به گزارش ایراف، «یو شیائویونگ» نماینده ویژه چین برای افغانستان اعلام کرد که خط قطار باری مستقیم میان چین و افغانستان مجدداً راه‌اندازی شده است.
وی با انتشار پیامی در «ایکس» اعلام کرد: نخستین محموله شامل 55 واگن محصولات تجاری است که در «نانتونگ» مرکز طرح «کمربند و جاده» در شمال شانگهای بارگیری شده و به سمت گذرگاه مرزی حیرتان افغانستان حرکت کرده است.
نماینده ویژه چین در افغانستان در مراسمی با حضور «بلال کریمی» سفیر طالبان در پکن طی مراسم آغاز مجدد این خط آهن را افتتاح کرد.
هفته گذشته نیز سفیر چین در کابل اعلام کرد که قرار است تعرفه گمرکی بر روی محصولات تجاری افغانستان که به چین صادر می‌شوند تا پایان سال جاری میلادی لغو شود.
مقامات وزارت خارجه چین همچنین از آمادگی تدریجی این کشور برای فعال‌سازی کوریدور واخان بین چین و افغانستان خبر داده‌اند.
چهاردهم شهریورماه سال 98 بود که اولین قطار حامل اجناس صادراتی افغانستان بندر حیرتان در شمال افغانستان را به مقصد چین ترک کرد.
این قطار با حضور مقام‌هایی از کشورهای چین، ازبکستان، قزاقستان و افغانستان در یک مراسم رسمی عازم شهر ایوو (Yiwu) استان چجیانگ (Zhejiang) چین شد.
نخستین قطار باری که به مقصد چین حرکت کرد شامل ۴۱ واگن بود که یکهزار و ۱۰۰ تن بار را جابه جا می کرد.
قطار افغانستان با عبور از کشورهای ازبکستان و قزاقستان به چین رسید و با حرکتش رسما افغانستان به کشورهای جنوب آسیا وصل شد.
مسیر ریلی چین به افغانستان برای اولین بار در سال 95 بازگشایی شد به طوری که هر بار محصولات چینی از طریق خط آهن به افغانستان می رسید و بعد از ان خالی به مبدا باز می‌گشت ولی سال 98 برای اولین بار بود که محصولات افغانستان نیز بار این قطار شده و به چین ارسال شد.
در اینجا این سوال مطرح می شود که آیا امکان دارد با توجه به اتصال ریلی که بین ایران و افغانستان وجود دارد و هم اکنون مسیر ترانزیتی ریلی بین افغانستان، ایران و ترکیه راه اندازی شده و در دولت چهاردهم بارها شاهد حرکت این قطار بودیم. ترانزیت ریلی از غرب تا شرق ایجاد شود؟
برای پاسخ به این سوال باید گفت هم اکنون ترانزیت ریلی از ایران به چین وجود دارد و بعد از کرونا نیز قطار باری ایران به چین راه افتاده است اما این قطار به جای آنکه از افغانستان عبور کند از طریق همسایگان شمالی و مرز اینچه برون عبور کرده است.
به طوری که برای حرکت قطار ایران به چین بین کشورهای قزاقستان و ترکمنستان نیز قرار دادهایی امضا شده است. هم اکنون نیز مسئولان راه آهن ایران در تلاش هستند تا قطار ایران به چین از طریق مرز دوغارون که مرز مشترک با افغانستان است وارد ایران شود.
تحقیقات انجام شده در خصوص اینکه چرا قطار های ایران به چین یا افغانستان به چین به صورت دائم در حرکت نیستند نشان می دهد مسئله نبود خط ریلی نیست بلکه نبود زیر ساخت و بار متناسب با حمل و نقل ریلی است.
مجید رضا حریری، رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین در این باره می گوید: تا به امروز زیرساخت های کافی برای تردد مستمر قطارهای باری بین ایران و چین فراهم نشده است اگرچه خط ریلی مهم است اما همه چیز خط ریلی نیست.
وی ادامه می دهد: اگرچه از سال 2015 این قطار ها به صورت عملی به سمت ایران حرکت کرده‌اند. اما برای افزایش ظرفیت بار، ایران نیازمند زیرساخت های بیشتری است.
وی درباره چالش‌های حمل ونقل ریلی ایران به چین عنوان کرد: ایران باید بار برگشت به سمت چین هم بار داشته باشد. بیش از 90 درصد صادرات ایران به چین شامل صادرات بر پایه نفت و صادرات بر پایه معدن است که برای حمل این نوع کالا ها از کشتی استفاده می شود؛ چون این کالاها بار هایی با حجم بالا، قیمت پایین و عموماً به شکل فله است؛ بنابراین نمی توان با کانتینر آن ها را جایه جا کرد. از طرفی برای برخی محصولات معدنی که این امکان وجود دارد؛ زیرساخت هایی مثل بندر خشک، محل بارگیری و تخلیه در خطوط ریلی وجود ندارد.
وی درباره کاربرد های این خط تصریح کرد: این خط دو کاربرد دارد. از این خط یا باید در مسیر صادرات و واردات ایران و چین استفاده شود که از طرف ایران بار کافی وجود ندارد، یا باید از این خط به عنوان خط ترانزیت استفاده کرد که این مورد نیازمند تنظیم راه های مواصلاتی به غرب کشور است تا بتوان از این طریق به اروپا رسید. در این مورد هم زیر ساخت ها کامل نیست.
از جمله این زیرساخت ها می توان به بندر خشک، محل های تخلیه و بارگیری، خطوط دسترسی به نواحی ورودی این خط راه آهن اشاره کرد.
