به گزارش ایراف، از گذشته‌های دور این غذای سنتی در فصل زمستان بیشتر از هر غذایی دیگری محبوب سفره‌های هراتیان است.
محبوبیت این غذا در حدی است که حتی استاد خلیل‌الله خلیلی، شاعر معروف افغانستان در شعری از آن یاد کرده است:
بود آن‌جا کشور هم‌زیستی
کس نگفتی از کجایی، کیستی؟
مردمش با همدگر یار و انیس
نی کسی مرئوس آن‌جا نه رئیس
وصف نان گرم و سرشیرش مپرس
از غلورترش و غلور شیرش مپرس
با گذشت زمان در حالی که پخت‌وپز غذاهای سنتی کم‌رنگ شده است و مردم بیشتر به غذاهای مدرن و “فست‌فود” روی آورده‌اند، اما بازهم “غلورترش” دوست‌داران خاص خود را دارد.
مهر این غذا چنان بر دل هراتیان نشسته که در برخی موارد هراتیان ساکن کشورهای خارجی با نزدیک شدن فصل سرما مواد خام آن را از این ولایت تهیه می‌کنند یا دوستان و آشنایان برای‌شان می‌فرستند.
در گذشته “غلورترش” در خانه‌ها تهیه می‌شد اما در سال‌های اخیر در برخی رستورانت‌های هرات نیز یافت می‌شود.
گفتنی است که “غلورترش”، با آرد گندم، گوجه فرنگی، ادویه مخصوص، سیرداغ و گاهی هم با گوشت لند تهیه می‌شود.
برای تهیه مواد خام این غذا ابتدا خمیر تهیه شده از آرد گندم همراه گوجه فرنگی تازه، خمیرترش، زردچوبه، ادویه مخصوص محلی، فلفل و نمک مخلوط می‌شود. پس از مدتی خمیر در اندازه‌های کوچک روی تکه‌های پاک زیر نور مستقیم خورشید قرار داده شده و بعد از دو تا سه روز خمیر خشک شده با کف دست خرد می‌شود.
در نهایت خمیرهای خشک شده به شکل دانه‌های بسیار ریز درآمده و آماده پخت می‌شود. میزان ترشی غلورترش هم به ذایقه خود فرد بستگی دارد و ترشی آن کم یا زیاد می‌شود.
برخی افراد هم “گوشت لند”، گوشت تازه و چربی سرخ شده گوسفند که هراتی‌ها به آن “جزغاله” می‌گویند را با “غلورترش” یک‌جا صرف می‌کنند.
