به گزارش ایراف، ملسیا کورنت محقق فرانسوی و برنده جایزه عکاسی روزنامه‌نگاری کارمینیاک و کیانا حایری خبرنگار-عکاس کانادایی ایرانی در گزارشی مشترک که در blind-magazine تحت عنوان «حقوق زنان در افغانستان در خطر است»، منتشر شده است نگاهی حساس و دقیق به وضعیت زنان و دختران افغان از زمان به قدرت رسیدن طالبان در سال 2021 در افغانستان داشته اند.
آثار این دو خبرنگار مشتمل بر مجموعه عکسی در مورد ملاقات آنها بین ژانویه و مه 2024 با حدود 100 زن و دختر افغان که نشان دهنده محرومیت تدریجی آنها از تمام عرصه های زندگی عمومی (مدرسه، دانشگاه، محل کار، حمام ها و پارک های عمومی، سالن های زیبایی) از زمان بازگشت طالبان به قدرت در ماه اوت است، در نمایشگاهی که از 31 اکتبر تا 18 دسامبر 2024 تحت عنوان «سرزمین هیچ زنی» در پاریس و اسکله بندر سولفرینو به نمایش درآمد؛ این نمایشگاه سپس به بازدید از لاهه در مجمع عمومی دادگاه کیفری خواهد رفت.
در کابل سر مانکن های پلاستیکی در ویترین مغازه ها را می برند یا می پوشانند. دختران در ازای چاه یا پنل‌های خورشیدی فروخته می شوند. دیگران (گاهی اوقات همان دختران) برای رفتن به مدارس مخفی از ایست بازرسی شجاعانه عبور می‌کنند؛ اینها واقعیت هایی است که در کار این دو خبرنگار-عکاس منعکس شده است.
در این گزارش آمده است: در حالی که طالبان امروزی نسبت به گذشته ارتباطات بهتری دارند، تصمیمات همچنان توسط یک هسته فوق محافظه کار گرفته می شود: در نهایت، هیچ چیز تغییر نکرده است.
این گزارش می افزاید: نابرابری‌ها از هر نظر هشداردهنده است و عفو بین‌الملل را وادار می‌کند تا وضعیت را به عنوان آپارتاید جنسیتی توصیف کند که می‌تواند جنایت علیه بشریت باشد؛ برای مثال هنگامی که غذای کافی برای همه کودکان وجود ندارد، پسران در اولویت قرار می‌گیرند.
ملیسا کورنت خاطرنشان می‌کند: «و در جامعه‌ای عمیقاً مردسالار، که برای مثال، مرد نمی‌تواند با زن رفتار کند، همچنان زنان هستند که بهای آن را می‌پردازند». اما خطرات بسیار زیاد است و انگیزه در حال کاهش است: در حالی که راضیه 17 ساله همچنان به کلاس می رود (آن هم با ویلچر و به دلیل اینکه یک عامل انتحاری مدرسه اش را هدف قرار داده بود)، خواهر کوچکش که در زمان طالبان 11 سال داشت در حال حاضر هیچ فایده ای در ادامه جنگیدن نمی بیند.
دو برنده جایزه قاطعانه می‌گویند: امروز که وضعیت ماه به ماه سخت‌تر شده است، این گزارش یکسان نخواهد بود؛ فهرست بی‌پایان احکام، گواه انکارناپذیر این تکامل است.
ملیسا کورنت می گوید: «طالبان موفق شده اند کنترل زنان را به مردان اطراف خود تفویض کنند.» آنها این کار را ز طریق ایدئولوژی یا ترس از نافرمانی انجام داده اند به طوری که مردان اولین کسانی هستند که کنترل اجباری را اعمال می کنند.
مثلاً یک فرمان مقرر می دارد که در صورت عدم رعایت حجاب، این مسئول مجازات خواهد شد؛ اقدامی با اثر انحرافی مضاعف: فشار اضافی برای مردان، زیرا آنها مستقیماً در معرض خطر هستند.
این دو برنده جایزه با شناخت عمیقی که از کشور افغانستان داشتند، به هفت استان مختلف سفر کردند تا بینشی از تفاوت های موجود در این کشور پهناور که به پایتخت آن محدود نمی شود، به دست آورند.
ملیسا کورنت توضیح می‌دهد: «جنوب و شرق بسیار محافظه‌کارانه‌تر هستند»، برای مثال: بسیاری از قوانینی که اکنون توسط طالبان اعلام شده بود، قبلاً در آنجا جاری بود.
وی افزود: از بسیاری جهات، این پیامدهای بحران اقتصادی است که گاهی اوقات سخت ترین برخورد با آنها به صورت روزمره است.
پس از اخراج خانواده‌های افغانی که در آنجا زندگی می‌کردند، اردوگاه های زیادی برای آوارگان ایجاد شده است و این پناهندگان که طی سالهای متمادی به زور به وطن خود بازگشته اند، فاقد هر نوع امکاناتی هستند.
کورنت در ادامه گفت: جامعه بین‌الملل در مواجهه با این فاجعه عمومی و چند عاملی در انجام وظیفه خود به خوبی عمل نکرده است و نمونه های آن را می‌توان در مسدود کردن کمک‌ها، فقدان اقدامات مؤثر، تحریم‌هایی که در ابتدا آسیب‌پذیرترین افراد را در معرض خطر قرار می‌دهد، مشاهده کرد.
وی افزود: امروز افغان های خسته از سالها درگیری مداوم ، بیش از هر چیز به دنبال امنیت هستند، حتی برای خلاص شدن از شر طالبان، ایده جنگ داخلی نتیجه مطلوبی به نظر نمی‌رسد؛ بیایید امیدوار باشیم که تغییر مسالمت آمیز با شرایط مناسب مواجه شود.
