به گزارش ایراف به نقل از نشریه تایمزکا، افغانستان که زمانی نماد بی‌ثباتی در اوراسیا بود، اکنون جایگاه جدیدی در سیاست و اقتصاد منطقه‌ای کسب کرده است. کشورهای آسیای مرکزی با رویکردی عمل‌گرایانه، همکاری‌های اقتصادی و زیرساختی را بدون رسمیت‌بخشی به حکومت طالبان گسترش داده‌اند.
پروژه‌های استراتژیک چون راه‌آهن ترانس-افغان، خط لوله گاز تاپی و انتقال برق CASA-1000 افغانستان را به حلقه‌ای کلیدی برای اتصال آسیای مرکزی، جنوبی و غربی تبدیل کرده‌اند.
ترکمنستان در پروژه تاپی نقش اساسی دارد و این طرح می‌تواند هزاران شغل در افغانستان ایجاد کند. هند نیز با استفاده از بندر چابهار تلاش دارد دسترسی راهبردی به آسیای مرکزی بدون وابستگی به پاکستان را تضمین کند، در حالی که روسیه بر پیوند افغانستان با کریدور شمال-جنوب حساب باز کرده است.
افغانستان با منابع طبیعی غنی نظیر مس، آهن و لیتیوم ظرفیت‌های فراوانی برای توسعه دارد، اما ضعف زیرساخت‌ها و مدیریت محلی بهره‌برداری از این منابع را محدود کرده است. پروژه‌های کوچک‌تر نظیر نیروگاه‌های آبی، ذخیره‌سازی مواد غذایی و برنامه‌های کشاورزی نیز در حال پیشرفت‌اند و نقش مثبتی در ثبات منطقه دارند.
با وجود فرصت‌های اقتصادی، تهدیدات امنیتی همچنان پابرجا هستند. حضور گروه‌های افراطی و رشد مدارس دینی جهادی نگرانی‌هایی جدی برای کشورهای آسیای مرکزی ایجاد کرده است. نشست سمرقند نیز بر اهمیت ثبات افغانستان تأکید داشت، اما کشورهای منطقه تمرکز خود را بر همکاری‌های عملی و اقتصادی معطوف کرده‌اند.
رویکرد کشورهای آسیای مرکزی نسبت به افغانستان اکنون در حال تغییر است. این کشور امروز نه یک تهدید، بلکه فرصتی استراتژیک برای اتصال منطقه‌ای محسوب می‌شود؛ به‌شرط آن‌که این مسیر با درایت مدیریت شود.
افغانستان از دیرباز به‌عنوان چهارراهی استراتژیک در منطقه اوراسیا شناخته شده است. پروژه‌های زیربنایی و همکاری‌های دوجانبه در سال‌های اخیر نشان‌دهنده تغییر نگاه کشورهای همسایه به ظرفیت‌های اقتصادی و ترانزیتی این کشور است.
