به گزارش ایراف، روزنامه هندی پاکستان آبزرور در مقاله ای که به تازگی منتشر شده، آورده است پس از تسلط طالبان، رهبران آنها وعده داده بودند که این بار متفاوت خواهند بود و مایلند جامعه جهانی آن را به رسمیت بشناسد، اما از تمام وعده های جدی خود سرپیچی کردند و قوانین سخت و بنیادگرایانه خود را بر زنان تحمیل کردند.
این درحالی است که تاکنون حتی یک کشور در جهان طالبان در کابل را به رسمیت نشناخته است.
این نوشته معتقد است که اقدامات طالبان برای کشورهای غربی دلیل یا بهانه ای برای هدف قرار دادن مسلمانان و گسترش اسلام هراسی زشت آنها فراهم کرده است.
در ادامه این تحلیل آمده است که واقعیت زمینی امروز این است که افغانستان یک جامعه متلاشی، ویران و تقسیم شده است. ساختار حکومتداری مناسبی وجود ندارد و کشور با پویایی پیچیده قبیله ای آکنده است.
علاوه بر این، تاریخ ایدئولوژی های متضاد کشور و مبارزه آن برای همسویی با خواسته های جهان مدرن، در کنار تمایل به تفسیر مجدد اسلام، آن را به میدان جنگ برای منافع ژئوپلیتیکی تبدیل کرده است. این محیط به این به اصطلاح مهاجمان اجازه می دهد تا از بی ثباتی مداوم و رقابت های داخلی برای دستور کار خود سوء استفاده کنند.
در بخش دیگری از این یادداشت آمده است که به نظر می رسد که طالبان از درس های تاریخ غافل هستند و به سادگی از درس گرفتن از تاریخ خودداری می کنند. برای آنها تفسیر خودشان از دین بیش از هر چیز دیگری مهم است. آنها نگران این واقعیت نیستند که رفتارشان باعث نفرت جامعه جهانی شده و کشورشان را در اعماق عقب ماندگی قرار داده است. آنها متوجه نیستند که نگرش سختگیرانه و بنیادگرایانه آنها افغانستان را به فقر و رنج کشانده است. آنها اهمیتی نمی دهند که آیا نگرش آنها منجر به گرسنگی و انزوای مردمشان می شود.
در ادامه این یادداشت ضمن انتقادهای تند از سیاست های زن ستیزانه طالبان آمده است که دومین دوره طالبان در کابل در 15 آگوست 2021 آغاز شد و سه سال بعد زنان افغان همچنان از بدبختی های بی حد و حصر رنج می برند و حتی از حقوق اولیه انسانی خود به نام اسلام محروم می شوند. امروز یک زن در افغانستان اجازه ندارد شعر بخواند یا شعر بگوید یا حتی در عامه صحبت کند، واقعیت این است که حکومت طالبان زنان را از زندگی عمومی پاک کرده است.
دستورات دینی طالبان این است که زنان نه تنها لباس پوشیده بپوشند، بلکه صورت خود را کاملاً بپوشانند و هرگز نباید اجازه داشته باشند که در کنار مردان کار کنند. زن را نمی توان به عنوان سرپرست خانواده شناخت و او را به عنوان انسانی مستقل و متفکر پذیرفت. آنها باید در خانه منزوی بمانند و از بیرون رفتن برای کسب درآمد یا دنبال کردن آرزوهای شغلی خود خودداری کنند.
سیاست های ضدزن طالبان نه تنها مانع پیشرفت آنها می شود، بلکه زندگی نسل های آینده افغانستان را نیز نابود می کند. طالبان در واقع علیه زنان خود اعلام جنگ کرده اند و این جنگ مرگبار از هر تهاجم یک قدرت خارجی مضرتر و ویرانگرتر خواهد بود.
در نهایت، این تحلیل می افزاید که زنان افغان امیدوارند که جامعه جهانی طالبان را وادار کند که مانند مردم متمدن رفتار کنند و به قوانین بین المللی در مورد حقوق اولیه زنان در سراسر جهان پایبند باشند.
