به گزارش ایراف، در مطلب مجله آمریکایی فارین پالیسی آمده است که در روزهای یکشنبه و دوشنبه دیپلمات‌های بین‌المللی با هیاتی از طالبان در جریان مذاکراتی که به میزبانی سازمان ملل در دوحه قطر برگزار شد، دیدار کردند. این گفتگوها سومین نشست دوحه بود که هدف آن رسیدگی به چالش‌ها در افغانستان به رهبری طالبان است.
به نوشته این نشریه آمریکایی، رهبران طالبان در جلسه اول (دوحه یک) دعوت نشدند و به دلیل حضور رهبران جامعه مدنی افغانستان و سایر عوامل از شرکت در جلسه دوم (دوحه دو) خودداری کردند؛ اما این بار، جامعه مدنی و رهبران حقوق بشر به نمایندگی از افغانستان دعوت نشدند. احتمالاً به همین دلیل است که طالبان با پیوستن به دوحه 3 آن موافقت کردند.
به باور نویسنده فارین پالیسی، گفتگوها در دوحه ۳ نتایج قابل توجهی به همراه نداشت؛ اما مقامات سازمان ملل این مبادله را فرصتی برای هر یک از طرفین برای شنیدن صدای طرف مقابل توصیف کردند. طالبان خواستار لغو تحریم‌ها شدند، در حالی که دیپلمات‌ها از استرس اقتصادی افغانستان ابراز نگرانی کردند.
این رسانه آمریکایی اذعان کرده است که یکی از موضوعات مهم در دستور کار دوحه ۳ این بود که چگونه می‌توان کمک‌های بیشتری برای مردم افغانستان دریافت کرد، اما این بحث به هیچ تصمیم مهمی منجر نشد.
به عقیده نویسنده فارین پالیسی، «بدبینان» ممکن است روند دوحه را به عنوان یک تمرین بیهوده بدانند که فقط به دولت طالبان را مشروعیت می‌بخشد؛ اما از نظر او، این «یک ساده‌سازی بیش از حد» است. گفت‌وگوهای اخیر بر معمایی که دولت‌های خارجی در تدوین سیاست در قبال افغانستان تحت حاکمیت طالبان با آن روبه‌رو هستند، تأکید می‌کند: مبادلات دردناک، چه تعامل یا انزوا را انتخاب کنند، اجتناب‌ناپذیر است.
همانند گفتگوهای اخیر دوحه، تعامل فرصت‌هایی را برای دیپلمات‌ها به ارمغان می‌آورد تا بر پیگیری اهداف کلیدی، از ارائه کمک‌های بشردوستانه تا سنجش تعهدات طالبان برای مهار تروریسم تمرکز کنند.
این نشریه در ادامه نوشته است که در دوحه ۳ نمایندگان بیش از 25 کشور جهان و 8 سازمان بین‌المللی در آخرین گفتگوهای دوحه شرکت کردند که منعکس کننده اجماع در جامعه بین المللی به نفع تعامل بدون به رسمیت شناختن رسمی رژیم طالبان بود. اما این موضع دیپلمات‌ها را با افغان‌ها – از جمله بسیاری از ساکنان خارج از کشور – که از انزوا حمایت می‌کنند، در تضاد قرار می‌دهد.
فارین پالیسی همچنین تصریح کرده که سازمان ملل به دلیل عدم حضور نمایندگان زن در این نشست مورد انتقاد قرار گرفت و این امر به دیپلمات های خارجی واگذار شد تا نگرانی‌های خود را در مورد حقوق زنان مطرح کنند که طالبان مطمئناً از آن شانه خالی کردند؛ اما به زعم این رسانه آمریکایی در این جبهه، سازمان ملل ممکن است به چیزی رسیده باشد.
فارین پالیسی نوشته است که هرگونه مذاکره معنی دار با طالبان بر سر «سیاست‌های قهقرایی» آنها در قبال زنان و حقوق بشر به طور گسترده‌تر، تنها با رهبری عالی این گروه انجام می‌شود؛ روحانیون مستقر در قندهار که این مواضع حداکثری را ایجاد و اجرا می‌کنند که به باور نویسنده این نشریه خود را منزوی می‌کنند، به ندرت به سفر می‌روند یا با دیپلمات های خارجی درگیر می شوند.
فارین پالیسی با اشاره به اینکه «جای تعجب نیست که به غیر از چند جلسه یکباره هیچ ارتباط بین المللی با رهبر عالی طالبان، ملا هبت‌الله آخوندزاده، و حلقه او در قندهار صورت نگرفته است» اشاره کرده که در دسامبر گذشته شورای امنیت سازمان ملل قطعنامه‌ای را تصویب کرد که در آن خواستار فرستاده ویژه جدید برای افغانستان شد؛ فردی که از دید نویسنده این تحلیل در موقعیت مناسبی است که حداقل سعی کند خود را به قندهار برساند، اما از آن زمان هیچ اتفاقی نیفتاده است.
نویسنده فارین پالیسی اذعان کرده است که «حتی اگر یک کانال ارتباطی باز با رهبری در قندهار وجود داشته باشد، هر گونه مذاکره به طرز دردناکی دشوار خواهد بود. مواضع ایدئولوژیک آنها به راحتی تحت تأثیر انگیزه های به رسمیت شناختن رسمی طالبان یا کمک های مالی بیشتر قرار نخواهد گرفت. اینها مسائل زمانی هستند که برای آنها اهمیت کمی دارند.»
این نشریه آمریکایی در پایان نتیجه گرفته است که «در نهایت، راه پیشرفت در زمینه حقوق بشر در افغانستان از قندهار می گذرد، نه دوحه».
پیشنهاد می شود:نقش رهبر طالبان در تعیین سیاست خارجی | دوحه ۳ نقطه پایانی مسائل افغانستان نیست
