به گزارش ایراف، رویکردهای ترامپ در قبال تحولات جهانی از جمله افغانستان مانند تکرار درخواست‌هایی چون بازگرداندن تسلیحات به جا مانده آمریکا در افغانستان حکایت از آن دارد که او به دنبال آن است تا از مسیری کوتاه اما با اعمال فشار خواسته های خود را از افغانستان طلب کند؛ اگرچه حکومت طالبان امیدوار است تا با ایجاد روابط بهتر با واشنگتن مشروعیت جهانی بیشتری برای خود بخرد.
ترامپ در حالی با تاکید بر این خواسته ها از افغانستان به دنبال ترسیم چهره ای پیروز و عامل تحقق بخش منافع ملی آمریکا در حوزه سیاست خارجی است که از سوی دیگر در پی آن است تا با ترسیم صلح جعلی دیگر، مشابه آنچه براساس توافقنامه دوحه برافغانستان تحمیل کرد، اوکراین را در وضعیت مشابه افغانستان بدون حضور نمایندگان اصلی مانند دولت اوکراین و متحدان اروپایی برساند.
این یکه‌تازی منجر به آن شده است که کشورهای اروپایی جانب اروکراین را بگیرند و بر حمایت از کی‌یف در برابر روسیه تاکید کنند. در شرایطی که این پرسش قوت گرفته است که آیا اتحادیه اروپا توانایی پر کردن جالی خالی آمریکا در جنگ اوکراین و روسیه را دارد؟
همچنین مشاجره لفظی میان ترامپ و زلنسکی در برابر دوربین‌ها و در یک دیدار رسمی که چندان مسبوق به سابقه در میان دیپلمات ها نیست برای اوکراین و شاید اروپا حامل این پیام بود که آمریکا با رهبری ترامپ دیگر متحد قابل اطمینانی برای اروپا نیست.
در چنین شرایطی این پرسش به وجود می آید که کشورهای اروپایی با بازگشت ترامپ به قدرت چه سیاستی را در قبال جهان از جمله افغانستان تحت حاکمیت طالبان اتخاذ می کنند. آیا این کشورها به دنبال ارائه نسخه ای مستقل از آمریکا در برابر طالبان هستند در شرایطی که ترامپ تنها به منافع خود می‌اندیشد و اروپا ناامن‌تر از قبل می‌شود؟
از زمان بازگشت طالبان به قدرت این گروه در تلاش بوده تا با پی‌گیری سیاست خارجی فعال در منطقه و جهان برای خود مشروعیتی بین المللی دست و پا کند. در سپتامبر 2024 وزارت خارجه طالبان مدعی شد که دیپلمات های خود را به 11 کشور اعزام کرده است. این در حالی است که گزارش‌هایی نیز از تعطیلی سفارتخانه های افغانستان در کشورهای اروپایی در پی فشار طالبان و بعضا واگذاری آن‌ها به نمایندگان حکومت سرپرست طالبان منتشر شده است.
از سوی دیگر، تعامل دوامدار و رو به گسترش طالبان با کشورهای منطقه به ویژه چین روسیه با هدف پر کردن جای خالی غرب هرچند بدون دستاورد نبوده، اما گویا رضایت طالبان را در پی نداشته است و طالبان همچنان عطش از سرگیری رابطه با کشورهای اروپایی و آمریکا را دارد؛ خواسته ای که اکنون همزمان شده است با تشدید بحران پناهجویی و تهدیدات امنیتی در قاره سبز.
در آن روی سکه حملات اخیر پناهجویان افغان در اروپا به ویژه در آلمان و نگرانی های ناشی از ترویج افراط گرایی و امکان اخراج مهاجران غیرقانونی، احتمالا دولت های اروپایی را به فکر تعامل با طالبان هرچند در وهله اول به طور غیرمستقیم و بیشتر از طریق میانجیگران منطقه ای و دولت های ثالث می اندازد. چنانچه آلیس ویدل، رهبر حزب راست افراطی و ضدمهاجر چندی پیش گفت که او هیچ ابایی از بازگرداندن مردم افغانستان ندارد حتی اگر این به معنای همکاری با طالبان باشد.
بنابراین تعطیلی سفارتخانه‌های افغانستان که مدیریت آن بر عهده نمایندگان حکومت پیشین افغانستان بود، کاهش حمایت کشورهای اروپایی از جریان های مخالف طالبان و تشدید ناامنی، گزینه تعامل با طالبان را محتمل کرده است. به ویژه آنکه به گفته نشریه اکونومیست، ترامپ در نبردی مافیایی به دنبال سلطه جهانی است، اتحادیه اروپا احتمالا برای مقابله با بحران هایی چون پناهجویان و ناامنی به فکر بازتعریف تعامل با طالبان است در شرایطی که امنیت افغانستان تاثیر مستقیم بر امنیت اروپا دارد و سیاست رویگردانی اتحادیه اروپا از افغانستان گویا کارساز نبوده است. احتمالا این حضور دیگر مانند سه سال گذشته تنها بر موضوعات حقوق بشری متمرکز نخواهد بود، بلکه مجموعه ای از خواسته ها را فراخواهد گرفت.
کشورهای اروپایی حالا که حتی ناتو که زمانی بازوی نظامی آن بود کارآیی خود را از دست داده بدون نقش فعال ایالات متحده باید از طریق کانال ارتباطی منطقه ای برای تعامل با طالبان تلاش کنند. مشارکت با هژمون های منطقه ای مانند هند یا کشورهای با سابقه میانجیگری مانند قطر و حتی کشورهای آسیای مرکزی که اکنون روابط بهتری با طالبان دارند می تواند افق های جدیدی را برای کشورهای اروپایی بدون اتکا به ایالات متحده بگشاید.
