به گزارش ایراف، اکسپرس تریبون روزنامه پاکستان رسانه‌ی نزدیک به ارتش این کشور در مقاله‌ای با عنوان «چالشی جدید برای پاکستان» که در 3 ژوئن به قلم کامران یوسف، منتشر شده است، افزایش تعامل با طالبان را برای پاکستان به فال نیک نمی‌گیرد.
این مقاله با این پرسش آغاز می‌شود که آیا افغانستان بار دیگر به میدان جنگ قدرت‌های بزرگ تبدیل می‌شود؟ پس از بیش از چهاردهه ناآرامی و آشفتگی در کشور، قدرت‌های بین‌المللی و منطقه‌ای که در گذشته برای نفوذ در افغانستان رقابت می‌کردند، با خروج نیروهای خارجی به رهبری ایالات متحده از منطقه، حداقل اجماع را در مورد آینده افغانستان ایجاد کردند.
ایالات متحده، چین، روسیه، پاکستان، ایران و سایر ذینفعان کلیدی توافق کردند که حکومت طالبان افغانستان تنها پس از احراز شرایط خاص از جمله تشکیل دولت فراگیر، احترام به حقوق بشر و زنان و عدم اجازه به گروه‌های تروریستی برای استفاده از خاک افغانستان به رسمیت شناخته شوند.
در ادامه این مقاله آمده است که پاکستان یکی از تنها سه کشوری بود که اولین حکومت طالبان را به رسمیت شناخت، اما این بار با اجماع بین‌المللی در مورد مسئله به رسمیت شناختن پیش رفت.
تفاهم بین بازیگران و ذینفعان دو سال قبل از اینکه اجماع بین‌المللی شروع به از هم پاشیدن کند، برقرار بود اما اولین نشانه گسست این اجماع در ماه مارس زمانی بود که چین سفیر تمام وقت منصوب شده طالبان را پذیرفت. اگرچه پکن هرگز به طور رسمی دولت طالبان را به رسمیت نشناخت، اما این اقدام به منزله به رسمیت شناختن ضمنی تلقی شد.
اکنون یکی دیگر از قدرت‌ها و سهامداران اصلی در افغانستان به برقراری روابط کامل با طالبان نزدیک شده است. به طوری که روسیه به مسئله به رسمیت شناختن دولت طالبان اشاره می‌کند. چنانچه که به عنوان اولین گام، وزارت دادگستری و امورخارجه روسیه پیشنهاد حذف نام طالبان از لیست سیاه روی میز پوتین بود.
کامران یوسف، هدف این اقدام را هموار کردن راه برای به رسمیت شناختن احتمالی دولت طالبان می داند.
او در ادامه با اشاره به اظهارنظرهای اخیر مقامات روسی در مورد طالبان مانند این اظهارات پوتین مبنی بر اینکه طالبان افغانستان یک واقعیت است و گفته‌های معاون شورای امنیت روسیه که مسکو به ایجاد یک رابطه کامل با دولت طالبان نزدیک است، به این نتیجه می‌رسد که برای پاکستان این اقدامات یک فال نیک نیست.
برخلاف حکومت اول طالبان، این بار پاکستان امیدوار بود که اجماع گسترده‌تری حداقل در سطح منطقه‌ای در مورد آینده افغانستان ایجاد کند. در ابتدا اسلام آباد مشتاق بازگشت طالبان بود و از این رو برای تعامل بیشتر تلاش کرد.
با این حال، شکست دولت طالبان در مقابله با تهدیدهای تروریستی این روحیه را تضعیف کرد. از قضا وقتی دیگر بازیگران منطقه‌ای به دنبال تعامل بیشتر با رژیم طالبان هستند، پاکستان برای انزوای کابل فشار می‌آورد. اما به نظر می‌رسد بازیگران بین‌المللی و منطقه‌ای فقط به دنبال منافع خود هستند.
