویرانه‌ای تبدیل شده است. این مجموعه صنعتی، که در ۷۰ کیلومتری شمال کابل قرار دارد، زمانی بیش از ۹۰۰۰ نفر را به کار گرفته بود و علاوه بر اشتغال‌زایی، امکاناتی مانند مسکن، سینما، مهدکودک و مدرسه را برای کارکنان خود فراهم می‌کرد.
اما بیش از چهار دهه جنگ، ناآرامی‌های داخلی و مداخلات خارجی، این کارخانه را به خرابه‌ای مبدل کرده و امیدهای هزاران کارگر سابق آن را از بین برده است.
غلام دستگیر خان، یکی از کارکنان سابق کارخانه، با حسرت از دوران پررونق آن یاد می‌کند: «مردم خوشحال بودند و زندگی خوبی داشتند. حدود ۸۵۰۰ نفر در اینجا مشغول کار بودند.»
این کارخانه در اوج فعالیت خود روزانه ۲۲۰ هزار متر پارچه تولید می‌کرد و هزاران کارگر از ولایت‌های کاپیسا و پروان با اتوبوس‌های مخصوص به محل کار منتقل می‌شدند.
قاری محمد سید ایوبی، معاون مدیر کارخانه، تأکید می‌کند که ۴۰ سال جنگ این مجموعه را به نابودی کشانده است. او می‌گوید که برای بازسازی کارخانه با دولت و بخش خصوصی تماس گرفته‌اند، اما هزینه‌های احیا بسیار سنگین است و فراتر از توان داخلی افغانستان قرار دارد.
این کارخانه، که نیم قرن پیش در زمینی به مساحت ۲۳۲ هکتار ساخته شد، اکنون تنها ۶۰ کارمند دارد که وظیفه نگهداری از بقایای تجهیزات، فروشگاه‌ها و واحدهای مسکونی را بر عهده دارند.
ایوبی معتقد است که احیای این کارخانه می‌تواند نقش مهمی در ثبات اقتصادی و امنیتی افغانستان ایفا کند. او می‌گوید: اگر این مجموعه دوباره فعال شود، حداقل ۵۰۰۰ نفر را به کار خواهد گرفت. بسیاری از افغان‌ها به دلیل فقر مجبور به مهاجرت می‌شوند برخی در مسیر جان خود را از دست می‌دهند، برخی دیگر مورد سوءاستفاده قرار می‌گیرند. این کارخانه می‌تواند آینده‌ای برای آن‌ها در داخل کشور فراهم کند.
کارخانه گل‌بهار تنها مجموعه صنعتی آسیب‌دیده نیست. دیگر مراکز مهم نساجی، مانند کارخانه نساجی بگرامی در نزدیکی کابل، نیز به دلیل جنگ‌های طولانی‌مدت به ویرانه تبدیل شده‌اند.
حکومت سرپرست افغانستان، بارها از سرمایه‌گذاران داخلی و خارجی خواسته است تا در بازسازی صنایع آسیب‌دیده این کشور مشارکت کنند، به امید آنکه این اقدام بتواند اقتصاد را احیا کند، فقر را کاهش دهد و انگیزه‌ای برای ماندن شهروندان در کشور ایجاد کند.
