به گزارش ایراف، در مقاله جدید نیشن به قلم نصیر وزیر ضمن بیان عملیات‌های ضدتروریسم متعدد در پاکستان این سئوال را مطرح می‌کند که آیا این عملیات‌ها موفقیت‌آمیز بوده‌اند یا خیر؟
چنانچه آمده است: «از سال 2001 مجموعه‌ای از عملیات‌ها علیه تروریسم آغاز شده که هیچ نتیجه مثبتی در پی نداشته است. با شروع عملیات آزادی پایدار در منطقه ادغام شده قبیله‌ای، در پی تهاجم آمریکا به افغانستان، عملیات‌های متعدد ضد تروریسم دنبال شد: المیزان (2002)، شیر دل، راه حق، راه راست. (2007-2009)، زلزاله (2008)، راه نجات (2009)، ضرب عضب (2014)، خیبر اول، دوم، سوم، و چهارم (2014-17) و راد الفساد. (2017). آیا این عملیات‌ها تفاوتی ایجاد کرد؟ اگر این عملیات‌ها موفقیت آمیز بود، چرا نیاز به یک عملیات نظامی دیگر وجود دارد؟»
اما نویسنده در ادامه استدلال می‌کند که موفقیت این عملیات‌ها مورد تردید است و تردید عمیق در مورد اقدامات قاطعانه‌تر تعجب آور نیست. کاهش اعتماد در میان مردم در حال افزایش است. زیرا دولت به سازش‌های مشکوک‌تر با گروه‌های شبه نظامی می‌پردازد.
یک نمونه اخیر معامله مخفی با تحریک طالبان پاکستان در سال 2022 است که به هزاران شبه نظامی مسلح اجازه بازگشت به خانه را داد. اخیراً تظاهرات گسترده مردمی در رزمک، ایالت وزیرستان شمالی، علیه عملیات «عظم استحکام»، مخالفت توده‌ها را با عملیات اعلام شده به نمایش گذاشت.
در نهایت، به زعم نویسنده عملیاتی موفق خواهد بود که رویکردی چندجانبه را دنبال کند. با توجه به شکست عملیات نظامی قبلی، یک عمل جنبشی موفق نخواهد بود مگر اینکه با اقدامات غیر جنبشی همراه باشد.
برای مقابله با تهدید تروریسم به حمایت گسترده سیاسی و زمینی نیاز است. جلب اعتماد حکومت ایالتی و رهبری سیاسی مهم است و به اعتراضات واقعی آنها نسبت به عملیات رسیدگی می‌شود. ایرادات موجود در نهادهای دولتی باید برطرف شود و دولت قبل از شروع هر عملیاتی باید خانه خود را سامان دهد.
باید گفت که با افزایش اقدامات تروریستی در پاکستان، دولت این کشور با انتقادهای شدید در نحوه برخورد با گروه‌های تروریستی و سیاست‌های ضدتروریسم مواجه است. به طور مثال، عملیات عزم استحکام با هدف مبارزه با گروه‌های هراس‌افگن مخالفات جدی داخلی را برانگیخته است.
پیشنهاد می شود: عملیات فرامرزی ارتش پاکستان علیه تی تی پی و تأثیر آن بر دینامیک امنیت منطقه ای
