به گزارش ایراف،نروژ از جمله کشورهای اروپایی است که سابقه ارتباطات طولانی و عمدتا مخفیانه با طالبان را دارد. اسلو از سال 2005 در روزگاری که طالبان به عنوان یک گروه تروریستی شناخته شده بود و کمتر کشوری تمایل با بازیابی روابط با آن‌ها را داشت با مقامات این گروه تماس برقرار کرده بود. سران طالبان تا پیش از کنترل قدرت در افغانستان چندین بار به صورت مخفیانه به نروژ سفر کردند. منیژه باختری، سفیر سابق افغانستان در نروژ در یک مصاحبه گفته بود که ریشه رابطه دوطرف به سال 2005 برمی‌گردد؛ زمانی که این گروه دوباره در افغانستان شروع به فعالیت کرد. او در این مصاحبه تصریح کرد که در طول ماموریتش دولت نروژ بارها از رهبران طالبان دعوت کرد تا مخفیانه از این کشور دیدار و با سیاستمداران نروژی ملاقات کنند.
همچنین یکی از دیپلمات های سابق افغانستان نیز در گفتگویی رسانه ای در جریان یک مصاحبه گفته بود که در سال 2013 زمانی که زندانیان طالبان از گوانتانامو آزاد و در دوحه مستقر شدند دولت نروژ برای برخی از رهبران طالبان گذرنامه دیپلماتیک صادر کرد و آن‌ها برای گفتگو به نروژ دعوت شدند.
شکریه بارکزی، سفیر افغانستان در نروژ برای سال های 2015 تا 2019 نیز در گفتگو با ایندیپندنت فارسی گفته بود که روابط رسمی طالبان و این کشور به سال 2013 بازمی‌گردد؛ زمانی که طالبان دفاتر خود را در دوحه افتتاح کردند. او همچنین گفته بود که نروژی ها در دوحه در نگارش توافقنامه آمریکا و طالبان نقش مستقیم داشتند.
بعدتر در سال 2015 اسلو میزبانی نشستی با حضور اعضای طالبان و مقامات افغانستان بود که نشان دهنده تمایل و اشتیاق دوطرف به همکاری های بیشتر و ایجاد اعتمادبود.نیویورک تایمز نیز در گزارشی آورده بود که دیپلمات‌های نروژی حتی ملاقاتی با ملا عمر، رهبر و بنیانگذار طالبان داشتند.
در ادامه این کنشگری نروژ نقش های مختلفی در مراحل مختلف تعامل صلح خود در افغانستان نیز برعهده گرفت. این کشور به عنوان فراهم کننده ارتباط بین طالبان و حکومت پیشین افغانستان از یک سو و طالبان و ایالات متحده از سوی دیگر به عنوان یک لابی‌گر پنهان عمل کرد و بعدتر در جریان مذاکرات صلح 2020-2021 از معدود کشورهایی بود که در دوحه حضور داشت.
این ارتباطات پس از فروپاشی نظام جمهوری و تصاحب قدرت توسط طالبان تداوم یافت؛ طوری که نمایندگان طالبان در 23 ژانویه 2022 در یک دعوت رسمی به اسلو رفتند؛ سفری که نخستین حضور مقامات طالبان را در میانه تردیدهای فزاینده و تشدید محدودیت‌ها در افغانستان در یک کشور ثروتمند اروپایی همراه با انتقادات بسیار رقم زد.
هرچند که آنیکن هویتفلد، وزیر امور خارجه نروژ مدعی شده بود که این دیدارها به معنای مشروعیت یا به رسمیت شناختن طالبان نیست؛ اما امیرخان متقی، سرپرست وزارت خارجه طالبان این سفر را یک «دستاورد» خواند.
بعدتر کاردار سفارت نروژ در نوامبر 2022 از اعزام دیپلمات های جدید به افغانستان با هدف تقویت نقش مثبت خبر داد. در ژوئیه همین سال نیز سرپرست بانک مرکزی افغانستان با «حامی قدیمی خواندن نروژ» از نقش این کشور در تسهیل مذاکرات صلح میان طالبان و دولت افغانستان تشکر کرد.
این در حالی بود که نروژ یک بسته کمکی 22 میلیون دلاری با هدف ارائه «خدمات اساسی» به افغانستان اختصاص داد.
اکنون این کشور ثروتمند اروپایی در حالی که در تلاش برای فرونشاندن نگرانی های ناشی از مسائل حقوق بشری و تداوم کمک های انسان دوستانه به این کشور برای ارائه چهره ای خیرخواهانه از خود در افغانستان است، این حضور آرام و پیوسته نروژ در افغانستان با توجه به گذشته طولانی و عمدتا حسنه با طالبان نشان می دهد که اسلو حالا به این نتیجه رسیده است که نقش خود را از یک لابی‌گر پنهان و میانجی‌گر آشکار به کنشگری رسمی ارتقا دهد.
بازی آرام و حساب شده نروژ در سال های پیشین اکنون در حال به ثمر نشستن در قالب بازیگری رسمی با نقشی فعال تر در افغانستان است. به ویژه آنکه این تغییر چهره با روی کارآمدن دولت جدید در آمریکا خود را نشان داده است.
شکریه بارکزی در گفتگویی که ذکر آن رفت گفته بود که«نروژ به عنوان یک بازیگر فشار نرم برای ایالات متحده عمل می کند. به این صورت که نروژ در امور کشورهایی حائز اهمیت برای ایالات متحده مداخله می کند؛ کشورهایی که -ایالات متحده- نقشه هایی برای‌شان دارد.»
این در حالی است که یکی از دلایل اصلی حضور نروژ در افغانستان از اوایل سال 2001 حمایت از ایالات متحده و حفظ ناتو بود.
به هر روی رابطه نزدیک نروژ با طالبان از یک سو و نزدیکی با ایالات متحده به این کشور نقشی مشابه امارات در میان کشورهای عربی خواهد داد: بازی دو سر سود: تقویت نفوذ در افغانستان و حمایت مستمر از ایالات متحده و ناتو.
