به گزارش ایراف، به نقل از relief web افغانستان از زمان تسلط طالبان در 15 اوت 2021 تقریباً 6.7 میلیارد دلار کمک مالی دریافت کرده است که در سال 2022 به نزدیک به 3.3 میلیارد دلار رسیده بود.
این مقدار به دلیل کاهش شدید سطح اقتصادی، ناشی از اختلال در بخش بانکی و تعلیق ناگهانی همکاری‌های توسعه دوجانبه، افزایش سطح ناامنی غذایی و فقر، وقوع بدترین خشکسالی در 30 سال گذشته و نگرانی در مورد فروپاشی احتمالی سیستم بهداشت عمومی بوده است.
در حالی که از آن زمان وضعیت به طور قابل توجهی – تقریباً کلی – با کاهش آوارگی ناشی از درگیری و بهبود شکننده در ناامنی غذایی و فقر، به ثبات رسید، اما افغانستان همچنان در برابر بلایای طبیعی، اثرات تغییرات آب و هوایی، و پویایی های ژئوپلیتیکی بسیار آسیب پذیر است، که همگی می توانند نیازهای جدید را ایجاد کنند و نیازهای موجود را در یک لحظه تشدید کنند.
بعلاوه، افزایش محدودیت ها بر زنان و دختران، همانطور که در اعلامیه اخیر وزارت امر به معروف و نهی از منکر قانون مشهود است، این میزان را تقویت می کند که افغانستان در هسته اصلی خود یک بحران حفاظتی باقی مانده است.
هدف این تحلیل برجسته کردن دستاوردهای بشردوستانه ای است که امکان تحقق آنها وجود دارد و همچنین راه هایی که کمک های بشردوستانه به جلوگیری از تشدید بحران کمک کرده است. به عنوان یک نتیجه می‌توان به منابع قابل توجهی که کشورهای عضو و کمک کنندگان در سه سال گذشته در اختیار این کشور قرار داده اند، اشاره کرد.
در آن زمان، نه تنها از قحطی جلوگیری شده است، بلکه تعداد افرادی که در طبقه بندی فاز یکپارچه (IPC) شرایط 4 (اضطراری) و 3 (بحران) زندگی می کنند به میزان قابل توجهی کاهش یافته است.
گسترش بیماری های منتقله از طریق آب کاهش یافته است، ارائه خدمات حیاتی – از جمله درمان بهداشت و سوء تغذیه – نه تنها حفظ شده است، بلکه به مکان های جدید و قبلاً ضعیف گسترش یافته است، در حالی که زمین های قبلاً آلوده برای استفاده مولد (شامل مسکن، آموزش، کشاورزی و آبیاری) در اختیار جوامع قرار گرفته است.
فقدان جنگ فعال یا جنبشی، که زمانی همه گوشه های کشور را تحت تعقیب قرار می داد، عاملی توانمند در تسهیل این دسترسی فیزیکی بهبود یافته بوده است، اما در عین حال به این معنی است که عوامل بشردوستانه نیازهای خود را در مکان هایی آشکار کرده اند که قبلاً قابل شناسایی نبود.
با توجه به اینکه اکثر کمک کنندگان سنتی دیگر به طور فیزیکی در افغانستان حضور ندارند و کانال ارتباطی مستقیم با مقامات بالفعل (DfA) ندارند، جامعه بشردوستانه به عنوان نقطه کانونی اولیه برای گفت و گوی عملیاتی و استراتژیک با DfA و بنابراین اولین خط دفاعی برای زنان و دختران افغان در میان محدودیت های فزاینده بر حقوق آنها بوده است.
از سال 2021، 71 دستورالعمل از 392 دستورالعمل که بر عملیات های بشردوستانه تأثیر می گذارد، مستقیماً مشارکت زنان افغان در اقدامات بشر دوستانه را هدف قرار داده است. علیرغم چالش های قابل توجهی که این امر به همراه داشته است، فعالان بشردوستانه به طور خستگی ناپذیری برای محافظت از مشارکت زنان افغان در تمام جنبه های اقدامات بشردوستانه – از ارزیابی تا تحویل به نظارت، تلاش کرده اند.
این کار از جمله با ایجاد ظرفیت سازمان‌ها برای انجام مذاکرات دسترسی جنسیتی به منظور تضمین ترتیبات محلی برای کار زنان افغان انجام شده است.
انجام تنظیمات برنامه‌ای مانند ایجاد فضاهای اداری مجزا، استفاده از نقاط توزیع تفکیک جنسیتی و پوشش هزینه‌های لازم برای کارکنان زن در هنگام رفت و آمد و آموزش داوطلبان جامعه زنان برای اطمینان از دسترسی زنان و دختران افغان در خانه هایشان از جمله اقداماتی است که می توان انجام داد. در این راستا، بازیگرانی که در امور بشردوستانه نقش ایفا می کنند، همچنان متعهد به ارائه پاسخی قاطع، فراگیر و با کیفیت هستند.
این تحلیل نشان می‌دهد که جامعه بشردوستانه در صورت دریافت سطح بودجه درخواستی قادر به ارائه چه خدماتی و انجام چه اقداماتی خواهد بود و در صورت کاهش سطح بودجه ادامه این اقدامات ممکن نخواهد بود. در صورتی که این اتفاق بیفتد، دستاوردهای بشردوستانه به دست آمده در سال های اخیر به سرعت معکوس خواهد شد و جمعیت آسیب دیده بار دیگر در معرض رنج و آسیب بیشتر قرار خواهند گرفت.
