به گزارش ایراف، شماری از شهروندان کابل در پی کمک های سازمان های خارجی و داخلی به نیازمندان ولایات مختلف افغانستان، به رسانه ها گفتند که آنان هم نیازمند هستند اما تاکنون بهره ای از کمک ها نبرده اند.
شهروندان کابل خواستار تحقیق و ارزیابی درست برای ارائه کمک ها به نیازمندان واقعی از سوی نهادهای کمک کننده و مسئولان طالبان هستند.
با این حال برخی از توزیع کنندگان گفتند که تقاضا زیاد است و کمک‌ها محدود و آنان هیچ دخالتی در توزیع کمک‌ها ندارند و تنها هماهنگ کننده میان مردم وسازمان های جهانی هستند.
شماری از آگاهان مسایل اقتصادی نیز کمک‌های بشردوستانه را در بهبود وضع افغانستان سودمند نمی دانند و بر تقویت زیر ساخت و بخش خصوصی کشور تاکید می‌کنند.
عبدالنصیر رشتیا آگاه مسایل اقتصادی در این مورد گفت: هرازگاهی که جامعه جهانی خواسته باشد مشکل فقر ریشه‌کن شود، نیاز است به افغانستان کمک‌های اقتصادی کنند. کمک‌ها که از مسیر حکومت باید تطبیق شود، چون حکومت توانایی این را دارد که خود را در پروژه‌های توسعه‌ای حرکت دهد و برای مردم یک در آمد دائمی پیدا کند.
میرشکیب میر، آگاه مسائل اقتصادی نیز اذعان می کند: «به تقویت زیربناهای اقتصادی افغانستان توجه لازم صورت گیرد و هزینه شود و در کنار آن بخش خصوصی افغانستان که می‌تواند ظرفیت کار آفرینی را داشته باشد باید تقویت شود.»
عبداللطیف نظری معاون وزارت اقتصاد در مورد توزیع عادلانه کمک ها گفت: “شفافیت و نظارت به توزیع کمک‌ها یکی از برنامه‌های اصلی وزارت اقتصاد طالبان است و برخی شکایت‌هایی که وجود دارد به صورت دقیق و کارشناسی مورد توجه قرار می‌گیرد. ما تلاش می‌کنیم کمک‌ها در اختیار افراد نیازمند قرار گیرد.”
بر اساس آمار وزارت اقتصاد طالبان بیست و سه نهاد سازمان ملل‌متحد در افغانستان برای کمک‌های بشر دوستانه فعالیت دارند.
