به گزارش ایراف؛ گروه حافظ گل بهادر، مسئولیت این حمله را برعهده گرفته است. همچنین براساس گزارش رسانه‌ها، 2 تن از مهاجمان حمله به کانتون بنو از شهروندان افغانستان هستند. «عثمان‌الله» ملقب به کامران و «قاری فضل عمر» از ولایت لوگر افغانستان از جمله مهاجمانی بودند که در این حمله دست داشت و در جریان حمله روز دوشنبه در تیراندازی نیروهای امنیتی کشته شده‌اند.
پاکستان می‌گوید که آنها عضو طالبان افغانستان بوده و به گروه جیش فارسان محمد وابسته به حافظ گل بهادر پیوسته‌اند.
در پی این حادثه وزارت امور خارجه پاکستان، معاون سفارت افغانستان در اسلام آباد را فراخواند.
در بیانیه‌ای که در این رابطه از سوی وزارت امور خارجه پاکستان منتشر شد، آمده که مقامات پاکستانی نگرانی های عمیق خود را ابراز کرده و از حکومت سرپرست افغانستان خواسته اند که این رویداد را به طور کامل بررسی کند و «اقدام فوری و قوی» علیه عاملان این رویداد روی دست بگیرد.
آنها همچنین خواستار اتخاذ تدابیری برای جلوگیری از این دست حملات در آینده از خاک افغانستان شدند. در این بیانیه اسلام آباد نگرانی جدی خود را از ادامه حضور چنین گروه های تروریستی در افغانستان که امنیت پاکستان را تهدید و روابط دو جانبه را تضعیف می کنند تکرار کرد.
نیروهای امنیتی پاکستان در حالی بار دیگر هدف گروه های تروریستی قرار گرفته‌اند که وزارت دفاع این کشور چندی پیش اعلام کرد که تحت نام «عملیات عزم استحکام» به پناهگاه تحریک طالبان در خاک افغانستان حمله خواهد کرد.
خواجه آصف، وزیر دفاع پاکستان گفت که این کشور برای تامین امنیت خود به پناهگاه های فرامرزی تی تی پی حمله خواهد کرد.
او در مصاحبه‌ای دیگر، بر این حملات در خاک افغانستان تاکید کرد، اظهاراتی که با موجی از واکنش‌ها هم در داخل پاکستان و هم از سمت طالبان مواجه شد.
با این حال، هرچند پاکستان بارها به کابل برای مهار تی تی پی هشدار داده است؛ اما گزینه حمله مستقیم نظامی تازگی دارد و نشانگر تغییر رویکرد این کشور در مبارزه به تروریسم به ویژه تحریک طالبان پاکستانی در فضای موزاییکی سیاسی دوطرف است.
روابط تنش آلود طالبان و پاکستان در حالی سیری از تنش های سیاسی و نظامی را تجربه می کند که برخلاف ارائه حمایت ضمنی پاکستان از طالبان در بیشتر دوران موجودیت خود، رابطه پاکستان با طالبان از زمانی که این گروه در افغانستان قدرت را به دست گرفت، عالی و ایده‌آل نبوده است. «عمق استراتژیکی» که پاکستان در افغانستان تحت کنترل طالبان به دنبال آن بود، به علت سرکشی های تحریک طالبان پاکستانی در سراشیبی سقوط قرار گرفت. فضای بحرانی امنیت پاکستان در سه سال گذشته و ردپای افغانستان در این حملات روابط دوطرف را متشنج کرد.
در سال 2023 پاکستان شاهد نزدیک به 3000 تلفات ناشی از 789 رویداد مرتبط با ترور بوده است که بالاترین رقم در شش سال گذشته است، بیش از 90 درصد از تلفات و 84 درصد از حملات تروریستی در دو ایالت هم مرز با افغانستان، یعنی بلوچستان و خیبرپختونخواه ثبت شده است. بیشتر این حملات توسط گروه های شبه نظامی بلوچ و تحریک طالبان پاکستان انجام شده است که مقامات اسلام آباد به شدت استدلال می کنند که همه آنها از افغانستان عمل می کنند.
در واقع، در جریان عمر سه ساله حکومت سرپرست افغانستان ریشه های هر ناامنی در پاکستان به افغانستان نسبت داده شده است. افغانستان به مانند شمشیر دوسری است که پاکستان برای حل بحران امنیتی کنونی نه می تواند روابط کاملا خصمانه ای در برابر طالبان بگیرد و نه منکر نقش آن در ناامنی های این کشور شود.
پاکستان در برابر این وضعیت بلاتکلیف اما ساکت نبوده و از ابزارهای مختلف برای مقابله با این موضوع استفاده کرده است. از تنش های لفظی، حملات هوایی و فشار بر مهاجرین افغان تا دراز کردن دست یاری به سوی دوستان مشترک چون چین یا قدرت شکست خورده دیروز چون آمریکا. اقداماتی که به نظر می رسد کابل را برای همکاری در مهار تی تی پی قانع نکرده است.
این عدم موفقیت اسلام آباد در اقناع طالبان از یک سو و افزایش حملات تروریستی در پاکستان و سردرگمی این کشور از وضعیت به وجود آمده امنیتی از سوی دیگر منجر به آن شد که اسلام آباد در استراتژی نظامی خود تغییر مسیر دهد و برای تحت فشار قرار دادن رقبای خود گزینه نظامی را برجسته کند و همانطور که آمد عملیات عزم استحکام با هدف تامین امنیت بیشتر در دستور کار پاکستان قرار بگیرد.
حملات اخیر پاکستان، این پیام بزرگ را در دل خود جای داده است: اینکه اسلام آباد مانند سه سال گذشته نتوانسته سیاست دفاعی مناسبی را در برابر گروه های مخالف مسلح خود اتخاذ کند. تداوم این حملات نشان از آسیب پذیری پاکستان در برابر مخالفان مسلح است. چنانچه برای برون رفت از مساله، نیازمند حمایت بازیگران خارجی با کنشگری متفاوت است. مانند چین برای فعال سازی گزینه مذاکره و یا هم جلب حمایت آمریکا برای قوی تر شدن در برابر رقبا در میدان نظامی.
اما در حالی که روابط دو کشور بر لبه تیز پرتگاهی قرار دارد و سیاه چاله های امنیتی مانعی بزرگ در برابر ترمیم روابط دو همسایه است، اما طالبان در بحران کنونی پاکستان نقشی با دو چهره متفاوت را ایفا می کند. به نوعی که هم عامل بحران است و هم راه حل برون رفت از شرایط کنونی. در نتیجه، همانطور که در سرمقاله روزنامه اکسپرس تربیون نیز آمده تا طالبان مسئولیت حل بخشی از این بحران را برعهده نگیرد، این معما به طور کامل حل نخواهد شد. به همین دلیل مسیر پیش رو برای اسلام آباد دشوار خواهد بود.
پاکستان نیز به ادامه فشارهای خود در تمام سطوح در برابر طالبان ادامه خواهد داد که در این بین حضور فعالانه رقبای طالبان چون آمریکا دور از انتظار نیست.به طوری که این کشور در روزهای اخیر سیگنال هایی از حضور حمایتی خود در کنار پاکستان در برابر تحریک طالبان پاکستانی در افغانستان ارسال کرده بود. این در حالی است که آمریکا در تلاش است تا زمینه حضور خود را با فشار بیشتر و باج گرفتن از طالبان هموار کند، اما این‌بار با هزینه کمتر.
چنانچه انستیتوی صلح آمریکا در گزارش تازه خود در مورد نشست دوحه آورده است که هم غرب و هم طالبان در دفاع از خواسته های خود سرسخت هستند. این سرسختی نشان از آن دارد که دوطرف برای برتری در برابر دیگری از تمام ابزارهای موجود استفاده می‌کنند.
