به گزارش ایراف، بزکشی، ورزش اسبسواری است که ریشه در فرهنگ افغانستان دارد، بهویژه در مناطق روستایی شمال این کشور که بهطور سنتی پایگاه مقاومت ضد طالبان بودهاند، محبوبیت زیادی دارد.
در ولایت بغلان، صدها مرد در یک روز اخیر در یک دشت بیآب و علف جمع شدند تا شاهد مسابقات بزکشی باشند. تماشاگران با هیجان فراوان، بازیکنان را تشویق میکردند که برای انداختن لاشه چرمی یک بز مصنوعی به داخل منطقه امتیاز با یکدیگر رقابت میکردند.
گفته میشود مسابقه بزکشی بیش از ۱۰۰۰ سال پیش توسط قبایل کوچنشین آسیای مرکزی ابداع شده، در گذشته با لاشه واقعی بز یا گوساله انجام میشد؛ اما امروزه از لاشههای چرمی سبکتر استفاده میشود که اگرچه از وزن کمتری برخوردارند، اما هیجان بازی را کم نکردهاند.
نربای پهلوان، یک بازیکن حرفهای بزکشی، میگوید: «این ورزش به اندازه کریکت و فوتبال هیجانانگیز است. تیمها اغلب از مناطق دور برای شرکت در مسابقات به اینجا میآیند.»
واشنگتن پست نیز گزارش داد که برخی، استقبال طالبان از بزکشی را نشانهای از تغییر نسل در رهبری این گروه میدانند. انس حقانی، برادر سرپرست وزارت کشور طالبان، گفته است که او و همرزمانش در دوران مبارزه با نیروهای آمریکایی و ائتلاف، مسابقات فوتبال اروپایی را از طریق رادیو دنبال میکردند.
با این حال، بزکشی برای تندرو های حکومت طالبان نیز کارکردی مفید دارد. این ورزش بهویژه در مناطق روستایی شمال افغانستان که پیش از این مرکز مقاومت ضد طالبان بود، محبوبیت زیادی دارد.
با وجود رونق این ورزش، بزکشی با چالشهای جدیدی نیز مواجه است. تغییرات اقلیمی و خشکسالیهای گسترده، چراگاههای اسبها را به بیابانهای خشک تبدیل کردهاند. محمدولی بغلانی، یک تاجر ۶۰ ساله اهل بغلانی که مالک چندین اسب بزکشی است، میگوید: «این منطقه قبلاً چراگاههای فراوانی داشت، اما حالا خاک در حال خشک شدن است.»
علاوه بر این، هزینههای نگهداری اسبهای بزکشی بسیار بالا است. برخی از این اسبها از کشورهای همسایه وارد میشوند و سالانه هزاران دلار برای نگهداری آنها هزینه میشود. با این حال، برای بسیاری از مالکان، این هزینهها ارزش حفظ سنتهای دیرینه را دارد.
بزکشی نه تنها به عنوان یک ورزش، بلکه به عنوان بخشی از هویت فرهنگی افغانستان، در شرایط سخت اقتصادی و سیاسی این کشور به حیات خود ادامه میدهد، اما چالشهای زیستمحیطی و اقتصادی ممکن است آینده این ورزش را تحت تأثیر قرار دهد.