به گزارش ایراف، همزمان با آغاز سال تحصیلی جدید در افغانستان، صندوق حمایت از کودکان سازمان ملل متحد (یونیسف) در اعلامیه‌ای گفت که امسال نیز ۴۰۰ هزار دختر دیگر در افغانستان از آموزش محروم شدند و شمار دختران محروم از آموزش به ۲،۲ میلیون نفر رسید.
کاترین راسل، مدیر اجرایی یونیسف در چهارمین سال محرومیت دختران از آموزش در افغانستان با نگرانی گفته است که ممنوعیت میلیون‌ها دختر از آموزش بر سیستم بهداشت، اقتصاد و آینده این کشور تاثیر منفی و فاجعه باری می‌گذرد.
پیامدهای ممنوعیت آموزش دختران
آموزش یکی از اصلی‌ترین ابزارهای رشد فردی است. دخترانی که از آموزش محروم می‌شوند، از داشتن فرصت‌های شخصی برای یادگیری، پرورش مهارت‌ها و آگاهی، و ارتقای اعتماد به نفس محروم می‌مانند.
از سوی دیگر، ممنوعیت تحصیل دختران به طور مستقیم نابرابری‌های جنسیتی را تقویت می‌کند. این تصمیم باعث می‌شود که زنان و دختران فرصت‌های برابر برای پیشرفت و مشارکت در زندگی اجتماعی نداشته باشند. همچنین این موضوع زمینه‌ساز افزایش خشونت‌های خانگی و اجتماعی علیه زنان می شود.
کاهش سن ازدواج در میان دختران و افزایش باروری از نتایج ممنوعیت تحصیل دختران است، در حالی که سیستم بهداشت و خدمات مناسب و در دسترسی برای زنان در افغانستان وجود ندارد این می تواند به افزایش مرگ و میر آنان منجر شود.
یونیسف مرگ ۱۶۰۰ تن از مادران و بیش از ۳ هزار و ۵۰۰ نوزاد را تخمین زده است.
آموزش یکی از راه‌های کاهش فقر است. وقتی دختران نتوانند به تحصیلات عالی دست یابند، شانس آن‌ها برای یافتن شغل‌های با درآمد مناسب کاهش می‌یابد. این مسئله می‌تواند به افزایش فقر در خانواده‌ها و جوامع منجر شود. یعنی کشور از این هم بیشتر گرفتار فقر می شود.
به طور کلی، جامعه‌ای که در آن زنان و دختران توانمند نباشند، معمولاً از نظر اقتصادی در شرایط ضعیف‌تری قرار می‌گیرد.
یکی دیگر از عواقب عدم تحصیل دختران این است که دختران نمی‌توانند در ارتقای فرهنگ جامعه سهم داشته باشند، زیرا تحصیل نه تنها به معنای یادگیری علوم است، بلکه به معنای افزایش آگاهی عمومی و ارتقای فرهنگ یک جامعه است.
تحصیل می‌تواند به تقویت فهم و آگاهی و برابری جنسیتی کمک کند. با محدود کردن تحصیل دختران، این نوع آگاهی‌ها و پیشرفت‌های فرهنگی بیش از پیش دچار رکود می‌شود.
واکنش‌های جامعه جهانی
ممنوعیت تحصیل دختران واکنش‌های شدیدی را از سوی جامعه جهانی، سازمان‌های حقوق بشری و حتی کشورهای مسلمان به دنبال داشته است. بسیاری از کشورها و سازمان‌های بین‌المللی از جمله سازمان ملل متحد، یونسکو، یونیسف و دیگر نهادهای آموزشی بین‌المللی این تصمیم را محکوم کرده و خواستار بازگشایی مدارس دخترانه هستند.
در داخل افغانستان نیز گروه‌های مختلف، به ویژه در مناطق شهری، اعتراضات و کمپین‌هایی را برای بازگشایی مدارس دخترانه سازماندهی کرده‌اند. این اعتراضات نشان می‌دهند که جامعه افغانستان تمایل دارد تا شرایط آموزش و پرورش برابر برای تمامی کودکان، چه دختر و چه پسر، فراهم شود.
حدود ۴ سال از ممنوعیت تحصیل دختران می گذرد، طالبان دلایل مختلفی را برای اعمال این ممنوعیت اعلام کرده‌اند. این دلایل اغلب به اعتقادات دینی و فرهنگی این گروه مرتبط است.
از سوی دیگر، برخی تحلیلگران معتقدند که این تصمیم بیشتر به دلایل سیاسی و اجتماعی و نه دینی اتخاذ شده است تا کنترل بیشتری بر بخش‌های مختلف جامعه افغانستان اعمال کنند.
در پایان باید گفت که با توجه به وضعیت فعلی و سیاست‌های طالبان، پیش‌بینی آینده تحصیل دختران در افغانستان دشوار است. اگرچه برخی گزارش‌ها از تلاش‌های محدود برای آموزش غیررسمی دختران در مناطق مختلف افغانستان خبر می‌دهند، اما باید منتظر ماند و دید که آیا فشارهای بین‌المللی و داخلی می‌تواند تغییرات مثبتی در سیاست‌های طالبان ایجاد کند یا خیر.
