به گزارش ایراف، نورالله نوری، سرپرست وزارت امور سرحدات، اقوام و قبایل طالبان با انتشار خبرنامه‌ای می‌گوید که شماری از مقامات طالبان از بندر غلام خان در شهرستان گربز و خط فرضی دیورند دیدار کردند.
این وزارتخانه در خبرنامه خود از دیورند به عنوان «خط فرضی» نام برده است.
نورالله نوری در این دیدار بر حفظ امنیت در این مناطق تاکید و سفارش‌های مهم و لازم را بیان کرده است.
نوری همچنین در این دیدار مطرح کرده است که امنیت در این مناطق، بقا و ثبات کشور را تضمین می‌کند.
این مقام طالبان در بهمن ماه سال گذشته نیز از مناطق مرزی بازدید کرده بود.
در جریان این بازدید که از گذرگاه تورخم صورت گرفته بود، مطرح شد که خط مرزی میان دو کشور افغانستان و پاکستان موسوم به «خط دیورند»، یک خط «فرضی» است.
وی بیان کرد: «ما با پاکستان خط فرضی دیورند را داریم، مرز رسمی نداریم، نقطه صفر مرزی هم نداریم. بین ما یک خط فرضی است.»
این دیدار درحالی صورت گرفت که ماه گذشته درگیری مرزی بین نیروهای پاکستان و طالبان رخ داد که منجر به کشته و زخمی شدن 10 نفر شد.
در پی این درگیری گذرگاه مرزی بسته شده بود که پس از برگزاری نشستی باحضور مقامات و بزرگان دوطرف گذرگاه‌های مرزی در منطقه دیورند به روی رفت و آمد باز شد.
از زمان بازگشت طالبان به قدرت مناطق مرزی افغانستان و پاکستان شاهد افزایش تنش‌ها و درگیری‌های مرزی بوده است. افزایش تنش‌های مرزی علاوه بر بسته ماندن گذرگاه‌ها که منجر به ایجاد چالش برای مسافران، تجار و رانندگان کامیون‌های باربری شده، روابط دو کشور را نیز تحت تاثیر قرار داده است.
خط دیورند یکی از مناطق مهم مرزی بین افغانستان و پاکستان است که هرازگاهی تنش‌هایی مرزی را شاهد بوده است.
خط دیورند به عنوان مرز دوفاکتور بین افغانستان و پاکستان عمل می کند، هرگز به طور رسمی توسط هیچ یک از دولت های افغانستان به رسمیت شناخته نشده است. این خط مرکز و قلب قبایل پشتون را که دارای پیوندهای خانوادگی، مذهب و سنت های مشترک هستند را از هم جدا کرده است.
این خط حدود 1600 مایل (2600 کیلومتر) بین افغانستان و پاکستان امتداد دارد. انتهای غربی این خط به ایران و انتهای شرقی آن به چین می رسد. این خط بین سال 1893 به عنوان مرز بین هند بریتانیا و افغانستان ایجاد شد و حوزه های نفوذ دو طرف را مشخص می کند. نام این خطر برگرفته از نام سر هنری مورتیمر دیورند، وزیر خارجه دولت استعماری هند در دوره امیر عبدالرحمان خان شکل گرفت.
در سال 1893 سر هنری مورتیمر دیورند به عنوان وزیرخارجه از طرف بریتانیا با عبدالرحمن خان مذاکره کرد. و مرز جدید تعیین شد. این تعیین مرز منجر به تقسیم مناطق پشتون نشین به دو قسمت شد.
اما پس از تجربه هند بریتانیایی در سال 1947، کشور تازه تاسیس پاکستان وارث قرارداد دیورند شد. اما افغانستان از پذیرش خط دیورند خودداری کرد و قراردادهای ناشی از آن را باطل اعلام کرد چراکه معتقد بود این قرارداد توسط انگلیسی ها بر آنها تحمیل شده بود.
در همین رابطه، زمانی که کشور جدید پاکستان در سال 1947 به سازمان ملل پیوست، افغانستان تنها عضو سازمان ملل بود که به عضویت آن رای منفی داد.
از زمان ایجاد پاکستان تعیین خط دیورند به عنوان مرز رسمی همواره محل مناقشه دو طرف بوده است. پاکستان آن را مرز رسمی اما افغانستان این خط را باطل و خواهان بازگرداندن مناطق پشتون نشین و بلوچستان شد. عدم پذیرش دیورند به عنوان مرز رسمی تمامی دولت های افغانستان جدا از نوع نظامی که ایجاد کرده بودند، وجود داشت.
در همین راستا، دولت پاکستان از سال 2017 ساخت حصار با هدف تامین امنیت را در این منطقه را روی دست گرفته است که این امر به خصومت دو طرف دامن زده است.
با بازگشت طالبان به قدرت دولت پاکستان این انتظار را داشت که مسئله دیورند را با متحد خود بتواند از طریقی مسالمت آمیز رفع کند اما موضع طالبان نیز تداوم رویکرد دولت های قبلی در قبال دیورند است.
این رویکرد در اظهارات مقامات طالبان خود را نشان داده است. به طور مثال، عباس استانکزی از مقامات ارتش طالبان در فوریه سال جاری گفت: دیورند را به هیچ وجه به عنوان مرز رسمی قبول نداریم و به رسمیت نمی شناسیم. او در یک گردهمایی به مناسبت سی و پنجمین سالگرد خروج اتحاد جماهیر شوروی از افغانستان در ولایت لوگر گفت که ما هرگز دیورند را به رسمیت نشناخته و نمی شناسیم. امروز نیمی از افغانستان جدا شده و در آن سوی خط دیورند قرار دارد.
او گفت دیورند خطی است که انگلیسی ها بر افغان ها تحمیل کرده اند.
بنابراین درحالی که طالبان خط دیورند را مانند حکومت‌های قبلی افغانستان یک خط فرضی عنوان می‌کند، تنش های مرزی همچنان نقطه اوج اختلافات بین دو کشور است. تنش‌هایی که در ماه‌هایی اخیر روند صعودی داشته است. امری که حضور و بازدید اوضاع منطقه را در دستور کار وزیر سرحدات طالبان قرار داد.
